Η οικονομία δεν κατατάσσεται τυχαία στις κοινωνικές επιστήμες. Μέσα από τη θεωρία, τα αξιώματα, τα οικονομικά μοντέλα και τους… ανυπόφορους αριθμούς έχει μια χαρακτηριστική στόχευση: θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει μέσα από μια λογική δανεικών (τα οποία κάποτε τελειώνουν…), αλλά μέσα από τη διαμόρφωση των αναγκαίων ισορροπιών οικονομικής βιωσιμότητας και παραγωγής πλούτου. Μέσα από αυτές τις ισορροπίες αναδεικνύονται οι ιδιότητες ενός ατόμου. Δηλαδή αυτές του φορολογούμενου, του ασφαλισμένου, του καταναλωτή, του αποταμιευτή, του επενδυτή.
Η εξοντωτική φορολογία σε συνδυασμό με τη χαοτική και τριτοκοσμική κατάσταση σε επίπεδο γραφειοκρατίας και οργάνωσης των δομών συνθέτουν ένα ιδιαιτέρως τοξικό περιβάλλον που πλήττει τους αδύναμους και οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η λογική φορολόγηση και η ύπαρξη ενός φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος μέσω της διευκόλυνσης των επενδύσεων και με πυλώνα τις ιδιωτικοποιήσεις, αποτελούν σήμερα ζητούμενα. Οι επενδύσεις είναι αυτές που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Οι νέες θέσεις εργασίας θα αποτελέσουν τη βάση για μια υγιή χρηματοδότηση του καταρρέοντος ασφαλιστικού συστήματος, οδηγώντας σε βελτίωση των δημογραφικών συσχετισμών. Οι δουλειές θα εξασφαλίσουν υγιή έσοδα για την Εφορία, για τα ασφαλιστικά ταμεία, τους Δήμους, τις ΔΕΚΟ κλπ. Αν δεν υπάρχουν δουλειές, τότε οι περικοπές θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και θα γίνονται κατά τρόπο βίαιο, ενώ ολοένα και περισσότεροι πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις του.
Φεύγοντας από το οικονομικό πλαίσιο που συνιστά το… αυτονόητο, πάμε στο κοινωνικό πλαίσιο. Η απουσία θέσεων εργασίας με πλήρη δικαιώματα οδηγούν σε ψυχοτραυματικές καταστάσεις τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, η μη ύπαρξη εισοδημάτων θέτει σε κίνδυνο το σύστημα αξιών βάσει του οποίου «για να έχεις δικαιώματα και παροχές, πρέπει να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου». Εφόσον δεν διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία αυτής της αλυσίδας, τότε διολισθαίνουμε σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Κάποιοι δεν έχουν και ως εκ τούτου δεν θα πληρώσουν. Αυτό οδηγεί σε απώλεια εσόδων για το Κράτος, προκειμένου αυτό με τη σειρά του να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες. Όταν δεν έχεις, είναι πολύ εύκολο να διολισθήσεις σε καταστάσεις ανομίας. Όταν κάποιος μεταχειριστεί αθέμιτα μέσα, τότε είναι πολύ πιθανό να κλέψει ή να σκοτώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση τίθεται εν κινδύνω το ύψιστο αγαθό της ασφάλειας και της ελευθερίας του ατόμου. Όταν και αυτό πάει… περίπατο, τότε δεν είναι δύσκολο να γίνεις μια κοινωνία που θα θυμίζει σκέτη… ζούγκλα!
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ο τομέας της φορολογίας αντί να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο διαμόρφωσης φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος και δικαιοσύνης, αποτελεί ένα… φονικό όπλο, το οποίο ευθύνεται για το τέρας του κρατισμού, του υπερδανεισμού και εν τέλει της υπερχρέωσης, «σκοτώνοντας» ταυτόχρονα κάθε πηγή δημιουργίας υψηλού πλούτου και εισοδημάτων. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η φορολογία… σκοτώνει είναι εκτός πραγματικότητας και λειτουργεί ως εθνικός υπονομευτής και εγκληματίας. Όταν δεν υπάρχουν επενδύσεις, δεν υπάρχουν δουλειές και όταν δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν εισοδήματα. Όταν δεν υπάρχουν εισοδήματα δεν μπορεί να υπάρξουν παροχές και όταν δεν υπάρχουν παροχές, ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί της… ζούγκλας. Ο καθένας θα κοιτάξει να επιβιώσει ακόμη και μέσα από τη χρήση αθέμιτων και παράνομων μέσων. Τότε όμως δεν μπορεί να υπάρξει κράτος.
Άνθρωποι με μηδνική ηθική, με ιδεοληπτικές εμμονές, χωρίς βιογραφικά και με ανύπαρκτο εργασιακό βίο, μπορούν κάλλιστα να λειτουργούν ως εγκληματίες ενός κράτους ή ενός έθνους. Κύριο χαρακτηριστικό ενός τέτοιου τύπου εγκληματία είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει το αύριο της χώρας, αλλά το αύριο της καρέκλας του…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
