Η Ελλάδα διέρχεται την πιο κρίσιμη περίοδο από τη Μεταπολίτευση του 1974:
Ο Προϋπολογισμός για το 2016 αποκαλύπτει ότι ο επόμενος χρόνος θα είναι δυσκολότερος για νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Η λιτότητα θα συνεχισθεί με την επιβολή νέων μέτρων ύψους 5,7 δισ. Ευρώ. Πλήττεται κυρίως η μεσαία τάξη. Εξαντλείται η φοροδοτική ικανότητα μισθωτών και συνταξιούχων, καθώς το 60% του εισοδήματός τους πηγαίνει σε φόρους και εισφορές.
Η επάνοδος σε υφεσιακή τροχιά, σε συνδυασμό με τις επιδεινούμενες επιπτώσεις των capital controls και τις φοροεπιδρομές γονατίζουν τις επιχειρήσεις. Μεγάλες και μικρές μεταφέρουν τις έδρες τους εκτός Ελλάδας. Σε συνδυασμό με το κλίμα αποεπένδυσης η χαίνουσα πληγή της ανεργίας κακοφορμίζει. 350.000 οικογένειες είναι χωρίς εργαζόμενο. Με την ανεργία των νέων της τάξης 60-70% η γενιά της κρίσης αισθάνεται ότι της κλέβουμε τη ζωή.
Ταυτόχρονα η χώρα μας αντιμετωπίζει την ασύμμετρη απειλή της προσφυγικής κρίσης και τις προεκτάσεις της διεθνούς αλλά και εγχώριας τρομοκρατίας. Απειλή όχι μόνο για τις κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις, αλλά και τις επικίνδυνες γεωπολιτικές παρενέργειες, όπως προκύπτει από τη σοβαρή εμπλοκή Ρωσίας και Τουρκίας.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εμφανίζει συμπτώματα πρόωρης κόπωσης. Έπειτα από δύο μήνες, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, εμφανίζεται με φανερό διαχειριστικό έλλειμμα και υποπίπτει σε σοβαρά επικοινωνιακά λάθη. Η εναγώνια αναζήτηση ισοδυνάμων, για το 23% Φ.Π.Α. στην ιδιωτική εκπαίδευση, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα πρώτα σημάδια φθοράς στη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας έκαναν ήδη την εμφάνισή τους. Ενώ τα δυσκολότερα έπονται. Την ώρα που η κοινωνία θα νοιώθει το βάρος από τις νέες περικοπές εισοδημάτων και νέους φόρους, η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε σύνθετες προκλήσεις, με κυριότερες το Ασφαλιστικό, το Αγροτικό και το Προσφυγικό. Ανοίγουν δύσκολα κοινωνικά μέτωπα και ουδείς μπορεί να εκτιμήσει τις αντοχές μιας κινηματικής Αριστεράς, που προσγειώνεται ανώμαλα στην πραγματικότητα και μιας παρά-φύση συνεργασίας με ένα εθνολαϊκιστή κυβερνητικό εταίρο, που αποτελεί ύβρη για την ιστορία της Αριστεράς.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς και ο Γάλλος επίτροπος Π. Μοσκοβισί εκτιμούν ότι η οικονομία μπορεί να ανακάμψει και να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης το 2017, υπό την προϋπόθεση ανάκτησης της ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, ως αποτέλεσμα της πιστής εφαρμογής του προγράμματος των ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ
Η εμπιστοσύνη θα εμπεδωθεί εφόσον υπάρξει πολιτική σταθερότητα, ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία και ανάκτηση της «ιδιοκτησίας» του Μνημονίου , από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που το υπερψήφισαν. Εφόσον απελευθερωθούν οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας από τη μέγγενη των πελατειακών – παρασιτικών σχέσεων και της γραφειοκρατίας. Απαιτείται γι’ αυτό Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα ενσωματώνει, αλλά και θα υπερβαίνει τις δεσμεύσεις και Μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου.
