γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Η εικόνα των παππούδων στα καφενεία που συζητούν πάντα πολιτικά – ξεκινώντας από μια απλή λέξη για να καταλήξουν πάντα σε τρικούβερτο καβγά- είναι εικόνα διαχρονική στην Ελλάδα. Τη θυμάμαι από πιτσιρίκι μέχρι και σήμερα, αναλλοίωτη στο χρόνο και το περιεχόμενό της. Μέχρι πριν κάποια χρόνια το «αν ήμουν πρωθυπουργός» υπήρξε και για μένα αγαπημένο παιχνίδι. Βάζω στοίχημα ότι κι εσείς κάποτε – έστω και χωρίς να το συζητάτε φανερά- αν ήσασταν πρωθυπουργοί η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Όλοι το ίδιο κάνουμε νοερά. Ξαναφτιάχνουμε την Ελλάδα, μπορεί και τον κόσμο ολόκληρο από την αρχή. Καταπώς φαίνεται, το κάνουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Μετά μάλλον παραμεγάλωσα. Ή μάλλον άρχισα να υποψιάζομαι ότι ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι περισσότερο διακοσμητικός (;) κι ότι μάλλον ένας πραγματικά ικανός πρωθυπουργός θα χανόταν μέσα στη βλακεία, τη διαφθορά και την ξετσιπωσιά των υπολοίπων πολιτικών έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω.
Παραείμαι αφελής. Ή βλάκας. Θα περίμενα έναν πρωθυπουργό να είναι και δείχνει πραγματικός ηγέτης. Να είναι ένας υπεράνθρωπος. Να μιλάει 24 ώρες το 24ωρο στα τηλέφωνα και στις γιγαντοοθόνες, να ξέρει από πρώτες βοήθειες, να είναι σε άριστη φυσική κατάσταση, να σβήνει φωτιές, να ανακυκλώνει, να είναι αθλητής, φιλόζωος, δίκαιος, να μπορεί να σηκώσει το βάρος όλης της χώρας στην πλάτη του σαν τον Άτλαντα που σήκωνε τη Γη, να παίρνει ευθύνες, σκληρές αποφάσεις, να εμπνέει σεβασμό. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και οι υπουργοί του. Αν δεν είσαι υπεράνθρωπος για να κουμαντάρεις μια ολόκληρη χώρα, τότε δεν μπορείς να είσαι πρωθυπουργός. Ούτε καν υπουργός.
Μπα.
Έχω παρατηρήσει πως τα μικρά παιδιά, τα πολύ μικρά, τα ανυποψίαστα, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όταν τους ρωτάς τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, είναι κάτι σε σούπερ ήρωα. Είναι πυροσβέστης, είναι αστροναύτης, είναι αστυνόμος, είναι κάτι σπουδαίο και σε όλα τα γιατί, το επειδή είναι πάντα ίδιο και στο λένε με περηφάνια: Για να κυνηγάω τους κακούς, για να βοηθάω.
Κι εσύ ο μεγάλος ο υποψιασμένος, ο ενήλικας Έλληνας πολίτης που δεν έχει πια καμιά εμπιστοσύνη σε κανένα σύστημα πια, σε καμιά κυβέρνηση, που έχεις δει πολλά κι έχεις κάνει περισσότερα, τους κόβεις τα φτερά του ενθουσιασμού. «Βρε κοίτα τη δουλειά σου που θα πας για σκοτωθείς για το τίποτα.»
Ο άνθρωπος έχει την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση στη φύση του, αλλά μαθαίνει να αρνείται τη φύση του πολύ νωρίς. Ίσως γιατί στη φύση του εισβάλλει βίαια και καθημερινά η εικόνα βαριεστημένων κοιλαράδων να αποκοιμιούνται πάνω στα έδρανα και να λακίζουν κάθε φορά που πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους. Ίσως γιατί στη φύση του ανθρώπου κερδίζει περισσότερο έδαφος η αδιαφορία από αυτούς που θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα, κι είναι τόση η αδιαφορία τους που οι ήρωες αυτής της χώρας μοιάζουν με καρικατούρες, με ρομαντικούς αφελείς Δον Κιχώτες χωρίς νόημα και σκοπό, που όλοι θαυμάζουν ενδόμυχα αλλά προτιμούν να μην τους μοιάσουν τελικά.
Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, θυμήθηκα μια μέρα που κοιτούσα έναν κατάλογο με επιτραπέζια παιχνίδια, ψάχνοντας κάτι να παίζουμε με τα παιδιά: Υπάρχει επιτραπέζιο – αν έχετε το θεό σας – με την εξής περιγραφή: «Το πιο ρεαλιστικό παιχνίδι φανταστικής πολιτικής! Βρισκόμαστε σ’ ένα φανταστικό χωριό, όπου έξι υποψήφιοι διεκδικούν το αξίωμα… του κοινοτάρχη! Για να πετύχουν την εκλογή τους, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα, όπως «ΘΑ!», ρουσφέτια και δραχμές! Προσέξτε μην εμπλακείτε σε σκάνδαλα ή τουλάχιστον φροντίστε να τα φορτώσετε στους άλλους!»
& Εκείνος
Η Κατερίνα ψάχνει να βρει υπεράνθρωπους στους πολιτικούς αλλά βρίσκει ανθρώπους με κακές πλευρές, με ελαττώματα και μειονεκτήματα. Και τίποτα το μεμπτό μέχρι εδώ, κανείς δεν είναι τέλειος και άλλες παροιμίες. Το πρόβλημα είναι αλλού κι όχι αν ένας πολιτικός έχει σαν άνθρωπος μειονεκτήματα και ελαττώματα, το κακό είναι ότι για να θεωρηθεί κάποιος πετυχημένος πολιτικός πρέπει το ψέμα, η διαφθορά και η ατιμία να είναι η εικόνα του.
Αλλά κι αυτό πάλι στερεότυπο δεν είναι; Ο ψεύτης πολιτικός, ο «θα» πολιτικός, ο πολιτικός που θαααα φέρει ποτάμι κάτω από τη γέφυρα που θαααα φτιάξει.
Υπάρχουν έντιμοι πολιτικοί; Η απάντηση είναι ΝΑΙ αλλά το πρόβλημα εδώ είναι ότι …με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Ανάμεσα σε τόσους ψεύτες και διεφθαρμένους ο τίμιος χάνεται. Έχουμε καταντήσει στο να πρέπει να ξέρεις προσωπικά τον πολιτικό για να ξέρεις αν είναι τίμιος.
Αλλά αυτό δεν φτάνει γιατί είναι τέτοιο το …περιβάλλον που ο έντιμος το βλέπει, τρομάζει και τρέχει …αφήνοντας πίσω του τον Βελόπουλο να πουλάει γνήσια αυτόγραφα του Ιησού! Και η αλήθεια είναι ότι 185.538 Έλληνες, νηφάλια, απόλυτα συνειδητά και εθελοντικά ψηφίσαν τον άνθρωπο που είναι η πεμπτουσία της ατιμίας και του ψέματος.
Οπότε η ερώτηση που ακολουθεί είναι …είστε σίγουροι ότι φταίνε οι πολιτικοί που δεν είναι υπεράνθρωποι; Είσαστε σίγουροι ότι εμείς,, οι ψηφοφόροι δεν είμαστε αυτοί που αποζητούμε τους άτιμους και διεφθαρμένους σε βάρος των λίγων εντίμων;
Σκεφτείτε μόνο πριν απαντήσετε ότι 185.538 Έλληνες, συμπατριώτες μας, συμπολίτες μας ακόμα και γνωστοί μας, ψηφίσαν για αντιπρόσωπο μας κάποιον που πουλούσε …γνήσιες επιστολές του Ιησού, που πιστεύει ότι ο εμφύλιος δεν έχει τελειώσει, που είναι ομοφοβικός, ρατσιστής, αντισημίτης, αρνητής του ολοκαυτώματος και πιστεύει στην θανατική καταδίκη.
