γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη

Πολικές θερμοκρασίες φέτος σε όλη τη χώρα κι εφόσον κρυώνουμε μέσα στα σπίτια μας δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να ζεις στους δρόμους. Τι να γράψεις πάλι για τους άστεγους που δεν έχει ήδη γραφτεί; Τι να πεις πάλι που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Είναι και οι μέρες τόσο κρύες που ΠΡΕΠΕΙ κάτι να πεις γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους ούτε αυτές τις μέρες, ούτε ποτέ, μα κι από την άλλη το να επιλέγεις αυτές τις μέρες για να πεις κάτι, θυμίζει τα προεκλογικά λογύδρια, λόγια λόγια, περισσότερα λόγια, εικονική συμπόνια και ο καθένας στην τρύπα του.

Και να που έπεσα σε ένα άρθρο πολύ γνωστού ειδησεογραφικού σάιτ, εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών, το οποίο πολύ συνοπτικά και ψυχρά και ουσιαστικά …ακυρώνει την αστεγία ως μάστιγα της εποχής και δηλώνει πως «δεν υπάρχουν νεοάστεγοι, οι νεοάστεγοι είναι προϊόν φαντασίας».

Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Τάδε στο άρθρο λοιπόν, «δεν υπάρχουν νεοάστεγοι …φυσιολογικοί. Οι άστεγοι αυξάνονται επειδή αυξάνονται οι αλκοολικοί, οι τοξικομανείς και οι πρόσφυγες. Ο …υγιής «άτυχος» – άνεργος θα πάει στη μάνα του, στον πατέρα του, στον αδερφό του. ΔΕΝ θα βγει στο δρόμο.»

Ειλικρινά για λίγο πίστεψα ότι διάβαζα κάποια κάφρικη τρολιά, μια φάρσα.

Αν υπάρχουν άνθρωποι – επιστήμονες, οι οποίοι βγαίνουν στους δρόμους για να «αγκαλιάσουν» τον άστεγο και δηλώνουν τα παραπάνω, τότε πόσο πιο διαστρεβλωμένη μπορεί να είναι η πραγματικότητα; Πόσο χειρότερα άραγε είναι τα πράγματα; Πόσο μεγαλύτερα είναι τα νούμερα από όσο ξέρουμε και νομίζουμε;

Συχνά οι εθελοντές της ομάδας στην οποία ανήκει ο παραπάνω ψυχίατρος, αντιμετωπίζουν – λέει – θυμό. Όμως του είναι αδύνατον να καταλάβει το γιατί. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον πρώην έγκλειστο σε φυλακή, μπορεί να καταλάβει το θυμό. Όταν όμως βλέπει έναν μη τοξικομανή, μη αλκοολικό, μη πρώην φυλακόβιο, μη πρώην εγκληματία και μη άστεγο από λόξα (ναι, υπάρχουν και αυτοί, πάσο), όταν βλέπει έναν καθ’ όλα φυσιολογικότατο πρώην επιχειρηματία, πρώην εργαζόμενο, πρώην οικογενειάρχη, πρώην πατέρα, θείο, αδερφό, εργοδότη, υπάλληλο, γονιό με το παιδί του δίπλα, άστεγο κι αυτό, στο δρόμο, απλά …δεν μπορεί να καταλάβει προς τι ο θυμός.

Έλα μου ντε. Προς τι ο θυμός;

Το εντυπωσιακότερο δε – κατά τον ίδιο – με τους άστεγους, είναι το τρομερά δυνατό τους ανοσοποιητικό. «Οι άνθρωποι αυτοί, απλά δεν αρρωσταίνουν! Οι κακουχίες τους έκαναν να αναπτύξουν ένα καλό αμυντικό σύστημα.»

«Η κρίση» – λέει και κάπου εδώ επιτέλους τελειώνει, «αύξησε τη φτώχεια όμως όχι και τους άστεγους. Οι άστεγοι αυξήθηκαν επειδή αυξήθηκε η χρήση ναρκωτικών ουσιών.»

 Το ξέρουμε πια, το έχουμε καταλάβει, η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ένα αξιόπιστο και λειτουργικό κοινωνικό κράτος. Ως ένα βαθμό έφταιγαν/φταίνε οι ίδιοι οι νόμοι και οι προϋποθέσεις , στο μεγαλύτερο βαθμό όμως έφταιγαν/φταίνε αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν τους νόμους και τις προϋποθέσεις αυτές. Γιατί δε δώσαμε ποτέ τη σημασία που πρέπει στο κομμάτι αυτό της λειτουργίας της χώρας;

Γιατί το κενό του κοινωνικού κράτους το γέμιζε η οικογένεια. Βολευόμασταν, κάναμε τη δουλειά μας, γλιτώναμε ταλαιπωρία, το θέμα έκλεινε.

