γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες μιας προμελετημένης εισβολής. Ενός σχεδίου εργαλειοποίησης των μεταναστών, που αποκαλύπτει τις μύχιες προσδοκίες του αναξιόπιστου γείτονα για αποσταθεροποίηση της Ελλάδας.
Ούτε στον ύπνο πιάστηκε η χώρα βέβαια, ούτε η αντιπολίτευση είναι άμοιρη ευθυνών. Η επιχειρούμενη μαζική εισβολή ξεκαθάρισε την ιδεοληπτική ήρα από το στάρι, καθώς οι υποκριτές του δικαιωματισμού αποκαλύφθηκαν. Εκείνοι που ενστερνίζονταν τις δευτερογενείς μετακινήσεις για να στηρίξουν τη Μέρκελ στην πολιτική αστάθεια του ’18 στη Γερμανία εξαιτίας του προσφυγικού.
Και αν μετά την πρωτόλεια σαστισμάρα, έστω και δειλά συντάσσονται με τους κυβερνητικούς χειρισμούς εξαιτίας της λαϊκής κατακραυγής, εντούτοις ενδόμυχα φαντασιώνουν βαλκανικούς διαδρόμους εκπόρθησης της αστικής Ευρώπης, στα πρότυπα του ’15. Η τραγωδία της Ειδομένης δεν τους δίδαξε τίποτε.
Σε πείσμα λοιπόν της ανοησίας των λογής ημέτερων βαρεμένων, το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ τόνισε τη σοβαρή ανησυχία για την κατάσταση στα ελληνοτουρκικά σύνορα και απέρριψε κατηγορηματικά την χρήση της μεταναστευτικής πίεσης από την Τουρκία για πολιτικούς σκοπούς. Επιπλέον διατράνωσε την αποφασιστικότητα να προστατεύσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ με κάθε τρόπο. Η χώρα για πολλοστή φορά κατέστη ο κυματοθραύστης των «βαρβάρων». Η ασφάλεια των πολιτών περνάει μέσα από την ασφάλεια των συνόρων. Οι διθύραμβοι και τα καλά λόγια δεν άργησαν. Η απομόνωση της Τουρκίας είναι εμφανής όπως και η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τη χώρα μας. Πλέον δεν γίνεται λόγος για προσφυγικό παρά για επιχείρηση εισβολής, για «κρατικά οργανωμένη παράνομη διακίνηση» προσφύγων και μεταναστών.
Και ενώ η συμπαράσταση είναι δεδομένη, η κρίση διαχείρισης των ανθρώπων αυτών στο εσωτερικό παραμένει. Δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται στα νησιά, με το 35% σχεδόν αυτών να είναι παιδιά. Το 15% από αυτά είναι ασυνόδευτα και ένα μεγάλο μέρος κάτω των 5 ετών. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι δραματικές, κυρίως για τα παιδιά όπου τα ¾ αυτών ζούνε σε επικίνδυνα περιβάλλοντα. Κατά τα πρότυπα του Δήμου Τρικκαίων που φιλοξενεί σχεδόν 400 πρόσφυγες, αξιοποιώντας διάφορα προγράμματα, θα μπορούσανε και πολλοί άλλοι Δήμοι ασκώντας ανάλογες πρακτικές, ιδιαίτερα για τα παιδιά. Στο παρελθόν κατακλυστήκαμε με παράνομες υιοθεσίες από τη Βαλκανική. Ουσιαστική προστασία θα ήταν ακόμη και η δυνατότητα υιοθεσίας προσφυγόπουλων από άτεκνα ζευγάρια, ιδιωτικά είτε από ιδρύματα, με στόχο την οικογενειακή και κοινωνική αποκατάσταση αυτών. Αλλά και οι τοπικές Εκκλησίες θα μπορούσανε να συνδράμουνε στη στέγαση ασυνόδευτων παιδιών, με έμφαση στον χριστιανικό προσφυγικό πληθυσμό, αρκεί να ξεπεράσουν τους εκκοσμικευμένους βυζαντινισμούς τους.
Είναι φανερό πως η υπερβολική πίεση μεταμόρφωσε τον ανθρωπισμό σε αγανάκτηση, την συμπόνια σε απέχθεια και τη φιλαλληλία σε φιλαυτία. Οι κοινωνίες ωστόσο πρέπει να κοιτάξουν μπροστά και πέρα από την προίκα της προηγούμενης κυβέρνησης, της Μόριας, των Διαβατών και της Ειδομένης. Οφείλουν να εξασφαλίσουν την προστασία των ασυνόδευτων κυρίως παιδιών με κάθε τρόπο.
