γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη:
Τις τελευταίες δυο εβδομάδες έχω βγει έξω πολύ. Πολύ όμως. Από το πρωί ως το βράδυ. Μαζί με μένα και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Ο οποίος συνεχίζει να συμπεριφέρεται υπεύθυνα και προσεκτικά στην πλειοψηφία του.
Γενικά μιλώντας για την εικόνα, αν εξαιρέσω αυτούς που περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων φορώντας μάσκες και τους υπαλλήλους – κάποιους – σε κάποια καταστήματα, σχεδόν τίποτα δε θυμίζει το περασμένο δίμηνο. Μοιάζει με όνειρο. Σχεδόν. Κάτι σαν καλοκαιρινές διακοπές, χωρίς τις διακοπές. Ποιος πάει ακόμα διακοπές; Εγώ όχι.
Τι μεσολάβησε από το μένουμε σπίτι, πλενόμαστε σχολαστικά, απολυμαίνουμε τα πάντα, μέχρι …την κανονικότητα; Γιατί μερικές μάσκες βλέπω μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι όπως πριν.
Είχαμε βέβαια μερικά τραγελαφικά της κυβέρνησης που λοιμώχθηκε και ο κόσμος με τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων κατάφερε να συνετίσει. Τώρα έχουμε την εθνική μας καντηλανάφτρα η οποία θέλει να αποτελειώσει ό,τι έχει απομείνει από την εκπαίδευση σ’ αυτή τη χώρα που βγάζει κοινωνικά αναλφάβητα ανθρωπάκια και τα μυαλά τα διώχνει κλωτσηδόν σε άλλους τόπους.
Κατά τα άλλα το περάσαμε κι αυτό.
Κανονικότητα και όλα μοιάζουν με όνειρο. Λογαριασμοί στο ψυγείο, απλήρωτα ενοίκια, μαγαζιά με εμπορεύματα που δεν πουλήθηκαν ποτέ, προμηθευτές και εισπρακτικές να τηλεφωνούν ασταμάτητα.
Παιδιά στο σπίτι, γονείς που πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά. Όσοι έχουν.
Μια μεγάλη παύση και επιστροφή στα ίδια.
Ακόμα κι αν παραδεχτούμε πως μας ενδιαφέρει η οικονομία και όχι η υγεία των πολιτών, πώς υποτίθεται θα σώσουμε την οικονομία όταν ο κόσμος δε βγαίνει ούτε για να επιβιώσει αξιοπρεπώς;
Αλλά σαν κάτι να μου θυμίζει αυτό. Μια δεκαετία μνημόνια. Διακοπές διαρκείας.
Έχω την εντύπωση ότι τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας. Ελπίζω να μην μας τυφλώσει ο ήλιος του καλοκαιριού και ξεγελαστούμε πως όλα έχουν περάσει.
& Εκείνος:
Καθώς οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες ανοίγουν τις πόρτες τους σε μια προσπάθεια με έντονες δόσεις υστερίας να σώσουν τις οικονομίες τους, αποδεικνύεται -με μυριάδες τρόπους- πόσο καταστροφική ήταν η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Επίσης αποδεικνύεται και πόσο αυτή η παγκοσμιοποίηση έχει πετύχει την οικουμενικοποίηση της φτώχειας και ενός ακραία ανήθικου καπιταλισμού όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Ο κοροναϊός αντιμετωπίστηκε παγκόσμια από συστήματα υγείας βαθιά πληγωμένα έως ρημαγμένα χάρις στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται τις τελευταίες δεκαετίες, με το δόγμα “κάνουμε ό,τι μπορούμε” ή καλύτερα “φροντίζουμε να φαίνεται ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε”. Το δεύτερο, σχεδόν πάντα συνοδευόμενο με την απαραίτητη παραπληροφόρηση ή στρατευμένη πληροφόρηση στα όρια της γκεμπελικής προπαγάνδας, και με πρωταθλήτριες στο “σπορ” την Βρετανία και τις ΗΠΑ αλλά και την Ελλάδα να μην βρίσκεται μακριά από τις πρώτες θέσεις.
