Ίσως σε κάποιους να φαίνομαι υπερβολικός. Αν ναι, τότε ίσως πρέπει να υπενθυμίσω την πραγματική πραγματικότητα που ζούμε τους τελευταίους μήνες και όχι αυτή που παρουσιάζει η Αυγή και το Documento.
Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες έχουν δει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να δεσμεύονται. Τι σημαίνει αυτό με πιο απλά ελληνικά; Περισσότεροι από έναν στους δέκα φορολογούμενους χρωστάγανε τόσα πολλά στο δημόσιο, που το δημόσιο κινήθηκε νομικά εναντίον τους. Η πρώτη κίνηση που κάνει το δημόσιο είναι να δεσμεύσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς, προτού φυσικά αρχίσει να δεσμεύει κινητή και ακίνητη περιουσία. Μπορεί να σκέφτεστε, «σιγά μην αρχίσει το κράτος να κατάσχει σπίτια και αυτοκίνητα για οφειλές 600 και 700 ευρώ», οπότε ίσως είναι καλό να κουνήσετε λίγο το κεφάλι σας και να θυμηθείτε σε ποια χώρα ζούμε. Επειδή ήδη κάποιοι από εσάς λέτε «μα αφού μπορεί ο κόσμος να φτιάξει ακατάσχετο λογαριασμό και να κινεί 1200€ τον μήνα», αυτό προφανώς και δεν σημαίνει ότι δεν θα προχωρήσει το κράτος σε κατάσχεση άλλης περιουσίας πέραν του λογαριασμού, κινητής ή ακίνητης.
Αυτή η κινητή και η ακίνητη περιουσία που κατάσχεται, που πιστεύετε ότι πηγαίνει; Ακούτε στην τηλεόραση για ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και για την αδυναμία να προστατευτεί η πρώτη κατοικία. Ακούτε για τους δανειστές που μας εξαναγκάζουν να κάνουμε ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, μας υποχρεώνουν να τους διευκολύνουμε και που μας απειλούν ότι δεν θα κλείσει η τρίτη αξιολόγηση αν δεν τους πολλαπλασιάσουμε. Όλα αυτά τα σπίτια, χωράφια, οικόπεδα, διαμερίσματα που θα πλειστηριαστούν, σε ποια χέρια θα καταλήξουν; Θα πάνε μήπως σε κάποιον Έλληνα μεροκαματιάρη, σε ξένους επενδυτές, στις τράπεζες ή στο ελληνικό δημόσιο; Τις τράπεζες πολύ σπάνια τις συμφέρει να “χτυπήσουν” ένα ελληνικό ακίνητο σε κάποιον πλειστηριασμό –άλλωστε αν το ακίνητο είχε ουσιαστικό κέρδος, δεν θα κατέληγε σε πλειστηριασμό- και το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό δημόσιο. Άρα τι μας μένει;
Ας πούμε όμως ότι για κάποιο λόγο όντως όλη αυτή η ασύλληπτα μεγάλη περιουσία καταλήγει στις τράπεζες. Τι πιστεύετε ότι θα κάνουν στη συνέχεια; Αν δεν φτιάξουν κάποιο παράρτημα ή γραφεία τους, πάρα πολύ δύσκολα θα επενδύσουν σε κάποιο ακίνητο για έναν πολύ απλό λόγο: δεν τις συμφέρει. Τι να κάνουν οι τράπεζες μια πολυκατοικεία; Να τη νοικιάσουν, να το παίξουν διαχειριστές και, τελικά, όταν κάποιοι ένοικοι δεν πληρώνουν να τους διώχνει ξανά από το σπίτι τους; Όταν αυτοί οι κολοσσοί ξοδεύουν εκατομμύρια κάθε χρόνο για να χτίζουν το προφίλ τους, λέτε να αποφασίσουν να το τσαλακώσουν για μερικά ενοίκια; Δεν υπάρχει περίπτωση! Άλλωστε, ακόμα και η περιουσία που καταλήγει στις τράπεζες αναγκαστικά φεύγει σε ξένα χέρια. Δείτε για παράδειγμα τα κόκκινα δάνεια, τα οποία πουλήθηκαν σε ξένες τράπεζες για ένα κλάσμα της αρχικής τους αξίας, χωρίς μάλιστα να δοθεί η δυνατότητα στους οφειλέτες να αγοράσουν το χρέος τους όπως έκαναν οι ξένοι επενδυτές.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι με κάποιο τρόπο όλη αυτή η περιουσία καταλήγει στο ελληνικό δημόσιο. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: de facto, το δημόσιο δεν έχει έλεγχο της περιουσίας που του ανήκει. Τον έλεγχο για αυτή την περιουσία την έχει το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), το οποίο ήρθε μαζί με τους πλειστηριασμούς με το τρίτο μνημόνιο και για άλλα 97 χρόνια στόχο του έχει να φέρει χρήματα στην ελληνική οικονομία πουλώντας την περιουσία της . Αν σκεφτεστε «εντάξει, απλά είναι ένας ελληνικός φορέας που οργανωμένα αποφασίζει τι και πώς θα πουληθεί, δεν είναι υποχρεωτικό ότι θα γίνεται ό,τι θέλουν οι δανειστές μας» τότε μάλλον χάσατε ένα μεγάλο κομμάτι της επικαιρότητας του καλοκαιριού του 2015.
