Όλοι ξέρουμε ότι η κυβέρνηση όχι μόνον δεν έχει χρήματα για να ικανοποιήσει οποιοδήποτε μισθολογικό ή συνταξιοδοτικό αίτημα, αλλά χρειάζεται και να τα περικόψει. Επίσης, ξέρουμε ότι η παραγωγική μηχανή της οικονομίας μας αδυνατεί να παράγει νέο πλούτο. Ότι οι δανειστές μας δεν μας δίνουν νέα δάνεια γιατί δεν έχουμε πληρώσει τα παλιά. Ότι η φοροεισπρακτική μας μηχανή έχει γίνει μπάχαλο και δεν λειτουργεί όστε να παράγει αρκετό φορολογικό εισόδημα. Και επί πλέον ξέρουμε, λόγω πολιτικού κόστους, ότι η πολιτική μας ηγεσία δεν προσπάθησε να τη διορθώσει. Να νομοθετήσει προς καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Και έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τρόπος θα βρεθούν οι πόροι, που θα χρειαστούν για την ικανοποίηση των απαιτήσεών μας.
Αντί λοιπόν να καθήσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να βρούμε λογικούς τρόπους επίλυσης των προβλημάτων μας, το πρώτο που πέφτει στο τραπέζι και γίνεται αμέσως ασθμένως αποδεχτό, είναι οι κινητοποιήσεις. Χωρίς συζήτησης άλλης εναλλακτικής λύσσης, ξεκινάμε αμέσως απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και ζητάμε την άμεσο ικανοποίηση των απαιτήσεών μας εδώ και τώρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι δικηγόροι, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και στα αεροδρόμια, οι οικοδόμοι, οι γονείς και οι κηδεμόνες, οι δημοσιογράφοι, οι επαγγελματίες, βγαίνουν στους δρόμους με τα πλακάτ τους «αγωνιζόμενοι» για τα δίκαιά τους. Οι όροι «αγώνας, αγωνίζομαι» έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στη συνείδηση του Έλληνα, που έχει αναγνωριστεί και έχει γίνει αποδεχτό σαν πανάκεια για κάθε νόσο που κατατρύχει την εργαζόμενη κοινωνία. Όλες ανεξαιρέτως οι διαφορές, εργοδοσίας και εργαζομένων, θεραπεύονται με τη χρήση της απεργίας.
Ποτέ κανείς από αυτούς που προτείνουν και κάνουν απεργία, ή διαδήλωση ή κατάληψη, σκέφτηκε ποτέ την αναταραχή που μπορεί να προκαλέσουν στη ζωή αυτών που δεν συμμετέχουν. Μάλιστα, όσο πιο δύσκολη κάνουμε τη ζωή των συμπολιτών μας, που δεν απεργούν, τόσο πιο επιτυχημένη θεωρείται η κινητοποίηση. Τα δικαιώματα των άλλων δεν μετράνε ποτέ στη κρίση τους και εκείνο που προέχει και παίρνει υπερκόσμιες διαστάσεις, είναι το δικαίωμα της απεργίας. Δεν υπάρχουν κανενός άλλου τα δικαιώματα που πρέπει να ληφθοιύν υπ’ όψιν. Και εκτός όλων αυτών, δικαιολογούν τις κινητικοποιήσεις τους με ανοησίες. «Είμαστε εδώ και δεν θα επιτρέψουμε να περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις μας», μας λένε. Πως όμως; Κανείς δεν μας λέει. Και ο μόνος τρόπος που μας απομένει να ενοήσουμε ότι θα λυθούν τα προβλήματα είναι μόνον με «θαύμα».
Και δεν έφταναν αυτά, είδατε το άλλο; Ο Δήμαρχος της Πάτρας, αποφάσισε με μια πορεία 220 χιλιομέτρων από τη Πάτρα στη Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, να λύσει με θαυματουργό τρόπο το πρόβλημα της ανεργίας και της φτώχειας. Μάλιστα. Θα κάνει τη θεαματική πορεία και ως εκ θαύματος θα λυθούν τα προβλήματα. Και όμως, αυτή η ανόητη πρότασή του έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το σοφό λαό, σαν τη πιο σωστή λύση. Και το σπουδαιότερο; Θα το κάνει χωρίς κόστος. Πως δεν το είχαμε σκεφτεί τόσα χρόνια; Και έτσι, αμ έπος αμ έργο. Τέθηκε επι κεφαλής ενός τσούρμου επισήμων και ανεπισήμων, ο κ. Δήμαρχος, και καυτευθυνθηκε προς την Αθήνα. Όπως ήταν επόμενο, έγινε «celebrity». Στο δρόμο προς την Ιθάκη λοιπόν, οι δήμοι και οι κοινότητες διοργανώνουν φιέστες με φαγητά, με μουσικές, με διαπρύσιους λόγους ενθάρρυνσης, με χειροκροτήματα και με την ευχή: Και «περιφερειάρχης» κ. δήμαρχε.
Συμπέρασμα: Είναι απόλυτη ανάγκη να κατανοήσουμε ότι για να λύσουμε τα προβλήματά μας, θα πρέπει να δούμε κατάματα την αλήθεια. Να δούμε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι και, το σπουδιότερο, να πάψουμε να «αγωνιζόμαστε» και να αρχίσουμε να «εργαζόμαστε».
