γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή ευθεία απειλή εκ μέρους της Άγκυρας, η οποία πλέον δεν κρατά ούτε τα προσχήματα με τα οποία συνήθως κάλυπτε τις διεκδικήσεις της. Έχει γίνει αντιληπτό απ’ όλους, πλην δυστυχώς κάποιων μεγάλων δυνάμεων που συνεχίζουν να κάνουν πως δεν βλέπουν, ότι η Τουρκία του Ερντογάν συνιστά τη μεγαλύτερη αναθεωρητική δύναμη του διεθνούς συστήματος, το οποίο δυναμιτίζει με τις παράνομες ενέργειές της. Διεθνείς συνθήκες, αποφάσεις του ΟΗΕ, κανόνες καλής γειτονίας, έχουν πεταχτεί προ πολλού στο καλάθι των αχρήστων από τη γείτονα, η οποία το μόνο που κάνει είναι προβολή ισχύος σχεδόν παντού.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να συνεχίσουν να πιστεύουν κάποιοι ότι το θηρίο εξημερώνεται με συνεχείς υποχωρήσεις. Το μόνο που καταλαβαίνει η τουρκική θρασύτητα είναι η αποφασιστικότητα! Κι αυτό το πετύχαμε στην πρώτη φάση της κρίσης με τον καλύτερο τρόπο, σε συνδυασμό με μια εξαιρετικά πετυχημένη διπλωματική αντεπίθεση, που απέφερε στην Ελλάδα ισχυρούς συμμάχους. Ταυτοχρόνως, όμως, εμφανίστηκε ενώπιόν μας η αδήριτη ανάγκη αλλαγής του τρόπου προσέγγισης των αναγκών των ενόπλων μας δυνάμεων. Δυστυχώς, για πολλά χρόνια, είχε επικρατήσει μια αντίληψη υποτίμησης του στρατού.
Όταν συζητείτο ο προϋπολογισμός του 2019 είχα αφιερώσει την ομιλία μου στην ανάγκη αύξησης των δαπανών για την άμυνα και την ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας. Δυστυχώς, στα χρόνια της κρίσης δεν υπήρξαν εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ η εγχώρια αμυντική βιομηχανία παραμελήθηκε εκκωφαντικά, την ώρα που η Τουρκία έκανε τεράστια άλματα. Ταυτόχρονα, σε μια χώρα που αιμορραγεί δημογραφικά, μειώθηκε η στρατιωτική θητεία, ενώ επί χρόνια δεν υπήρξαν προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών. Οι έκτακτες συνθήκες που βιώνουμε επιβεβαιώνουν την ανάγκη επένδυσης στις ένοπλες δυνάμεις. Και βεβαίως, η αύξηση της στρατιωτικής θητείας δεν μπορεί αν αποτελεί ταμπού! Οι θέσεις μου αυτές προκάλεσαν τότε τη μήνη κάποιων, που εμφανίζονται πάντοτε με την ταμπέλα του “προοδευτικού”. Και ούτε λίγο ούτε πολύ με χαρακτήρισαν “μιλιταριστή”, γιατί ζήτησα “κανόνια αντί για βούτυρο”, υπονοώντας το αυτονόητο, ότι χωρίς κανόνια θα χαθεί και το …βούτυρο.
Δυστυχώς, η δικαίωση είναι πικρή. Η επίθεση μακράς διάρκειας που δέχεται η χώρα, ήδη από τον Φεβρουάριο αυτού του έτους, όταν πραγματοποιήθηκε εισβολή μεταναστών στον Έβρο, μέχρι και σήμερα με το προκλητικό σουλάτσο του Ορούτς Ρέις πλησίον του Καστελόριζου στο Αιγαίο, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η κυβέρνηση, ευτυχώς, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Προχωρά σε φιλόδοξα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά και ανασυγκρότηση της αμυντικής βιομηχανίας. Ο υπουργός Άμυνας προανήγγειλε αύξηση της θητείας και προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών. Οι αντιδρώντες σε αυτά τα μέτρα, ίσως ήλπιζαν να ψαρέψουν στα θολά νερά των δυσαρεστημένων. Δεν έχουν προφανώς καταλάβει ότι η κοινωνία όχι μόνον επικροτεί αυτή την πολιτική, αλλά είναι η ίδια που την απαιτεί!