Το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων διοικείται από το Εποπτικό Συμβούλιό του, το οποίο απαρτίζεται από τρεις Έλληνες και δύο εκπροσώπους των δανειστών. Άρα, μπορεί να σκέφτεστε, οι Έλληνες έχουμε την πλειοψηφία και δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε, στο οποίο η απάντηση είναι ότι πρέπει με αυτό το πλευρό να κοιμάστε. Οποιαδήποτε απόφαση του Εποπτικού Συμβουλίου λαμβάνεται με πλειοψηφία τεσσάρων μελών. Ταυτόχρονα, είναι μνημονιακή υποχρέωση να γινονται αποκρατικοποιήσεις, οπότε, εν ολίγοις, το αν πληρούμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις μας εξαρτάται από το αν θέτουν ή όχι βέτο στην πώληση ελληνικής περιουσίας οι δύο εκπρόσωποι των δανειστών στο Υπερταμείο. Σε περίπτωση λοιπόν που έχουν μπροστά τους δύο επιλογές, μία που συμφέρει τους εργοδότες τους και μία που συμφέρει τον Έλληνα φορολογούμενο, τι πιστεύετε ότι θα επιλέξουν; Το ότι ένας εκ των δύο εκπροσώπων των δανειστών είναι πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου του Υπερταμείου Αποκρατικοποιήσεων είναι προφανώς κάτι που περιμένατε και που, σε αυτό το σημείο, έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Έχουμε συνδέσει το Υπετραμείο με την αποκρατικοποίηση διαφόρων ΔΕΚΟ και οικοπέδων-φιλέτων, αλλά στην πραγματικότητα περιλαμβάνει ακόμα και τις περιουσίες των Δήμων, ευνουχίζοντας ουσιαστικά την Τοπική Αυτοδιοίκηση που πρέπει να περιμένει άνωθεν έγκριση για να κάνει το έργο της. Σκεφτείτε λοιπόν για μια στιγμή τι έχει να διαχειριστεί αυτό το Υπερταμείο: όλες τις κατασχέσεις που περνάνε στο Δημόσιο, όλη την περιουσία των Δήμων και όλη την περιουσία που ούτως ή άλλως είχε το Δημόσιο, όπως η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ –η οποία παρεμπιπτόντως υποτίθεται ότι κάποια στιγμή θα αποκρατικοποιηθεί, όσο και αν το αρνείται η κυβέρνηση.
Το ξεπούλημα που ξεκίνησε το 2015 με το τρίτο μνημόνιο δεν το έχουμε ακόμα καταλάβει. Ίσως να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται όταν θα βλέπουμε σκηνές που είχαμε συνδέσει σε άλλες χώρες, με ξένες τράπεζες να πετάνε έξω από τα σπίτια τους μεροκαματιάρηδες επειδή τα αγόρασαν σε έναν πλειστηριασμό στο ένα εικοστό του χρέους που είχε ο ένοικος. Και αν από μέσα σας μουρμουράτε «Ναι, αλλά μπορεί και κάποιος Έλληνας να γίνει ιδιοκτήτης πολλών κατοικιών και μετά να τις νοικιάζει» τότε, πρώτον, με ποια λογική είναι αυτό καλύτερο; Και, δεύτερον, σιγά μη κάτσει ο Έλληνας να επενδύσει τώρα σε ακίνητα, με τον ΕΝΦΙΑ στα ύψη και με τον υψηλότερο φόρο στο ενοίκιο που έφερε πέρυσι η Κυβέρνηση.
Στο παρελθόν είχαμε συνηθίσει κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες να έχουν αποικίες –Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ- τις οποίες είχαν καταλάβει με τη βία με αποτέλεσμα τους απελευθερωτικούς αγώνες που είδαμε τον προηγούμενο αιώνα σε περιοχές όπως η Ινδία και η Νότιος Αφρική. Η Γερμανία λοιπόν αποφάσισε να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, αφού θα ελέγχει την οικονομία, τις υποδομές, ακόμα και την ίδια τη γη μας απόλυτα νόμιμα και εμείς θα τους λέμε ευχαριστώ που μας έσωσαν με το τρίτο μνημόνιο εκείνο το καλοκαίρι του 2015!!!
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
