γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Σήμερα θέλω να μιλήσουμε λιγάκι για τους εμβολιασμούς και τις αρρώστιες και τις ιώσεις. Μιας και φέτος πηγαίνουμε μια μέρα σχολείο και καθόμαστε μια βδομάδα σπίτι. Έχω πλήρως εμβολιασμένα τα παιδιά μου όμως πριν από αυτό, όταν οι αντιεμβολιαστές αυξάνονταν και πλήθαιναν ραγδαία, πέρασα ένα χρονικό διάστημα τρομοκρατημένη, με ένα και μοναδικό ερώτημα στο μυαλό μου: Κάνω το σωστό;
Αυτό το διάστημα κράτησε λίγο όταν τα παιδιά ήταν πολύ μικρά και δεν είχαν ξεκινήσει το σχολείο. Διάβαζα συνεχώς άρθρα, ρωτούσα τον παιδίατρο (είχα γίνει πολύ ενοχλητική μάλλον), διάβαζα και βιβλία, ρωτούσα και άλλους γιατρούς, ώσπου έβγαλα επιτέλους τα συμπεράσματά μου και συνέχισα το πρόγραμμα των εμβολιασμών των παιδιών κανονικά. Αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω πως μάλλον κάποιο πνεύμα βλακείας είχε μπει μέσα μου, γιατί σήμερα μου είναι αδιανόητο το ότι κάποτε αναρωτιόμουν για το αν πρέπει τελικά να εμβολιάσω τα παιδιά μου με όλα αυτά τα σατανικά πράγματα κι αναρωτιόμουν αν πρόκειται να τα βλάψω. Μα όχι. Ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Και δεν είμαι εγκληματίας. Ούτε ηλίθια. Αλλά γονιός. Μπερδεμένος γονιός, με λειψή πληροφόρηση, μπόλικη παραπληροφόρηση και τρόμο.
Γιατί ο πρόλογος;
Γιατί αρχικά δε θεωρώ εγκληματίες τους γονείς που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τους εμβολιασμούς. Εγκληματίας είσαι όταν συνειδητά παίρνεις αποφάσεις και κάνεις ενέργειες που βλάπτουν σκόπιμα κάποιον άλλο (στην προκειμένη το παιδί σου) και αυτοί οι γονείς δεν ξέρουν πραγματικά εάν ο εμβολιασμός είναι η σωστή κίνηση ή όχι. Φοβούνται και αυτό το φόβο μπορώ να τον καταλάβω.
Είναι τραγικό το ότι κάποιες παιδικές αρρώστιες έχουν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και αυτό που επικρατεί δεν είναι περισσότερη πληροφόρηση και στήριξη στους μπερδεμένους γονείς, αλλά καταδίκη, αφορισμός και ψόφοι. Αυτοί οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη. Έχουν μπει σε μια διαδικασία να αναρωτιούνται αν ο εμβολιασμός είναι επικίνδυνος ή όχι για τα παιδιά τους κι έχουν κάθε δικαίωμα να σκέφτονται δυο και τρεις φορές την παραμικρή ευθύνη που αναλαμβάνουν ως γονείς. Αυτοί οι γονείς είναι μπερδεμένοι!
Και κάποιοι από αυτούς, ξεφεύγοντας από τα εμβόλια και πιάνοντας τις γρίπες και τις ιώσεις, δεν έχουν και άλλη επιλογή από το να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο ακόμη κι αν δεν έχουν αναρρώσει εντελώς. (Για τον ίδιο λόγο μάλλον που και οι ίδιοι παρουσιάζονται στη δουλειά τους με 39 πυρετό και ταμιφλού. Δε τους καλύπτει κανείς την κοπάνα.)
Αυτό που χρειάζονται οι γονείς είναι να ξεδιαλύνουν μέσα τους τα όποια μπερδέματα, να αποβάλλουν τους φόβους τους, να επιλέξουν το σωστό έχοντας πλήρη συνείδηση του ότι κάνουν το σωστό, χωρίς περισσότερο τρόμο και κατάρες και απειλές.
Έχουν υπάρξει περιστατικά εμβολίων που έβλαψαν παιδιά;
Ίσως. Λέω ίσως κι ας έχω διαβάσει κι ακούσει για αρκετά. Δεν τα έχω διασταυρώσει όμως, τα έχω μόνο διαβάσει/ακούσει κι αυτό δε φτάνει για να απαντήσω ναι.