Ανασυγκρότηση της χώρας με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στο Πολιτικό Σύστημα και τον εκλογικό νόμο. Με κατάργηση του σταυρού προτίμησης και καθιέρωσης μονοεδρικών περιφερειών. Αποτελεί μονόδρομο για την αναβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού και την καταπολέμηση τη διαφθοράς και της διαπλοκής. Μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης της Δικαιοσύνης και της Παιδείας, με στόχο την αποκομματικοποίηση και την εμπέδωση της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας. Παραγωγική ανασυγκρότηση και δίκαιο φορολογικό σύστημα, φιλικό προς την επιχειρηματικότητα. Μόνο έτσι η Ελλάδα θα γίνει μια «κανονική» ευρωπαϊκή χώρα και όχι ένα τριτοκοσμικό «αποτυχημένο» κράτος, όπως είναι σήμερα. Μόνο έτσι η Πολιτική θα ανακτήσει την αυτονομία της απέναντι σε κάθε είδους συμφέροντα. Όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως συντεχνιακά, που έχουν θέση σε ομηρία την κοινωνία και ολόκληρο το κομματικό σύστημα.
Το έργο ανάταξης της χώρας από το οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό σοκ, που βιώνει, δεν μπορεί να φέρει σε πέρας κανένα από τα σημερινά κόμματα. Θα είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των πολιτικών δυνάμεων που υπερψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο.
Η ιστορική αίσθηση των πραγμάτων χωρίς να οδηγεί σε παρελθοντολογία ή τον διδακτισμό προσδίδει τη δυνατότητα να αντικρίζουμε από ποικίλες οπτικές γωνίες την πραγματικότητα. Οι Έλληνες δεν είμαστε ποτέ καλοί στο μάθημα της ιστορίας. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αναζωπυρώνουμε τα ίδια πάθη, με επίκεντρο τη διεκδίκηση της εξουσίας. Για να οδηγηθούμε τελικά σε εθνικές ήττες.
Στις 28 Απριλίου 1932 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με μια ιστορική αγόρευσή του στη Βουλή, απηύθυνε πρόσκληση προς την Αντιπολίτευση για το σχηματισμό Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Και τότε η Ελλάδα ήταν αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας, ως συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 1929 και με ανοικτή πληγή το προσφυγικό, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.
Παραθέτω απόσπασμα της ομιλίας εκείνης, που μας θύμισε επίκαιρα ο Μιχ. Βιρβιδάκης με το θέατρο Κυδωνία: « … το έργο της οικονομικής ανασυγκροτήσεως θα διηυκολύνετο μεγάλως εάν όλος ο πολιτικός κόσμος απεφάσιζεν ενωμένος να αντιμετωπίσει την κατάστασιν. Διότι τοιουτοτρόπως και τα προς αντιμετώπισιν της καταστάσεως αναγκαία μέτρα, τα οποία δεν είναι δυνατόν παρά να θίγουν τα συμφέροντα μεγάλου μέρους του πληθυσμού, θα εγίνοντο προθυμότερον δεκτά, υπό της κοινής γνώμης και η ψυχολογική ατμόσφαιρα, άνευ της οποίας τοιούτοι αγώνες είναι δύσκολον να ευδοκιμήσουν, θα εδημιουργείτο …». Και για να αποδείξει την ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια της πρότασής του συνέχισε: « … δέχομαι να υπηρετήσω ως απλός υπουργός εις την Οικουμενικής υπό την προεδρίαν οιουδήποτε εκ των Αρχηγών της Αντιπολιτεύσεως».
Η πρόταση απορρίφθηκε. Η Ελλάδα κήρυξε στάση πληρωμών. Αποχώρησε από τoν κανόνα του χρυσού (το Grexit της εποχής εκείνης). Η δραχμή υποτιμήθηκε κατά 50%. Το βάρος του εξωτερικού χρέους διπλασιάστηκε. Ακολούθησε πολιτική αστάθεια, που οδήγησε στη δικτατορία Μεταξά, το 1936. Σχολιάζοντας την παράσταση ο Κ. Γεωργουσόπουλος έγραψε: « … γεγονότα που σε λίγο γίνονται εκατό ετών και που όμως έχουν να κάνουν με τις ίδιες πληγές, τα ίδια τραύματα, τις ίδιες πολιτικές τυφλότητες, τις ίδιες ιδεολογικές παθογένειες, τα ίδια σύνδρομα κομματίλας και λαμογιάς, των ιδιοτελών συμφερόντων, των μικρονοϊκών αντιδράσεων μικρών ανθρώπων, μπροστά στα μείζονα προβλήματα του Έθνους και της κοινωνίας πολιτών».
