Οκτώ χρόνια με μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μειώσεις στις συντάξεις, ολοένα και μεγαλύτερη πίεση στους αυταπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες, αύξηση φόρων. Επιβολή ΕΝΦΙΑ και πολλά ακόμη που όχι μόνο μείωσαν το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, αλλά οδήγησαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Κομμάτι που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο αν δεν υπήρχε όρθιος στην χώρα μας ο θεσμός της οικογένειας, που τόσο ενοχλεί ορισμένους.
Γονείς και παππούδες παρά τις μειώσεις των εισοδημάτων τους, κράτησαν-κρατούν όρθια τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που παρ’ ότι ενηλικιώνονται δεν μπορούσαν-δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας είτε εργάζονταν-εργάζονται, με ελαστικές σχέσεις εργασίας με πενιχρά εισοδήματα (250, 309, 360 ή 410 ευρώ για 4ωρη, 5ωρη, 6ωρη ή 8ωρη εργασία). Με τα παράδοξα όμως της εγχώριας οικονομίας να μην σταματούν εδώ, αφού την ίδια «ώρα» οι τιμές των βασικών αγαθών σε καμία περίπτωση δεν μειώθηκαν!
Άρα μειωμένο εισόδημα, αυξημένα φορολογικά βάρη και σταθερές (στην καλύτερη περίπτωση) τιμές. Και οι πολίτες να καλούνται να ανταπεξέλθουν στην παραπάνω «εξίσωση» της καθημερινότητας.
Μετά από οκτώ χρόνια λοιπόν, η πολιτική τάξη της χώρας οφείλει να ανατάξει αυτό το σκηνικό. Η Ελλάδα άλλωστε είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα της ευρωζώνης με μειώσεις μισθών τα τελευταία έτη. Ενώ χώρες όπως η Ισπανία, που βρέθηκαν έστω και σε μικρότερο βαθμό στον «κυκλώνα» της οικονομικής κρίσης, προαναγγέλλουν αύξηση του κατώτατου μισθού για το 2018 κατά 4%.
Σε καμία περίπτωση δεν λέω να κατρακυλήσουμε ξανά στις ανέξοδες παροχολογίες και τα μεγάλα «θα» του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει το ακρωνύμιο… του κυβερνώντος κόμματος), αλλά αυτά τα θέματα πρέπει να βρίσκονται στην ατζέντα του δημόσιο διαλόγου και μάλιστα σε πρώτο πλάνο. Είναι ανάγκη για το σύνολο των μικρομεσαίων στρωμάτων της πατρίδας μας. Είναι ΕΠΙΤΑΓΗ της κοινωνίας μας.