Σκεφτείτε λιγάκι τους ηλικιωμένους, τους άνεργους, τους άεργους νέους. Ποιος βρισκόταν πάντα γι’ αυτούς όταν δεν υπήρχε αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει – το κράτος;

Βρισκόταν η οικογένεια. Τα παιδιά που γηροκομούν τους γονείς τους, οι γονείς που φιλοξενούν τα άνεργα, ενήλικα παιδιά τους, οι παππούδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους, οι γονείς που κρατούν τα τριαντάχρονα, σαραντάχρονα παιδιά τους σπίτι, στο ίδιο το παιδικό τους δωμάτιο, επειδή δεν έχουν δουλειά. Η σύνταξη που θα πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος, το πετρέλαιο, τη δόση του αυτοκινήτου, τα ρούχα και τα παπούτσια του παιδιού, το φροντιστήριο. Η ελληνική οικογένεια υπήρξε πάντα το δίχτυ ασφαλείας μας – εκεί που την ασφάλεια έπρεπε να την παρέχει το κράτος.

Οπότε ναι, κάποτε, ο …άτυχος, πήγαινε στη μάνα του!

Ο νέος που δεν είχε βρει ακόμα δουλειά μετά τις σπουδές του – ή έκανε δουλειές του ποδαριού σποραδικά μέχρι να βρει κάτι στο αντικείμενό του και μόνιμο, είχε την οικογένεια να τον υποστηρίξει όσο χρειαστεί. Αυτός που έμενε ξαφνικά χωρίς δουλειά. Αυτός που χρεοκόπησε, αυτός που καταστράφηκε.

Μα τώρα κάτι έχει αλλάξει.

Κάτι έχει αλλάξει και σκορπά τον τρόμο: Η οικογένεια δεν μπορεί άλλο να στηρίξει τα αδύναμα μέλη της. Δεν έχει. Όταν όλο και περισσότεροι γονείς μένουν χωρίς δουλειά ή βλέπουν τις συντάξεις τους να κατακρεουργούνται, όλο και πιο γρήγορα η οικογένεια οδηγείται στη φτώχεια και την αδυναμία να ανταπεξέλθει. Η οικονομική κρίση δε δημιούργησε τα κενά στους μηχανισμούς ασφαλείας του κράτους· αυτά προϋπήρχαν. Κάποτε όμως βγήκαν στην επιφάνεια σαν τεράστια παγόβουνα. Κι ύστερα, άρχισαν απλά να μεγαλώνουν. Να τροφοδοτούνται από την ίδια την αδυναμία του κράτους.

Και οι άνθρωποι, δεν έχουν πού να γυρίσουν. Και τότε ναι, βγαίνουν στο δρόμο με δυο κουβέρτες. Αυτό κάνουν, ηλίθιε, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν!

Βέβαια, κάποιοι από αυτούς πηδάνε κι από τις ταράτσες.

Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα αντιθέσεων και ανισοτήτων. Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί έκπληξη ή μυστήριο· παντού, σε όλες τις χώρες υπάρχουν αντιθέσεις και ανισότητες. Όμως σε περιόδους κρίσης πάντα οι αντιθέσεις εκτινάσσονται προς τις απέναντι κατευθύνσεις και απομακρύνονται, ώσπου η μια πλευρά δε βλέπει καθόλου την άλλη. Οι ανισότητες μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο· γιγαντώνονται. Φτάνοντας τελικά σε σημείο, μετά από καιρό, οι μεν να αρνούνται την ύπαρξη των δε. Κατά πώς φαίνεται, ακόμα κι αυτοί που ζουν ανάμεσά τους.

Η αξία μιας κοινωνίας φαίνεται από το πώς φροντίζει τους πιο αδύναμους πολίτες της.

Εμείς όχι μόνο δεν τους φροντίζουμε, αλλά αρχίσαμε πια να αρνούμαστε και την ύπαρξή τους. Φαντάσματα βλέπουμε όλοι μας! Φαντασιόπληκτοι γίναμε έτσι για να ‘χουμε να λέμε. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις, Νεοέλληνα;

& Εκείνος

Αυτή η θεωρία ότι οι άστεγοι είναι …χομπίστες είναι τόσο παλιά όσο ακριβώς και οι άστεγοι. Κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι είναι το ίδιο παλιά με την ανθρώπινη βλακεία αλλά αυτό παραμένει ανεπιβεβαίωτο και επιστημονικά ανεξακρίβωτο μιας και η ανθρώπινη βλακεία υπήρξε πολύ πριν την στέγη. 

