γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Αφού ένας Βούρος ζήτησε δημόσια διαπόμπευση των silly walkers, μερικοί Μακονομάχοι παραμόνευαν στις σκιές για το λεωφορείο των προσφύγων που μέσα είχε γριές, ένας τραγόπαπας κάλεσε το ποίμνιό του να πάρει τας καραμπίνας κατά τας γραφάς, ένας τοπικός άρχων δήλωσε δημόσια πως από σεβασμό στον οχτρό και χάρη δεν τους έσφαξαν όλους, μαθητές έκαναν κατάληψη και πορεία διαμαρτυρίας κατά των προσφύγων, στα Διαβατά κανόνιζαν μπάρμπεκιου, στα Εξάρχεια δέρνουν κόσμο γιατί έτσι, ο Μπακογιάννης έγλυψε τα πατώματα να λάμπουν για να στεφθεί δήμαρχος κι ύστερα έκλεισε το σχολείο των πακιστανόπαιδων, η Τσιμτσιλή μας έκανε μαθήματα φυσικής ιστορίας και ο Σαλιάγκας χιουμοράκι, ο Παπανδρέου ξέρει από προσφυγιά και ο Κικίλιας θα επιδοτήσει σόμπες για να καπνίζουμε ελεύθερα, γιατί ποιος είναι αυτός ο αντικαπνιστικός νόμος που θα μας βάλει πόστα, οι ρασοφόροι ζητούν πανικόβλητοι θρησκευτική ενίσχυση στο ανήσυχο πνεύμα των μαθητών, που όλο και περισσότεροι ξεστραβώνονται και ζητούν απαλλαγή από τα θρησκευτικά, πηγαίνουν σχολείο μετά το τέλος της προσευχής ή ξύνουν τα τέτοια τους την ώρα των πατερημών, μπορούμε να πούμε πως στην Ελλάδα δε βαριέσαι.
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Μερικές φορές είναι από μια διεστραμμένη πλευρά αστείο, γιατί κάθε φορά που βρίσκω ένα θέμα να γράψω, μέχρι να το γράψω έχει συμβεί κάτι άλλο χειρότερο για το οποίο πρέπει να γράψω και αφήνω το ένα, πιάνω το άλλο, και μέχρι να συμμαζέψω τις σκέψεις μου καπάκι ένα ακόμα και πάλι απ’ την αρχή.
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Οπότε σήμερα δεν ξέρω για τι ακριβώς να γράψω από όλα αυτά που συνέβησαν μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Τουλάχιστον ξεχάστηκαν οι Silly Walkers! Ένα θέμα λιγότερο – άσε που μιλήσαμε ήδη γι αυτό. Διάλογοι δεν έγιναν, αλλά στην Ελλάδα μέχρι εκεί φτάνουμε, είναι η κατεστημένη άποψη, έρχεται ο αντίλογος και μετά ακολουθούν οι ψόφοι.
Την τηλεόραση την έκοψα το 2005. Άλλος κόβει τα γλυκά κι άλλος τα τηγανητά, εγώ έκοψα την τηλεόραση. Παρόλα αυτά, βλέπω πως πολλά από τα αίσχη της ελληνικής τηλεόρασης δεν τα χάνω κι αυτό χάρη στα κοινωνικά δίκτυα. Δε νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ σε τι κατάσταση βρίσκεται το μυαλό ενός ρέγκιουλαρ τηλεθεατή, πολύ περισσότερο δε των μεγαλύτερων σε ηλικία ή παλιών καλών νοικοκυρών που δε χάνουν πρωινάδικο για πρωινάδικο. Τώρα βέβαια υπάρχουν και τα μεσημεριανάδικα αν δεν κάνω λάθος και για να υπάρχουν προφανώς μεγάλη μερίδα κόσμου προτιμά να βλέπει μεσημεριανούς εμετούς αντί να τρώει και δε μου πέφτει λόγος, στην τελική.
