γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Ήταν το 1982 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερνε έναν νέο νόμο για να καταργηθεί από το Οικογενειακό Δίκαιο ότι ο άνδρας είναι ο κυρίαρχος της οικογένειας, μία από τις μεταρρυθμίσεις της «αλλαγής».
Στην νέα χιλιετία, η ενδοοικογενειακή βία σε πολλές περιοχές παρέμενε κοινό μυστικό. Όσο περνούσε ο καιρός, η Ελλάδα δεν συμμορφωνόταν με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με τη βία. «Φάγαμε» κάποια πρόστιμα, πήραμε κάποια νέα μέτρα και σιγά-σιγά επεκτείναμε την νομοθεσία. Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, αυτό δεν ήταν αρκετό…
Το metoo, όπως πολλά σύγχρονα κινήματα, ξεκίνησε από την Αμερική. Εκεί, κάποιες γυναίκες είχαν πρώτες το θάρρος να μιλήσουν για αυτά που είχαν βιώσει. Κάποιοι το ονόμασαν «κυνήγι μαγισσών» και άλλοι θεώρησαν ότι είναι ένα χτύπημα στον πρώην πρόεδρο της Αμερικής Ντόναλτ Τραμπ που είχε κατηγορηθεί ότι είχε παρενοχλήσει ένα μοντέλο.
Από το Αμερικανικό metoo την «πλήρωσε» ο πανίσχυρος παραγωγός Χάρβεϊ Γουάνστιν, αλλά και ο πασίγνωστος ηθοποιός και πρωταγωνιστής του House Of Cards Κέβιν Σπέισι και έτσι έχασε τον ρόλο του από το νέο κύκλο της επιτυχημένης σειράς. Δεν ίσχυσε το ίδιο για τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος παρέμεινε πρόεδρος των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα λέγαμε ότι κάτι τις κρατάει ή κάτι φοβούνται και δεν μιλάνε οι γυναίκες. Τελικά η μεγαθυμία της Σοφίας Μπεκατώρου έσπασε τον νόμο της σιωπής, αυτόν τον φαύλο ιστό. Αφού το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, οι υποθέσεις του metoo στην Ελλάδα πέρα από τον χώρο του αθλητισμού επεκτάθηκαν και στο θέατρο με τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Πέτρο Φιλλιπίδη να κατηγορούνται και αυτοί.
Και φτάνουμε στην πολύ σοβαρή υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη που κατηγορείται ότι είναι παιδεραστής, παιδόφιλος, παιδοβιαστής. Από την αρχή αυτής της υπόθεσης και μόλις αποκαλύφθηκαν πράγματα για τον ίδιο τον σκηνοθέτη και ηθοποιό στο δημόσιο διάλογο στην «σέχτα των επαναστατών» των social media άρχισε ένα δημόσιο ξεκατίνιασμα με το hashtag «ΝΔ_παιδεραστές» και «ΣΥΡΙΖΑ_βούρκος», κάτι που δεν βοηθάει καθόλου την πολύ σοβαρή υπόθεση.
Δυστυχώς η πολιτική πάει να υιοθετήσει ένα νέο λεξιλόγιο που θα έχει νέες εκφράσεις μίσους και τοξικότητα. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα ντόπερμαν χωρίς αναισθητικό είναι ξανά εδώ και πάνε να αναστήσουν το 2012.
Ως κοινωνία και ως χώρα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου και επιτέλους το πολιτικό σύστημα να κοιταχθεί στο καθρέφτη και να κάνει την αυτοκριτική του.
Μία κοινωνία κρίνεται από το πως αντιδράει στους εκπέσοντες.
Χθες είδαμε ένα νέο πλαίσιο από τον πρωθυπουργό για όλα αυτά και ίσως σιγά σιγά να πάμε σε ένα νέο κώδικα για το πως πρέπει να γίνεται ο δημόσιος διάλογος. Αλλά ποιοι θα το εφαρμόσουν, αφού η ελληνική κοινωνία μιλάει και της αρέσει να αναπαράγει ό,τι βρίσκει στους σκοτεινούς διαδρόμους του διαδικτύου ή και, πολλές φορές, σε συζητήσεις που γίνονται σε πεζοδρόμια και καφενεία; Ευθύνη όλων μας να αποτρέψουμε έναν νέο αυριανιασμό με νέα ύλη τοξικότητας.