Στην ουσία -και μέσα σε απόλυτη άγνοια για τον νεοεμφανιζόμενο ιό- όλοι μπήκαν σε έναν πολλές φορές σουρεαλιστικό αγώνα δρόμου έλεγχου της ζημιάς παίρνοντας μέτρα πολλές φορές υπερβολικά, δημιουργώντας επιπρόσθετα προβλήματα που αυτή τη στιγμή έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά σε όλους.
Και τα κύματα της πανδημίας ΔΕΝ έχουν τελειώσει. Απλά βρισκόμαστε στο τέλος του πρώτου κύματος εν αναμονή του δευτέρου χωρίς κανένας να μπορεί να βεβαιώσει κανέναν ότι θα είναι και το τελευταίο. Η πανδημία του κοροναϊού βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη κι είναι πολλές ακόμα οι ζωές που θα πάρει μέχρι να περάσει, όταν θα περάσει.
Αλλά ξεκίνησα με αναφορά στην παγκοσμιοποίηση. Το θέμα με τον κοροναϊό είναι ότι όχι μόνο χτυπάει σε κύματα αλλά και ότι κινείται σε κύματα. Την ώρα που τα αμερικανάκια τρώγανε το δεύτερο χάμπουργκέρ τους, οι Κινέζοι μετράγανε την πρώτη χιλιάδα νεκρών, κι όταν οι Αμερικάνοι ξεπερνούσαν τους Ιταλούς σε αριθμό νεκρών, οι Κινέζοι έπαιρναν μέτρα για το δεύτερο κύμα. Έτσι την ώρα που ο κοροναϊός και ο πανικός που έφερνε μαζί του κινείτο με διαφορετικές ταχύτητες, η οικονομία ζούσε σε μια και μοναδική ταχύτητα, παγκόσμια. Κι ενώ στην αρχή αυτό είχε τα καλά του στοιχεία γιατί αντί να αφήσει την Ευρώπη (για παράδειγμα) να γκρεμιστεί οικονομικά και να δημιουργήσει φαινόμενα ντόμινο την κράτησε σε κατάσταση επιπλέω κι όσο αντέξω.
Μετά όμως η Κίνα άρχισε να στέκεται στα πόδια της και η οικονομία της να ψάχνει την ανηφόρα όταν η αμερικανική οικονομία μετρούσε πάνω από τρία εκατομμύρια ανέργους στην κατηφόρα. Και η μεγάλη ειρωνεία εκεί ήταν που η Κίνα αποδείχτηκε καλός …καπιταλιστής παίζοντας παιχνίδια οικονομικού καρχαρία σε ένα αμερικανικό σουπερμάρκετ χρήματος που καθημερινά βυθίζεται. Οι Αμερικάνοι σαν απάντηση έφεραν στο τραπέζι κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας αλλά με την αξιοπιστία τους χαμένη από τον Τραμπ, τους μόνους που κατάφεραν να πείσουν ήταν οι …πεισμένοι.
Έτσι το δεύτερο κύμα του κοροναϊού φέρνει μαζί του και το πρώτο κύμα οικονομικών πολέμων που προς το παρόν εξελίσσεται μεν κάτω από την επιφάνεια σε κατάσταση λοκντάουν, αλλά σύντομα θα βγει έξω, στα σουπερμάρκετ, τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καφενεία. Και τότε θα δούμε και τα ζόμπι που κάποιοι από την αρχή προβλέπουν. Τους απελπισμένους, τους πεινασμένους. Αυτούς που το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες που τους κρατούσαν δεκαετίες οικουμενικά …λοκντάουν και η οικονομική παγκοσμιοποίηση σάπισε.
Και τα χειρότερα έρχονται, από όλες τις πλευρές με ή χωρίς κάμερες στις αίθουσες διδασκαλίας ή μάσκες ντιζάιν Μαρέβα.
