Guest

Εμπιστοσύνη

 

Η εμπιστοσύνη είναι μια έννοια-ομπρέλα: Έχει αναλυθεί, κατά καιρούς, από «μέσον υπαρξιακής ασφάλειας» (Giddens), και «μέρος του κοινωνικού κεφαλαίου» μέχρι «μοχλός διασφάλισης της ευημερίας και της δημοκρατίας». Στην κλασική κοινωνιολογική διδασκαλία, η εμπιστοσύνη ορίζεται ως προαπαιτούμενο της κοινωνικής αλληλεγγύης (Durkheim) και ως τρόπος κοινωνικής ενσωμάτωσης (Simmel). Αλλά και από κοινωνικούς ψυχολόγους, η εμπιστοσύνη έχει αναλυθεί ως «μονομερής μεταφορά του ελέγχου σ’ ένα άλλο πρόσωπο» (Coleman). Η εννοιολόγηση της εμπιστοσύνης ως μέσου απομείωσης της κοινωνικής περιπλοκότητας είναι, όμως, εκείνη που μας βοηθάει περισσότερο να κατανοήσουμε την περίπτωσή μας. Η εμπιστοσύνη διευρύνει τα όρια του ανεκτού ρίσκου, λέει ο Luhmann, αφού «το να εμπιστευτείς κάποιον σημαίνει ότι αυτός δεν θα χρησιμοποιήσει αυτή την εμπιστοσύνη για ίδιον όφελος». Kαι επισημαίνει: «Η κατάχρηση της εμπιστοσύνης επί μακρόν θέτει το κοινωνικό σύστημα το ίδιο υπό αμφισβήτηση».

pos-peiraiwsΘεωρώ ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Διέρρηξαν την σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, εκμεταλλευόμενοι την εμπιστοσύνη που μονομερώς (και μάλιστα, αφειδώς, αφού το 2015 η κυβέρνηση απήλαυνε δυσθεώρητων ποσοστών εμπιστοσύνης που έφθαναν το 80%) τους έδειξαν οι πολίτες για ίδιον όφελος. Μάλιστα, η κλιμακούμενη απόρριψή τους συναρτάται με την ανικανότητά τους στη διακυβέρνηση (εξαχρείωση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, απόλυτο «μπάχαλο» στην δημόσια διοίκηση, νεποτισμός, φαβοριτισμός και πρωτοφανής παρεμβατισμός σ’ όλα τα κοινωνικά και πολιτειακά υποσυστήματα). Όλα αυτά επικαθορίζουν την άθλια ποιότητα υπηρεσιών, την οποία εισπράττουν οι πολίτες τόσο από το σύστημα υγείας όσο και από εκπαιδευτικό σύστημα, απέναντι στα οποία καταγράφονται πολύ μικρά ποσοστά εμπιστοσύνης εν σχέσει προς τα αντίστοιχα στις άλλες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ.

Παραμένει, ωστόσο, ένα ερώτημα: Προς τα που θα κλίνει, τελικώς, ο κ. Τσίπρας; Εάν μας απαλλάξει, το ταχύτερο, από την άθλια κυβέρνησή του, ενδεχομένως να συγκρατήσει εκείνο το 13% που εξακολουθεί να την στηρίζει. Εάν, όμως, παρασυρθεί από τις χίμαιρες της παλινόρθωσης, τότε όχι μόνον θα χάσει το 13% αλλά θα θέσει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα, στο σύνολό του, σε διακινδύνευση. Ελπίζω να κάνει το πρώτο αν και φοβούμαι ότι έχει επιλέξει το δεύτερο.


Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρ. Βουλευτής Επικρατείας με Το Ποτάμι και γραμματέας της κοινοβουλευτικής του ομάδας.

 

http://www.inerp.gr


Είμαι νομικός (Πανεπιστήμιο Αθηνών), με διδακτορική διατριβή στην Κοινωνιολογία του Δικαίου (Πανεπιστήμιο Bielefeld, Γερμανία). Η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση με το διοικητικό/ρυθμιστικό φαινόμενο ήταν στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης στην οποία παραμένω έχοντας διδάξει για περισσότερα από 20 έτη Δημόσια Πολιτική και Ρυθμιστική Διακυβέρνηση. Ακολούθως εργάσθηκα, για δύο δεκαετίες, ως ειδικός επιστήμων στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως. Στα χρόνια αυτά προσπάθησα ιδιαίτερα για την ανατροπή των αρνητικών στερεοτύπων για την ελληνική διοίκηση μέσα από την προώθηση των διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Τα ΚΕΠ αποτελούν την πιο γνωστή απ’ αυτές. Από το 2007 και μετά, έχω την ευθύνη του στρατηγικού σχεδιασμού του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Διοικητική Μεταρρύθμιση». Παράλληλα με τις δραστηριότητές μου στην Ελλάδα, είχα έντονη δραστηριότητα ως σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων και διοικήσεων (22) καθώς και διεθνών οργανισμών (5) επί θεμάτων διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Έχω εκδώσει 5 βιβλία και έχω δημοσιεύσει περισσότερα από εκατό άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Μελέτες μου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (μεταξύ άλλων, στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, αραβικά, και κινεζικά). Έχω βραβευτεί δύο φορές από την Αμερικανική Εταιρία Διοικητικής Επιστήμης. Η πρώτη φορά ήταν το 2003, με το βραβείο «Peter Boorsma» από την Southeastern Conference της ΑSPA και η δεύτερη το 2012 στο Las Vegas όπου μου απονεμήθηκε το "International Public Sector Award" της ASPA.

Εμπιστοσύνη

γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.

 

Την προηγούμενη Παρασκευή στο πρωτοσέλιδο των «Νέων» παρουσιάστηκε ένα σημαντικό εύρημα για την ποιότητα της διακυβέρνησής μας: Με μέσο όρο εμπιστοσύνης των πολιτών στις κυβερνήσεις τους στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ το 42%, ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ελλάδα δεν ξεπερνάει το 13%. Η έρευνα που περιλαμβάνεται στο «Government at a glance» δείχνει ότι η Ελλάδα σε κάποιους άλλους περισσότερο περιγραφικούς δείκτες διακυβέρνησης καταγράφει, μεν, μια υστέρηση έναντι των υπολοίπων χωρών, αλλά σε καμία κατηγορία δεν παρατηρούνται τέτοιες αποκλίσεις, όπως σ’ αυτήν που διερευνάται ο βαθμός εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στην κυβέρνηση. Γιατί, λοιπόν, ενώ η χώρα σε επίπεδο μακρο-οικονομικών δεικτών δείχνει να κερδίζει έδαφος, ολοένα και λιγότεροι Έλληνες εμπιστεύονται την κυβέρνηση; Και τι ακριβώς σημαίνει «εμπιστεύομαι την κυβέρνηση»;

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο