γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Παρακολουθώντας κανείς τα πολιτικά δρώμενα διαπιστώνει πως κάποιοι επιδιώκουν να προβληθούν ως το φρέσκο και άφθαρτο, αποσιωπώντας το πρότερο κυβερνητικό καταστροφικό παρελθόν τους. Η πρότερη αναντιστοιχία λόγων και πράξεων είναι συμβιωτική τους.
Έχουν τα δικά τους, οικονομικά, κοστολογημένα μάλιστα. Εκείνα των capital control και της υπερφορολόγησης. Επί των πρόσφατων ημερών τους, 3 χρόνια πίσω δηλαδή, η πλειονότητα των επαγγελματιών πλήρωνε αθροιστικά για εφορία, προκαταβολή φόρου, ΕΦΚΑ, αλληλεγγύης και τέλος επιτηδεύματος, το 60% σχεδόν του εισοδήματός τους. Κατέβασαν στο πεζοδρόμιο τους γραμματιζούμενους, με ή χωρίς γραβάτα και επαίρονται για το μαξιλάρι των 37δις από το γδάρσιμο της μεσαίας τάξης δια του φοροασφαλιστικού.
Και μετά ήρθαν οι αυταπάτες για τον ευφυέστατο Αλέξη…
Κλωθογυρίζουν έναν ασύνορο πατριωτισμό, γνωστό από τους Μπαλάφες και Φίληδες, καταψηφίζοντας τις αμυντικές δαπάνες και την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, αφού κατά τον πρωτοξάδερφο Τσίπρα «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός».
Άμοιρη Ελλάδα…
Τι κι αν ο Αίαντας φώναζε «αἰδώς Ἀργείοι νυν άρκιον ἤ απολέσθαι». Βλέπεις η ταπεινή Ιλιάδα δεν είναι μαρξισμός. Φαντάσου να επιχειρήσουν να μας πείσουν πόσο άδικη ήταν η μοίρα των Περσών. Το σύμπλεγμα ανωτερότητάς τους αναζητεί ενίοτε την ανηθικότητα σε «δεξιούς» και «Παντελήδες», αλλά μόλις αριστερό λουλούδι φυτρώσει εκεί, ποιούν τη νήσσα. Οδύρονται για τα σπίτια του λαού, αφού νωρίτερα υπέγραψαν τα πάντα για να τα χάσουν. Εναντιώνονται στα ιδιωτικά πανεπιστήμια όταν οι ίδιοι με επιτηδευμένη κρυψίνοια σπούδασαν σε τέτοια ή στέλνουν τους κανακάρηδές τους σε αυτά. Προβάλλονται ως τιμητές όταν επιδίωξαν να ελέγξουν τα ΜΜΕ και σήμερα ο υπουργός τους αντιμετωπίζει το Ειδικό Δικαστήριο. Μετέρχονται τις ίδιες αντιδημοκρατικές πρακτικές των κουκουλοφόρων χωρίς αποδείξεις, προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους.
Πραγματικά ποιος έχασε την ντροπή…
Το εντυπωσιακότερο είναι πως αξιώνουν και αδημονούν για δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Το συνονθύλευμα των μαρξιστών – τροτσκιστών, Φίλης, Σκουρλέτης, Λάμπρου και Πολάκης, αγκαζέ με τους αμοραλιστές, Σπίρτζη, Τζουμάκα, Ραγκούση και πόσους ακόμη από δαύτους… Το πολιτικό απαύγασμα που εκμεταλλεύθηκε το θυμικό των πολιτών στο ανόητο δημοψήφισμα του ΄15, επιβάλλοντας, μετά από 17 ώρες γονυπετούς εξευτελισμού, ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, που απαιτεί 99 χρόνια για να υλοποιηθεί, ενθυμούμενοι το ΤΑΙΠΕΔ, στην αποικιοκρατικότερη συμφωνία ελληνικής κυβέρνησης. Άβαθο πηγάδι η υποκρισία.
Μυστήριο πράγμα η πολιτική. Όσο κι αν μακαρίζουν να αυταπατώνται, το αληθινό θα αναδειχθεί και το κρυμμένο θα αποκαλυφθεί. Πραγματικά οδηγούνται από ένα πάθος, από ένα προσωποποιημένο μένος κατά του πρωθυπουργού.