Η έκκληση που απηύθυνε ο Α. Τσίπρας προς τα κόμματα της Αντιπολίτευσης για minimum συναίνεση στα κρίσιμα προβλήματα, Ασφαλιστικό, Προσφυγικό, Παιδεία, Αναθεώρηση Συντάγματος, σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη βήμα προς την πολιτική ωριμότητα και υπευθυνότητα. Ανάλογο προς εκείνο της 14ης Ιουλίου, όταν συνειδητοποίησε ότι τυχόν έξοδος από την ευρωζώνη, ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή. Υπέγραψε το πιο σκληρό Μνημόνιο, απαρνούμενος τον μέχρι τότε αντιμνημονιακό εαυτό του. Σήμερα, εφόσον η πρόσκληση για συναίνεση είναι ειλικρινής και πολιτικά ανιδιοτελής οφείλει να ολοκληρώσει το βήμα προτείνοντας Κυβέρνηση Εθνικής Συνεργασίας. Κυβέρνηση όλων των κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού τόξου με επιστράτευση προσωπικοτήτων εντός και εκτός πολιτικής. Πρόσωπα με τεχνοκρατική επάρκεια, κυβερνητική εμπειρία, με αναγνωρισμένο κύρος και διάθεση προσφοράς και αφοσίωσης στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και όχι του κομματικού.
Εάν ο Α. Τσίπρας εντάσσει την πρότασή του στους γνωστούς τακτικούς ελιγμούς στους οποίους μέχρι τώρα επιδίδεται και συνεχίσει τη μονοκομματική άσκηση εξουσίας, με την πρόσθετη επιβάρυνση με καθεστωτικές πρακτικές, αντιγράφοντας το ΠΑΣΟΚ του 1981-2, ας γνωρίζει ότι η τύχη του θα είναι χειρότερη κι απ’ αυτή των προκατόχων του στην πρωθυπουργική καρέκλα. Η επιλογή είναι δική του.
Κρίσιμη παράμετρος στην αναγκαιότητα συγκρότησης Κυβέρνησης Εθνικής Συνεργασίας αποτελεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Το φιάσκο της εσωκομματικής εκλογής νέου ηγέτη, αποκάλυψε ότι η ιστορική παράταξη που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής βρίσκεται στη δίνη πολλαπλής χρεοκοπίας: ιδεολογικής, στελεχιακής, οικονομικής. Προξενεί εντύπωση ότι οι λαλίστατοι διεκδικητές της ηγεσίας, που φιλοδοξούν να τα «αλλάξουν όλα» στη χώρα και στο κόμμα, δεν λένε λέξη για το πώς θα αντιμετωπίσουν τα χρέη και τους απλήρωτους υπαλλήλους του κόμματος.
Η προσήλωση στην τήρηση ενός καταστατικού, που η θέση του είναι στον κάλαθο των αχρήστων και η επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας, σύμφωνα με τις επιταγές του, συνιστά απειλή για την υπόσταση της ίδιας της παράταξης και παράγοντα αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Τυχόν πιστή εφαρμογή του καταστατικού θα οδηγούσε στην ηγεσία του κόμματος τον …. Παπαμιμίκο.
Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι σωματεία. Η ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων ιδίως σε κρίσιμες στιγμές, περιέρχεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Είναι το μόνο όργανο συνταγματικά κατοχυρωμένο και λογοδοτεί στον Ελληνικό Λαό. Οι αποφάσεις της δεν προσβάλλονται στα διοικητικά δικαστήρια. Κρίνονται από τον ελληνικό λαό και τους ψηφοφόρους στους οποίους θα δώσουν λόγο οι Βουλευτές. Δεν λογοδοτεί κανένα κομματικό όργανο, καμία Κεντρική Επιτροπή, καμία ΚΕΦΕ.