Κατά την θεωρία λοιπόν, ξυπνάει ο άλλος ένα πρωί και λέει: βαρέθηκα να σηκώνομαι κάθε μέρα να πίνω καπουτσίνο με κανέλα, να τρώω αβοκάντο, να ξυρίζομαι και να πλένω τα δόντια μου πρωί βράδυ, ε δεν βαράω μια αστεγία να τους εκδικηθώ όλους και να μην ξαναβουρτσίσω δόντια; Ή η άλλη νιώθει ότι πήρε μερικά κιλάκια τα Χριστούγεννα και σου ρίχνει ένα δυο μήνες αστεγία να έρθει στα κιλά της.

Άσε που υπάρχει και ιστορικό. Ο πρώτος άστεγος στην ιστορία ήταν ο Διογένης που κοιμόταν σε ένα πιθάρι και φιλοσοφούσε – το κάνουν αυτό οι άστεγοι. Αυτό τώρα είναι και απόδειξη ότι όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στην Αθήνα ζούσε σαν άστεγος. Ο δε Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β’ την περίοδο των του-Νταβατζή-ο-κόπανος Αγώνες και για να μην χαλάσει η βιτρίνα του ιπποδρόμου μάζεψε τους αστέγους της Αθήνας και τους έστειλε στην Παιανία ή στα Μεσόγεια για σπα.

Το θέμα ξέρετε ποιό είναι; Ποιοί λένε αυτές τις μαλακίες. Και είναι οι ίδιοι ακριβώς που πιστεύουν ότι οι άνεργοι είναι επίσης …χομπίστες και οι άρρωστοι είναι θεατρίνοι. Είναι οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν έναν λογοτεχνικό όρο, το κλοσάρ για να …ρομαντικοποιήσουν τη φτώχεια, είναι αυτοί που τις περισσότερες φορές δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους ή ο μπαμπάς τους έκανε μέχρι πρωθυπουργούς. Ψυχοπαθείς που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ορίσουν το καλό από το κακό και να νιώσουν την παραμικρή εμπάθεια για την κατάσταση του άλλου.

Έγινα ξαφνικά απότομος και σκληρός;
Δεν ζητάω καμιά συγγνώμη γιατί και μόνο η εικόνα στο μυαλό, των εκατοντάδων αστέγων παιδιών κάτω των οκτώ ετών στη σημερινή Αθήνα δεν μπορεί παρά να σε θυμώνει. Να σε κάνει να καταριέσαι την όποια ανίκανη κυβέρνηση και κράτος που συνεχίζουν να αφήνουν χιλιάδες ανθρώπους γυμνούς και πεινασμένους σε ήλιο και βροχή. Αυτό το κράτος, το κράτος που έχει χιλιάδες πεινασμένους και αστέγους πολίτες έχει ΑΠΟΤΥΧΕΙ!
Και όχι μόνο το κράτος αλλά και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ του έχει ΑΠΟΤΥΧΕΙ.

Όσο για τον «κύριο» που έγραψε το άρθρο που αναφέρει η Κατερίνα είναι κανίβαλος, ανθρωποφάγος και του εύχομαι να του καεί το …βίντεο και το DVD εγγραφής ταυτόχρονα!

Πάνω από 30,000 οι άστεγοι στην Αθήνα μόνο. Ανάμεσά τους πολλές οικογένειες με παιδιά. Ανάμεσά τους πολλοί ηλικιωμένοι.

Θα προτιμούσα λοιπόν οι Έλληνες να κάνανε πορείες και διαμαρτυρίες γι αυτήν την αποτυχία και προδοσία προς το ανθρώπινο γένος παρά για το αν τα Σκόπια θα είναι βόρεια ή λιλά Μακεδονία. Γι’ αυτήν την εικόνα θα ντρεπόταν ο Μέγας Αλέξανδρος και ο κάθε έντιμος άνθρωπος. Γι’ αυτή την εικόνα πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι μας. Αλλά βλέπετε ο άστεγος …δεν ψηφίζει, έτσι δεν είναι; Κι εκεί είναι που κάτι …χαλάει!

Ντροπή σας ΡΕ!