Συμβαίνουν όμως δύο πράγματα: Το ένα είναι η θλιβερή διαπίστωση πως ο Σαλιάγκας και η Τσιμτσιλή, ο Βερύκιος ή ο Χατζηνικολάου, η Τατιάνα και -πέστε όποιον άλλο θέλετε εσείς που τους βλέπετε- είναι η κύρια πηγή της ενημέρωσης του κόσμου. Όλη αυτή η αθλιότητα, όλα τα ψέματα, όλη η επιλεκτική, η δήθεν δημοσιογραφία, είναι το κύριο μέσο ενημέρωσης του κόσμου. Και το ραδιόφωνο δε διαφέρει μάλλον και πολύ – τυχαία πήρε το αυτί μου μια εκπομπή στην οποία ένας υποτιθέμενος δημοσιογράφος έλεγε ακριβώς τις ίδιες ηλιθιότητες με την Τσιμτσιλή. Αυτό τέλος πάντων σημαίνει ότι ο κόσμος έχει μια εντελώς λανθασμένη εικόνα των πραγμάτων, και μέσα στα όλα δικά του προβλήματα προστίθενται κι ανύπαρκτα προβλήματα κατασκευασμένα, ή προβλήματα πιθανώς υπαρκτά που όμως δεν τον αφορούν (τι σε νοιάζει μαντάμ το πού θα βρει σχολείο να στεγαστεί η πακιστανική κοινότητα; Σου ζήτησε κανείς να τους διδάξεις ή σου επιτάξανε τη σάλα;)
Στο μεταξύ όμως τα πολύ υπαρκτά προβλήματα όλων μας, συμπεριλαμβανομένων και των συνανθρώπων μας που λιώνουν κυριολεκτικά στα καμπς, σε κέντρα κράτησης, κι από λεωφορείο σε λεωφορείο – εσείς πέστε τους όπως θέλετε, για μένα είναι άνθρωποι και κάθε άνθρωπος είναι συνάνθρωπος, αν ήμασταν αρκούδες θα λέγαμε συνάρκουδοι, αν ήμασταν ιπποπόταμοι θα λέγαμε συνιπποπόταμοι- τα πολύ συγκεκριμένα και πολύ σοβαρά προβλήματά μας ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΟ ΝΤΟΥΚΟΥ, ενώ παράλληλα όλες οι μικρό-και μεγαλό-πουστιές που θέλουν να περάσουν οι της κυβέρνησης, περνάνε στα ψιλά και μας χαιρετούν αντίο.
Το δεύτερο όμως είναι θετικό και το χρωστάμε ξανά στο διαδίκτυο κι όχι φυσικά στην ελληνική τηλεόραση: Η αλληλεγγύη. Για κάθε ρατσιστικό, ξενοφοβικό εμετό που σερβιριστήκαμε τις προηγούμενες μέρες υπάρχει και μια ανθρώπινη, αλληλέγγυα πλευρά γεμάτη αγάπη. Απομονώθηκαν όλες αυτές ολιγάριθμες ομάδες μακονομάχων/μπατριωτών που τραμπουκίζουν και φωνάζουν και απειλούν, από τους ίδιους συνδημότες τους (και στην περίπτωση των μαθητών, από τους συμμαθητές τους) οι οποίοι βγήκαν και βροντοφώναξαν τη συμπαράσταση, την αλληλεγγύη και την αγάπη τους, ανοίγοντας τις αγκαλιές και τις καρδιές και τα σπίτια και τα σχολεία τους, προσφέροντας ό,τι μπορούν από αυτά που σας εγγυώμαι ότι ΔΕΝ τους περισσεύουν.
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Κάθε φορά που αρχίζω να απελπίζομαι, βλέπω πως υπάρχει ελπίδα.
Ο διχασμός δε θα περάσει.