Οι γονείς πρέπει να ενημερωθούν. Πολύ, συνεχώς, πολύ, συνεχώς. Από τους γιατρούς, από το σχολείο, από τους γιατρούς και περισσότερους γιατρούς. Κυκλοφορεί πολύ σαβούρα στο διαδίκτυο προς ανάγνωση κι όσο υποψιασμένος και να είναι κανείς, ξέρεις πως όταν αυτό που διαβάζεις αφορά το παιδί σου ναι, θα τρομάξεις. Και ναι, ίσως να πιστέψεις πως κάνεις λάθος. Και ναι, ίσως τελικά κάνεις το λάθος, νομίζοντας ότι κάνεις το σωστό. Μα αυτό μπορεί να αλλάξει.
Ή μήπως νομίζετε πως όλοι οι γονείς ξέρουν τα βασικά για τις παιδικές αρρώστιες και τις ιώσεις;
Όχι. Δεν ξέρουν. Ελάχιστοι ξέρουν. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα.
Δεν είναι όλες οι ιώσεις επικίνδυνες και δεν είναι όλες οι ιώσεις ακίνδυνες. Υπάρχουν συμπτώματα που φαίνονται και άλλα που δε φαίνονται. Υπάρχουν συμπτώματα που μοιάζουν με άλλα συμπτώματα και υπάρχουν αρρώστιες που μεταδίδονται από το τίποτα.
Κάποτε μας έβαζαν κοντά στους συμμαθητές μας που είχαν ανεμοβλογιά για να κολλήσουμε. Τι πάθαμε; Τίποτα. Αλλά μπορεί και να σταθήκαμε απλά τυχεροί. Οι ιοί εξελίσσονται κι αυτοί όπως και η ιατρική. Τα δεδομένα αλλάζουν. Οι υποθέσεις και τα όσα θυμόμαστε από τα μικράτα μας δεν επαρκούν. Η λύση είναι μόνο μία: Πληροφόρηση, αρκετή πληροφόρηση, τόση ώστε να γίνεις ενοχλητικός, τόση ώστε να ξεδιαλύνουν όλα, τόση ώστε να κατανοήσεις τους κινδύνους, να κατανοήσεις τα οφέλη, να καταλάβεις πως όσες αρρώστιες κουβαλάνε οι πρόσφυγες, τόσες κουβαλάς κι εσύ ο ίδιος. Η μόνη διαφορά είναι …στις συνθήκες.
Αν βρεθείς να ζεις με άλλους δέκα, είκοσι, πενήντα στον ίδιο χώρο, αν πίνεις λίγο ή βρώμικο νερό, αν τρως λίγο, χαλασμένο ή φτωχό φαγητό, αν δεν κινείσαι, δεν αναπνέεις καθαρό αέρα, αν δεν έχεις περίθαλψη, αν δεν σε παρακολουθεί γιατρός, είσαι το ίδιο εν δυνάμει επικίνδυνος όπως ο οποιοσδήποτε. (Το ίδιο ισχύει αν δε σε παίρνει να λείψεις από τη δουλειά σου και πηγαίνεις με έναν κουβά μυξομάντηλα, ταμιφλού και αερολίν. Αν ο ενήλικας δεν μπορεί να μείνει σπίτι, πώς θα μείνει το παιδί;).
Οι αρρώστιες δεν γνωρίζουν από εθνικότητες και χώρες και δεν τις κουβαλάει κανείς από το χεράκι.
Η σωστή υγιεινή και η προφύλαξη με όλα τα διαθέσιμα μέσα είναι η βασική αρχή. Ύστερα έρχεται η σωστή ενημέρωση. Και η ύπαρξη κοινωνικού κράτους. (οι …επιλογές).
