γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές, αλλά θα το ξαναγράψω: Είναι αστείο σε μια μοντέρνα και δημοκρατική- υποτίθεται – κοινωνία, η Εκκλησία να αποτελεί αυτόνομο, παντοδύναμο κράτος μέσα στο κράτος και να επεμβαίνει ακόμη και στην εκπαίδευση των νεαρών πολιτών. Τα θρησκευτικά ως μάθημα στα σχολεία είναι κάτι το φυσιολογικό, χρήσιμο και αποδεκτό, μόνο ως μελέτη της ιστορίας όλων των θρησκειών κι όχι ως κατευθυνόμενος προσηλυτισμός. (Και οι προσευχές εξίσου περιττές, όπως και οι εκκλησιασμοί. Όποιος θέλει να πάει στην εκκλησία, να το κάνει ασχέτως του σχολικού προγράμματος).
Από τη στιγμή που η Εκκλησία υφίσταται ως κράτος εν κράτει, δυο τινά συμβαίνουν: α) δεν υπάρχει δημοκρατία β) δεν υπάρχει ανεξιθρησκεία.
Το να μην γράφουν πια οι ταυτότητες το θρήσκευμα των πολιτών (κάτι για το οποίο δεν αποφασίζαμε κιόλας εμείς, αλλά γραφόταν αυτόματα ως αυτονόητο Χ.Ο.) δε σημαίνει πως οι πολίτες πράγματι ζουν σε μια χώρα με ελευθερία στην πίστη τους.
Κι όσο για τη δημοκρατία, όχι δεν υπάρχει από τη στιγμή που μια θρησκεία αποκτά το οποιοδήποτε προνόμιο πάνω από τα (υποτιθέμενα) ίσα των πολιτών.
Ψιλά γράμματα.
Επίσης, πότε επιτέλους έχουν σκοπό να καταλάβουν ορισμένοι, ότι η Εκκλησία (ΟΧΙ η πίστη) χαλάει τους ανθρώπους;
Είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας άνθρωπος να στρέφεται (και) προς το Θεό (όποιος κι αν είναι), για τον οποιονδήποτε λόγο. Άλλος στρέφεται στον αθλητισμό. Άλλος στην τέχνη. Άλλος στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Πάντα φτάνει μια στιγμή που ο άνθρωπος έχει ανάγκη να στραφεί κάπου και καλύτερα λες στο Θεό από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά – αν δεν υπάρχει κάποια άλλη διέξοδος.
Η θρησκεία πρέπει να καθοδηγεί – όχι όπως ο τσομπάνος τα πρόβατα όμως. Η θρησκεία πρέπει να είναι συνοδοιπόρος του ανθρώπου, κοντά στον άνθρωπο, να τον στηρίζει, να του διδάσκει, να του μαθαίνει, να τον εκπαιδεύει. Να βοηθά τον άνθρωπο να γίνεται καλύτερος για τον ίδιο, για τους ανθρώπους του, για την κοινωνία στην οποία ζει.
Ο άνθρωπος δεν είναι πρόβατο.
Ο πιστός δεν είναι πρόβατο.
Η θρησκεία δεν βγάζει αρχηγούς και ηγέτες (ή τσομπάνους).
Όμως αυτό κάνει.
Αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως πρόβατο, και θρέφει κοιλαράδες αρχηγούς που μοιράζουν διαταγές υπό την απειλή ενός θεού που πάντα στο τέλος θα τους κάψει.
Όμως δυστυχώς παράλληλα κάνει και κάτι άλλο: Δημιουργεί αρρώστους.
Ο εγκλεισμός, η στέρηση, η απομόνωση, η απειλή, η συνεχής καταπίεση, είναι καταστροφικές για τον άνθρωπο.
Δεν μπορεί να απαιτείς την άρνηση της ανθρώπινης φύσης. Δεν μπορείς να καταπιέζεις τον άνθρωπο με τέτοιον τρόπο. Θα έπρεπε επιτέλους κάποια στιγμή αυτό να γίνει αντιληπτό.