& Εκείνος
Πολλοί ξέρουν ότι ζω εκτός Ελλάδας, -στην παραδείσια Σκανδιναβία, και λιγότεροι ξέρουν ότι η καθημερινότητά μου συμπεριλαμβάνει και την για επαγγελματικούς λόγους συνεχή ενημέρωση σε θέματα πολιτικής από την Ευρώπη και την Αμερική. Έτσι έχω σχεδόν άμεση ενημέρωση για το τελευταίο παραμύθι που πουλάει ο Τραμπ στα αμερικανάκια, την πιο τελευταία γκάφα του Μπόρις ή για το τρέμουλο της Μέρκελ στις Βρυξέλλες. Και ξέρετε κάτι;
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Δηλαδή δεν έχεις και χρόνο να βαρεθείς γιατί μόνο ο Τραμπ με τον Μπόρις φτάνουν για να σου δώσουν υλικό κάθε μισή ώρα και το μόνο που σε «σώζει» είναι η διαφορά της ώρας. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα έχεις τις εξαλλοσύνες του Μπόρις και από το απόγευμα (πρωί στην Ουάσινγκτον) μέχρι το βράδυ τις παράνοιες του Τραμπ. Αλλά, είπαμε…
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Και κάπου βλέπεις την λέξη Ελλάδα, ξανακοιτάς έντρομος και ηρεμείς όταν βλέπεις ότι είναι για …διακοπές. Ηρεμείς γιατί όταν το πρωί έριξες μια ματιά στο φατσοβιβλίο, μόνο με αυτά που έχουν βάλει οι φατσοφίλοι σου έχεις πνιγεί, έχεις νιώσει απανωτές κρίσεις πανικού και ένα μαύρο σύννεφο να σε σκεπάζει. Γιατί τις τελευταίες ώρες αποφεύγεις να δεις τι γίνεται στην Ελλάδα και εύχεσαι κανένας άλλος να μην έχει πάρει πρέφα την σημερινή σχιζοφρένεια της ελληνικής καθημερινότητας.
Γιατί …γιατί πως το έγραψε και η Κατερίνα: «Μακονομάχοι παραμόνευαν στις σκιές για το λεωφορείο των προσφύγων που μέσα είχε γριές, ένας τραγόπαπας κάλεσε το ποίμνιό του να πάρει τας καραμπίνας κατά τας γραφάς, ένας τοπικός άρχων δήλωσε δημόσια πως από σεβασμό στον οχτρό και χάρη δεν τους έσφαξαν όλους, μαθητές έκαναν κατάληψη και πορεία διαμαρτυρίας κατά των προσφύγων, στα Διαβατά κανόνιζαν μπάρμπεκιου, στα Εξάρχεια δέρνουν κόσμο γιατί έτσι, ο Μπακογιάννης έγλυψε τα πατώματα να λάμπουν για να στεφθεί δήμαρχος κι ύστερα έκλεισε το σχολείο των πακιστανόπαιδων, η Τσιμτσιλή μας έκανε μαθήματα φυσικής ιστορίας και ο Σαλιάγκας χιουμοράκι, ο Παπανδρέου ξέρει από προσφυγιά και ο Κικίλιας θα επιδοτήσει σόμπες για να καπνίζουμε ελεύθερα…» Γι αυτό.
Τουλάχιστον δε βαριέσαι.
Αλλά τρομάζεις, πανικοβάλλεσαι, θυμώνεις και …πονάς. Γιατί η Ελλάδα σου δεν έχει ρατσιστές αμερικανάκια, ούτε ρηχά εγγλεζάκια κι αφιλόξενα γερμανάκια. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η δικιά σου Ελλάδα που κάποιοι καθημερινά φροντίζουν να σου θυμίσουν ότι μπορεί και να μην είναι η …Ελλάδα. Μπορεί να είναι κάτι ξένο, εμετικό, αηδιαστικό …μη ελληνικό. Γιατί Ελλάδα χωρίς συμπόνια, ανθρωπιά, κατανόηση και συντροφικότητα δεν είναι Ελλάδα.
Γιατί όσα και να κάνει ο Τραμπ και ο Μπόρις έχεις την ψυχραιμία να τα δεις αποστασιοποιημένος, απομακρυσμένος, χωρίς να σε αγγίζουν. Χωρίς να γίνονται προσωπικά. Άλλωστε είναι αμερικανάκια, εγγλεζάκια, γερμανάκια. Αλλά με την Ελλάδα γίνεται προσωπικό, δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς και να απομακρυνθείς. Ξέρεις ονόματα και διευθύνσεις.
Κι όλος αυτός ο οχετός άγνοιας και μίσους που βγαίνει από κάποιους συμπεριλαμβανομένων και μεγαλοπολιτικών ΔΕΝ είναι Ελλάδα. Είναι κάτι άλλο, κάτι που μόνο στους εφιάλτες θα έπρεπε να υπάρχει και σίγουρα όχι στην κυβέρνηση.
Τουλάχιστον δε βαριέσαι γιατί …πονάς, πολύ!