Ο οργανωτισμός, στα πρότυπα των κομμάτων της Αριστεράς, είναι η κύρια αιτία της μετάλλαξης της Ν.Δ. από κόμμα Αρχών σε κόμμα μηχανισμών. Μηχανισμών νομής της εξουσίας. Είναι η αιτία της απογύμνωσης από στελέχη με πολιτικό εκτόπισμα. Της ανάδειξης, στη θέση τους, προϊόντων του κομματικού και συνδικαλιστικού σωλήνα. Ο Μάνος ο Ανδριανόπουλος, η Γιαννάκου αντικαταστάθηκαν από Παπαμιμίκους και Μανώληδες, σταρ του ποδοσφαίρου και των media. Κυρίως όμως την αποξένωσαν από την εκλογική της βάση, που δεν είναι οι οργανωμένοι πελάτες, αλλά οι πολίτες που πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, τις αρχές του διαφωτισμού, την ελεύθερη οικονομία.
Η κρισιμότητα των στιγμών, τόσο για την χώρα όσο και την κεντροδεξιά παράταξη επιβάλλουν στην Κ.Ο. να αναλάβει αυτή την ευθύνη ανάδειξης της νέας ηγεσίας. ΑΥΡΙΟ κιόλας. Οι καιροί ου μενετοί. Σε οριακές καταστάσεις επιβάλλονται επαναστατικές αποφάσεις. Υπέρτατος νόμος στην πολιτική δεν είναι το καταστατικό. Είναι η σωτηρία της χώρας και της παράταξης. Σε ευθέτω χρόνο και αφού η κρίση έχει ξεπεραστεί είναι εφικτή η οργάνωση ιδρυτικού συνεδρίου που θα αποσαφηνίσει την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και θα εγκρίνει ένα σοβαρό καταστατικό, στα πρότυπα των ευρωπαϊκών αστικών κομμάτων.
Εάν κυβέρνηση και Αντιπολίτευση αποδειχθούν κατώτερες των περιστάσεων και συνεχίσουν το καταστροφικό παιχνίδι εναλλαγής στους ρόλους Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί, η κοινωνία των πολιτών οφείλει να αφυπνισθεί και να επιβάλει την πρόταξη του εθνικού συμφέροντος έναντι του κομματικού.
Υπενθυμίζω ότι το φετινό βραβείο Nobel Ειρήνης απονεμήθηκε στο λεγόμενο «Κουαρτέτο του Εθνικού Διαλόγου» της Τυνησίας. Η Ένωση Εργοδοτών, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, ο Εθνικός Δικηγορικός Σύλλογος Τυνησίας και η Ένωση Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανάγκασαν τα αντιμαχόμενα κόμματα της Τυνησίας να συνεργασθούν. Η Τυνησία είναι η μόνη χώρα που η Αραβική Άνοιξη οδήγησε στην επικράτηση ενός κοσμικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος και όχι στον «ισλαμικό χειμώνα».
Ένα ανάλογης σύνθεσης κουαρτέτο μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί και στη χώρα μας. Να επιβάλει τη συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα του φιλοευρωπαϊκού τόξου. Να βγάλει το κομματικό σύστημα από τον καταθλιπτικό επαρχιωτισμό του. Να ακυρώσει την πορεία παρακμής της χώρας. Το αίτημα της βαθειάς ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής Μεταρρύθμισης, σε όλους τους τομείς, που θα απαλλάξει την κοινωνία από τις παθογένειες της διαφθοράς της διαπλοκής, των πελατειακών σχέσεων και τη «συνωμοσία των μετρίων» είναι κυρίαρχο. Είναι η ώρα και στην Ελλάδα η Κοινωνία των πολιτών να το εκφράσει.
Έχω επίγνωση ότι αυτά που προτείνω αγγίζουν τα όρια του θαύματος. Εδώ όμως που φτάσαμε μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει την Ελλάδα.
