Επειδή έτσι πορεύομαι, επειδή έτσι πιστεύω, επειδή…
Δραματικά ανιχνεύω την ύστατη λύση μου στο σύμπαν,
αυτό που μπορώ να φαντασθώ, το άπιαστο δικό μου σύμπαν.
Τραβώ και σέρνομαι, μουγκρίζω και τραγουδώ,
λόγια,
κλεμμένα από τα μύχια της ύπαρξης μου,
τραβηγμένα πολλές φορές, -ούτε ξέρω πόσες-,
παντοτινά παρόντα και αθάνατα λόγια,
για όσο εννοούν οι λέξεις τους.
Γεννιούνται,
θραύσματα μελλοντικά,
αρχέγονης ύλης μικρά κομάτια,
έτοιμα προσωρινά να καταστραφούν,
έτοιμα να γίνουν ξανά.
Να συντηρήσουν ζωή και θάνατο μαζί.
Ωστόσο για όσο ζουν, για μας είναι αθάνατα και
σαν …πεθαίνουν,
στη γωνιά τού βράχου της ανάστασης,
τα περιμένουμε ξανά,
να δηλώσουν με το καινούγιο βάρος τους.
Εμείς, οι άλλοι στη θέση μας.
Βαρυτικά να κατακλύσουν εκ νέου τη θωριά μας,
που μαθημένη είναι να ξανοίγεται και να βρυχάται,
στις κατασκευές που τώρα φτιάχνονται από λέξεις,
όσων συμπαντικά φρονούν σε σώμα ανθρώπου.
Γεννηθήκαμε. Θνητούς μας ρούφηξε από το μέλλον η ζωή.
Μας αφήνει τώρα να γλιστράμε πίσω, στην πρώτη τρύπα.
Της εισδοχής.
Για περισσότερα ποιήματα και διηγήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ και για να παραγγείλετε ένα από τα βιβλία του πατήστε εδώ!