Πόσο μπορεί να κρατήσει την ψυχική του ισορροπία ένας νέος άνθρωπος που στερείται την ελευθερία και αναγκάζεται να εναντιωθεί στην ίδια του τη φύση;
Οι κληρικοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνθρωποι με απωθημένα, καταλήγοντας αρχικά να είναι οι ίδιοι ψυχικά άρρωστοι και τελικά εγκληματίες.
Έχουν πάρει χαμπάρι ορισμένοι ότι ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία είναι η συστηματική κι ηθελημένη καταπάτηση/κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων;
Και στο κάτω-κάτω: Ποιος σου λέει ότι γεννήθηκες για να υποφέρεις; Ποιος σου λέει ότι γεννήθηκες για να ζήσεις μέσα στην καταπίεση και τη στέρηση, για να πεθάνεις μόνος, άρρωστος, και τελικά …ένοχος; (Σε ποιον χρωστάς τέτοια ζωή;)
& Εκείνος
Η Κατερίνα στην εισαγωγή της αναφέρει ότι η «Εκκλησία αποτελεί αυτόνομο, παντοδύναμο κράτος μέσα στο κράτος». Λάθος. Η επίσημη και οργανωμένη Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, η αρχιεπισκοπή και η ιερά σύνοδος, είναι παρακράτος σε παράβαση του συντάγματος. Ένας σύλλογος με αυταρχικό καθεστώς λειτουργίας που ειδικεύεται στον προσηλυτισμό μέσω ψυχολογικού εκβιασμού και εκφοβισμού και στοχεύει στον έλεγχο του κράτους και της κοινωνίας με απώτερο σκοπό την άσκηση εξουσίας και συλλογή περιουσίας. Μια κλειστή και μυστικοπαθής οργάνωση με σκοπούς που συμπεριλαμβάνουν την επιρροή του πολιτικού, μορφωτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα της Ελλάδας, συχνά συνοδοιπόροι, ιδεολογικά και στην εφαρμογή, του ναζιστικού κόμματος.
Αυτό από μόνο του απαιτεί διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας με τον ρόλο της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας να περιορίζεται στα μελή της που καλά θα κάνουν να είναι και οι μόνοι που θα πληρώνουν και την λειτουργία της.
Επίσης πέρα της ανάγκης διαχωρισμού ελληνικού κράτους και ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας κάποια στιγμή καλό θα ήταν να υπάρξει και διαχωρισμός χριστιανισμού με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και οι ακροδεξιού χαρακτήρα και πιστεύω αυταρχικοί μηχανισμοί της ΔΕΝ έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον χριστιανισμό.
Η επίσημη ελληνική ορθόδοξη εκκλησία χαρακτηρίζεται από κανιβαλιστικό μισανθρωπισμό που συμπεριλαμβάνει: ρατσισμό, ομοφοβία, αντισημιτισμό, ισλαμοφοβία, αντικομουνισμό, σεξισμό, τάσεις εμφυλιοπολεμικές και διαχωρισμού. Για οποιαδήποτε απορία ο λόγος του μέλους της ιεράς συνόδου και μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβροσίου αρκεί. Ο Αμβρόσιος ΔΕΝ είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας των αντιπροσώπων αυτής της μυστικοπαθούς οργάνωσης που κρύβεται πίσω από το πέπλο του χριστιανισμού.
Ιστορικά η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία υπήρξε εχθρός του ελληνισμού και μάλιστα είναι υπεύθυνη τόσο για πολλά από τα δεινά που έχει υποφέρει αυτός ο λαός όσο και για την καταστροφή πολιτισμικής κληρονομιάς σε αντίστοιχο ήθος και ύφος με αυτό τον Ταλιμπάν στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν και ανάλογα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται.
Στην Ελλάδα αξιοσημείωτη είναι η αμφίδρομη συνδρομή της επίσημης εκκλησίας με ναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις όπως αυτή της Χρυσής Αυγής.
Στην Ελλάδα η ύπαρξη εκκλησιαστικού παρακράτους είναι η τρανή απόδειξη ότι το σύνταγμα δεν τηρείται και ότι γι’ αυτό και μόνο τον λόγο η δημοκρατία είναι καθημερινά σε κίνδυνο.
* Στη φωτογραφία ο πολύ γνωστός πίνακας «Ο ουρλιάζον Πάπας» του Φράνσις Μπέικον
