Στη περίπτωση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» όμως, όπως αποδείχτηκε, για λόγους που ίσως έχουν να κάνουν με το κλίμα, τη θρησκεία, τη κουλτούρα, τη κοινωνική παράδοση, την ιστορία, το τελευταίο πόλεμο, αλλοιώς εννοούν την Ένωση οι γερμανογενείς βόρειοι και αλλοιώς οι υπόλοιποι. Και τούτο γιατί τα κίνητρα αποδοχής ή η επιδίωξης της ένωσης είναι διαφορετικά για κάθε μέλος. Για μεν τους πλούσιους βόρειους ένωση σημαίνει να εξάγουν τα προϊόντα τους χωρίς δασμούς στα μέλη, για δε τους νότιους για να βοηθηθούν και να μπορέσουν να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο στο ύψος των βορείων. Έτσι, οι βόρειοι αμέσως με την είσοδό τους απέκτησαν την ελεύθερη αγορά σε όλη την Ευρώπη, αλλά οι νότιοι πήραν υποσχέσεις (I.O.Uς), ότι μελλοντικά θα βοηθηθούν στην αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Και εδώ έγκειται η μεγάλη διαφωνία. Οι μέν νότιοι λένε ότι μας χρωστάτε τη συμβολή σας στην ανάπτυξη και την ευημερία μας, οι δε βόρειοι, των οποίων πλούτος φέρνει και αλαζονεία, τους απαντάνε ότι για τη φτώχεια σας φταίτε εσείς και πρέπει, όχι μόνο να υποφέρετε αλλά και να τιμωρηθείτε. Για το λόγο ότι δεν είναι δυνατόν εμείς να χρηματοδοτούμε τα σπάταλα βίτσια σας. Θα σας βοηθήσουμε αλλά με δικούς μας όρους και ένας απ’ αυτούς είναι η τιμωρία, που πρέπεi να γίνει μέρος της βοήθειας. Και ειδικά όταν είσαι μικρός και μάλιστα όταν έχεις παρεκτραπεί εναντίον του ηγεμόνα της Ένωσης κατά το παρελθόν, όπως η Ελλάδα το 41 και η Κύπρος το 04. Κάνω την αντιδιαστολή για το «μικρός», διότι υποψιάζομαι ότι όταν είσαι «μεγάλο» κράτος η μεταχείρηση είναι διαφορετική. Όπως όταν πέρυσι που τα σπρέντ της Ιταλίας και της Ισπανίας ανέβηκαν επικίνδυνα, η ΕΚΤ έριξε 1,6 τρις ευρώ στην αγορά και αγόρασε ληξιπρόθεσμα ομόλογα της Ιταλίας και της Ισπανίας και τα σπρέντ έπεσαν. Αλλά αν ανήκεις στην ομάδα μικρών κρατών, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία και έχετε περιέλθει σε σχέδιο «διάσωσης», δεν μπορείτε να επωφεληθείτε από τα τρισεκατομμύρια.
Για τη «μικρή» όμως Κύπρο, η τιμωρία ήταν πρωτοφανής σε σκληρότητα. Για να ικανοποιηθεί η ένστικτη παρόρμηση της γερμανικής ψυχής να τιμωρεί, καταργώντας το ιερό όριο της ασφάλειας των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ, έθεσαν σε κίνδυνο, και ακόμα υπάρχει, να τιναχτεί στον αέρα ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.(Ευτυχώς που το Κυπριακό Κοινοβούλιο το απέρριψε και μπορεί έτσι να έσωσε την Ευρώπη). Οχυρωμένοι πίσω από τους αριθμούς και συνεπικουρούμενοι από τους βολεμένους οικονομολόγους του συστήματος, οι ισχυροί της «Ευρώπης», έδειξαν μια αναλγησία που ξεπέρασε τον εαυτό της και έφτασε στα επίπεδα της βαρβαρότητας. Για να μας πείσουν ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι τα ενδεδειγμένα, μας παρουσιάζουν τα νούμερα που τους εξυπηρετούν και αγνοούν τελείως τον παράγοντα «άνθρωπος» που βρίσκεται πίσω από τα νούμερα. ‘Ετσι, κόποι ζωής χάθηκαν, επιχειρήσεις έκλεισαν και οι εργαζόμενοι πετάχτηκαν στους δρόμους, παιδιά θα πεινάσουν, οικογένειες θα διαλυθούν αλλά η γερμανική ψυχή αισθάνεται ικανοποιημένη, όπως αυτό εκδηλώνεται με τις δηλώσεις ικανοποίησης του εκπροσώπου της, κ. Σόϊμπλε.
Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε πολύ αυστηρό στη κρίση μου για τα γερμανικά φύλα του βορρά, αλλά νομίζω πως είμαι δικαιολογημένος αν λάβετε υπ’ όψιν ότι το ποσόν διάσωσης της Κύπρου ήταν μηδαμηνό, 6 δις,αν το συγκρίνεις με τα 120 δις των Ισπανικών Τραπεζών που διέθεσαν και το διαθέσιμο υπόλοιπον του Ταμείου Διάσωσης, που είναι της τάξεως των 400 δισεκατομμυρίων. Ευλόγως λοιπόν, όχι μόνον εγώ αλλά οποιοσδήποτε έχων κοινό νού σκεπτόμενος, θα έφτανε στο ίδιο συμπέρασμα, ότι ο τρόπος διάσωσης της Κύπρου ήταν, απάνθρωπος. Και όμως, οι ιθύνοντες της «Ένωσης» αισθάνονται απολύτως ικανοποιημένοι. Αν λάβουμε υπ’ οψιν τις συνεχείς δηλώσεις αξιωματούχων του βορρά που λένε ότι η υπόθεση Κύπρου είναι μοναδική και δεν έχει τίποτα να κάνει με τις υποθέσεις διάσωσης των άλλων κρατών, τότε συμπεραίνουμε ότι στην ΕΕ τα μέτρα διάσωσης είναι επιλεκτικά και δεν υπάρχουν κανόνες που εφαρμόζωνται για όλα τα κράτη. Ειδικά σε αυτά που είναι «αμαρτωλά», κατά την έκφραση της κ. Μέρκελ. Δηλαδή, ο Ρώσσος μεγιστάνας που έχει καταθέσεις στη Κύπρο πρέπει να τις χάσει, αλλά αν τις έχει σε ένα από τα 35 υποκαταστήματα της Ντόϊτσε Μπανκ στο Λούξεμπουργκ, είναι ασφαλείς. Μήπως η «Ευρώπη βρίσκεται έρμαιο σε χέρια ψυχασθενών;
Και δεν είμαι μονος που σκέπτομαι έτσι. Από ότι διαβάζω, το Γερμανικό Ιερατείο, που παρουσιάζεται έξω σαν Ευρωπαϊκή ηγεσία, έχει γίνει το περίγελο των οικονομικών κύκλων παγκοσμίως. Ο αρθρογράφος της N.Y.Times, David C. Unger, στη στήλη του «Sunday Observer”, τη Κυριακή 31 Μαρτίου 2012, με τίτλο «ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΚΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ;»,(Who can bring the E.U. to its senses?), γράφει σε κάποιο σημeίο: Πως μπόρεσαν τόσο ραφινάτοι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών, μαζί με ανωτέρους παράγοντες της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ., να έχουν εγκρίνει ένα τέτοιο αντιπαραγωγικό σχέδιο διάσωσης; Και αν συμφωνούν σ’ αυτό, τι άλλα καταστροφικά σχήματα μπορεί να διανοηθούν σε μια μελλοντική κρίση; (How could sophisticated European finance ministers – along with senior officials of the European Central Bank and the International Monetary Fund- have signed off on such a counterproductive rescue plan? And if they could agree to that, what other damaging schemes might they grab for in some future crisis?)
