γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τα αποτελέσματα της εθνικής μας αυτοκαταστροφικής αφέλειας είναι εμφανή. Τίποτε συγκλονιστικά θετικό δεν προέκυψε για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού στη χώρα, τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τουναντίον μάλιστα, μας έβγαλαν από το δικό τους προοδευτικό υποτίθεται μνημόνιο, εξαθλιωμένους, υπερφορολογημένους και μαθημένους στα επιδόματα.
Πιστοί στην απάνθρωπη ιδεολογία τους περί ανώτερης αποστολής, εργαλειοποιούν την αγωνία και τον πόνο των ανθρώπων προβάλλοντας έναν ουτοπικό μεταρρυθμιστικό ανθρωπισμό και εξιδανικεύουν με αμπελοφιλοσοφίες τις συλλογικότητες και τα υποτιθέμενα λαϊκά κινήματα προκειμένου να αποκρύψουν την ένδεια των επιχειρημάτων τους.
Στην πραγματικότητα αθέτησαν όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις για τις οποίες ψηφίστηκαν. Ψεύδη και διγλωσσία παντού. Η τραγωδία έγινε επιτυχία, η αξιοπρέπεια συνώνυμο του επιδόματος, ο παράλογος πολακισμός κανονικότητα, η ανάπτυξη συγχρωτίστηκε με τις ιδεοληψίες, η παραγωγή με το κεφάλαιο, ενώ η καινοτομία και τεχνολογία αποτελούν διαβόλου παιδί καθώς χαλάνε την πολιτική σιέστα.
Δεν είναι τυχαία η αποστροφή της εν γένει Αριστεράς με την τεχνολογία. Εξαιτίας της κατέρρευσε το σιδηρούν παραπέτασμα. Αυτή ξεσηκώνει τα πλήθη, παρέχει ενημέρωση και δικαιώματα και είναι υπεύθυνη για την άνοδο της μεσαίας τάξης που ενίοτε αντιστέκεται και συχνά αμφισβητεί κατεστημένες καταστάσεις. Μιας τάξης που για τους μαρξιστές οικονομολόγους τύπου Τσακαλώτου, πρέπει να σβήσει γιατί τους υποκαθιστά και αφομοιώνει τους προλετάριους, καταστρέφοντας το “σωτήριο” αφήγημα της Αριστεράς. Αυτή η τάξη άλλωστε, η μεσαία τάξη, η σχεδόν ταυτόσημη με την αστική, ήταν εκείνη που τους τιμώρησε.
Όσο μεγαλύτερη λοιπόν η μεσαία τάξη τόσο λιγότεροι οι λαϊκισμοί και οι εξαπατήσεις. Τόσο ισχυρότερη η Δημοκρατία. Αλλά όταν φαντασιώνεις πως είσαι το κέντρο της διανόησης και του κόσμου και στέκεσαι ασυνήθιστα επίμονα ενώπιον της αποτυχίας σου θεωρώντας την επιτυχία, τότε είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα.
Σήμερα τους ακούει κανείς να μιλάνε για δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, για ολιστική ανασυγκρότηση και αξιοκρατική δημόσια διοίκηση και αναρωτιέται εάν πραγματικά έχουν συναίσθηση των λεγομένων τους. Οι ιδεοληψίες τους για αναδιανομή, συλλογικότητες και ημέτερους, κράτησαν τη χώρα στο παρελθόν, μετά τη δραματική αύξηση των φόρων, των κατασχέσεων, της μη δημιουργίας θέσεων εργασίας και της απώλειας της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Ένα φαντασιακό ατόπημα οργής ήταν η απαστράπτουσα Αριστερά, όπως τόσα άλλα και μας τελείωσε. Και μαζί της, οι αυταπάτες μας.
