Ήθελα να γράψω μουσική για το επέκεινα.

Να τραβήξω τις χορδές των άστρων ως τον χαμό τους.

Ως κανένα ηχείο να μην τις αναπαράγει.

Συνεπής να … αποτύπωνα. Στον άδηλο κόσμο του.

Ήθελα να περιφρουρήσω άηχος τα άηχα τής ψυχής μου.

Εκεί που ανήκουστη η μουσική μου γνώση.

Εκεί που σπαράσσει το τέλος άηχα.

Αφέθηκα

Στις προεκτάσεις των ζωτικών ζωνών μου

Στα αποσιωπητικά τής οριοθέτησης τής ζωής μου.

Απέμεινα να υπάρχω

Άδηλα και ακατανόητα.

Τελείες ξωπίσω τής οριστικής, τής μαύρης

Από αφώτιστη γνώση

Αποπλανημένος στην ουρά των ατελείωτων τελειών

Να τεμαχίζομαι, άπειρος στην απώλεια των συνεκτικών ορίων μου.

Να υπάρχω ως μια αναλαμπή που έσβησε

στον κόσμο τού συνειδότος, που φώτιζε

στην άλω του.

Να υπάρχω ως μια ανύποπτη συγχορδία

Που δεν ολοκληρώθηκε σε κανένα πεδίο παρατήρησης.

Ποίημα εξομολόγηση. Δε ξέρω αν έχεις

δικαίωμα να διατυπωθείς. Να κατανοηθείς.

Πως θα μπορούσες άλλωστε.

Κάλπικη μεταφορά θα ήσουν τότε.

Για περισσότερα ποιήματα και διηγήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ και για να παραγγείλετε ένα από τα βιβλία του πατήστε εδώ!