Αν έχεις μόνο κοινό νου, και δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από οικονομικά πανεπιστήμια, οπωσδήποτε ξέρεις ότι χωρίς κατανάλωση δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που θα δημιουργήσει καινούργιο χρήμα για να πληρωθούν τα χρέη και ότι ούτε μπορείς να επιχειρήσεις διαρθρωτικές αλλαγές λιτότητας, και μάλιστα τόσο δραστικές όσο επιχειρούνται τώρα στη νότια Ευρώπη, σε περίοδο ύφεσης και μάλιστα τόσο μεγάλης. Και όμως, ολόκληρη η ηγεσία της Ε.Ε., εν χορώ, υπό την ηγεσία της κ. Μέρκελ και του κ. Σόϊμπλε, υποστηρίζουν και το επιβάλουν, ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος ανάπτυξης. Εδώ έχουμε κλασσικό παράδειγμα διαφοράς μεταξύ «ηγέτη» και «ηγεμόνα». Ο μεν ηγέτης πείθει, ο δε ηγεμόνας αναγκάζει. Ειναι κρίμα ότι η Γερμανία έχασε την ευκαιρία να γίνει ηγέτις. Και φαίνεται καθαρά, ότι η Ευρώπη, με τη Γερμανία ανίκανη να την ενώσει, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει για τρίτη φορά τη μοίρα της, όπως αυτή καθορίζεται από τη μοίρα της Γερμανίας για αυτοκαταστροφή.
Και ο κ. David Unger συνεχίζει: «Αν δεν αλλάξει ριζικά ο τρόπος λήψεως αποφάσεων στην Ε.Ε., η γκάφα κουρέματος των καταθέσεων, όπως έγινε στη Κύπρο, δεν θα είναι η τελευταία, θα ακολουθήσει και άλλη, που θα απομακρύνει του ξένους επενδυτές και θα παρατείνει την ύφεση». Στον 21ο αιώνα, που οι λαοί μάχονται και πεθαίνουν για τη δημοκρατία, που η δικτατορία θεωρείται κατάρα, η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελείται από «δημοκρατίες» μέλη, είναι τύπου αυτοκρατορικού. Ο (η) αυτοκράτωρ αποφασίζει και διατάσσει. Δείτε πως παίρνωνται οι αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής. Πρώτη φάση λήψεως των αποφάσεων είναι η συνάντηση της Γερμανίας και της Γαλλίας. Σε αυτή τη συνάντηση κοινοποιείται στη Γαλλία, οι αποφάσεις της Γερμανίας στα θέματα της Ημερησίας Διάταξης και ακολουθούν τα πηγαδάκια, μεταξύ των υπολοίπων μελών, στα οποία περνά η γραμμή – απόφαση, που είναι ασυζητητί αμετάκλειτη. Ακολούθως τηρούνται τα προσχήματα και γίνεται το Συμβούλιο Κορυφής, στο οποίο γίνονται οι ομιλίες των αντιπροσώπων των κρατών και στο τέλος επικυρώνονται οι αποφάσεις της Γερμανίας σαν ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου. ( Πριν φύγει ο κ. Γιούνκερ από τη προεδρεία του Ευρωγκρούπ, υπήρχε κάποιος αντίλογος, αλλά τώρα με το φερέφωνο του κ. Σόϊμπλε στη προεδρεία, οι αποφάσεις της Γερμανίας περνάνε ανέπαφες και ενισχυμένες, στα μέλη και προς τα Μέσα ενημέρωσης, σαν τελικές). Κανείς δεν τολμά να σκεφτεί καν να φέρει αντίρρηση. Η Ευρώπη έγινε γερμανική αυτοκρατορία και ως εκ τούτου όλες οι αποφάσεις της Ε.Ε. πρέπει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα ή και τα καπρίτσια της. Και το χειρότερο, στην Ευρώπη έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι είναι της μοίρας της να εξουσιάζεται από τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει από πουθενά ούτε καν ψίθυρος για προσπάθεια επανόδου της συναίνεσης. Με τέτοια ατμόσφαιρα τρομοκρατίας στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων, και μάλιστα ζωτικών, είναι δύσκολο ή μάλλον αδύνατο να δημιουργηθεί στη συνείδηση των λαών η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, που είναι απαραίτητη για τη μελλοντική ομογένεια των λαών της. Με αποτέλεσμα να ενισχύεται η αβεβαιότητα για το μέλλον της Ευρώπης και να αποθαρρύνονται οι επενδύσεις, όχι μόνο από τους ξένους αλλά και από τους ίδιους τους Ευρωπαίους. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Που θα φτάσουμε, κανείς δεν ξέρει και το μέλλον περιγράφεται ακριβώς όπως λέει η λαϊκή ρήση: «Βλέποντας και κάνοντας μέχρι να βγει η ψυχή της».