Τώρα τελευταία ακούμε για κρούσματα και περισσότερα κρούσματα από εκείνο ή το άλλο, και σχολεία που αποδεκατίστηκαν, μια με τις αμυγδαλίτιδες και τους στρεπτόκοκκους, μια η ιλαρά, μια η γαστρεντερίτιδα, μια η γρίπη, μια αυτό κι εκείνο και κόσμος πεθαίνει άδικα εν έτη 2019. Αρρώστιες που είχαν εξαλειφθεί και κάποτε θέριζαν και τώρα εμφανίζονται πάλι. Ο αντιεμβολιασμός είναι ένα πρόβλημα σοβαρό, αλλά δεν είναι το μόνο πρόβλημα και δεν είναι η πρωταρχική αιτία αυτής της επανεμφάνισης. Πρωταρχική αιτία αποτελούν οι συνθήκες. Σκεφτείτε πόσοι έχετε μειώσει δραματικά την ποιότητα και την ποσότητα της τροφής σας. Πόσοι αλλάξατε αναγκαστικά τη διατροφή σας γιατί τα μαθηματικά δε βγαίνουν με τα οικονομικά. Πόσοι κρυώνετε στα σπίτια σας, πόσοι υποφέρετε από την υγρασία, πόσοι έχετε παραλείψει επισκέψεις σε γιατρούς γιατί πολύ απλά δεν έχετε να πληρώσετε την επίσκεψη. Πόσοι πηγαίνετε στη δουλειά σας άρρωστοι. Ρωτήστε και καμιά έγκυο που δουλεύει άρρωστη κι ανάμεσα σε δέκα αρρώστους. Ο εμβολιασμός είναι δωρεάν. Πλέον. Δεν ήταν πάντα και τουλάχιστον όχι στην επαρχία. Στην επαρχία πλήρωνες την επίσκεψη – όχι το εμβόλιο (όχι όλα, τελοσπάντων) αλλά κάποιοι έπαψαν να μπορούν να πληρώσουν την επίσκεψη. Μέχρι ολόκληρο το θέμα “εμβολιασμός” να γίνει εντελώς δωρεάν για όλους, είχαν μεσολαβήσει πάρα πολλοί ανεμβολίαστοι αναγκαστικά.
Το πρόβλημα είναι λιγάκι πιο περίπλοκο από τους όποιους αντιεμβολιαστές.
Κανείς δε θέλει να είναι άρρωστος. Ούτε ο ίδιος, πόσο μάλλον το παιδί του. Μα όσα και να λέμε εμείς εδώ και άλλοι πιο πέρα, μόνο η σωστή κι επαρκής ενημέρωση θα βοηθήσουν. Και η ύπαρξη κοινωνικού κράτους. (Το ξανάπα αυτό, τρεις φορές μάλλον).
Οι κατάρες και οι ψόφοι όμως, δε θα λύσουν ποτέ τίποτα.
& Εκείνος
Τώρα εγώ κόλλησα στο ένα δέντρο από τα πολλά που έχει το δάσος αναφορών της Κατερίνας αλλά σύμφωνα με έρευνες του Διεθνούς Οργανισμού Υγείας, 89,780 παιδιά κάτω των 15 ετών έχουν πεθάνει τα τελευταία πέντε χρόνια σε Ευρώπη, Καναδά και ΗΠΑ αποδεδειγμένα, λόγω ΜΗ εμβολιασμού. Και κάπου εκεί η συζήτηση τελείωσε!
Για την ίδια περίοδο οι θάνατοι ενηλίκων για τον ίδιο ακριβώς λόγο, αγγίζουν τις 250,000. Σε παγκόσμιο επίπεδο 55-60,000 άνθρωποι όλων των ηλικιών έχουν πεθάνει από τον προβλέψιμο και θεραπεύσιμο με ένα εμβόλιο κίτρινο πυρετό τα τελευταία πέντε χρόνια.
Κι ας παραδεχτούμε ότι το 30% από αυτούς δεν ήξερε ότι κάτι πήγαινε λάθος, ότι ζουν σε κάποια σκηνή στην έρημο της Σαχάρας, ότι δεν έχουν λεφτά για το εμβόλιο, ακόμα και ότι απλά ήταν αδιάφοροι, οι υπόλοιποι 70% όμως ήξεραν κι αυτό δεν είναι απλά αντίδραση και φοβία σε κάτι που έχουμε αμφιβολίες αλλά εγκληματική βλακεία.
Χωρίς καμιά κατάρα απολύτως, και με την ψυχρότητα της απλής λογικής είναι εγκληματίες και οι ευθύνες του κράτους – του όποιου κράτους – απεριόριστες. Το κράτος δεν έχει μόνο την ευθύνη να ενημερώνει και να προβλέπει αλλά και να επεμβαίνει. Όταν κάποιος έχει σκαρφαλώσει σε μια πολυκατοικία και ετοιμάζεται να πηδήξει, το κράτος δεν κάθεται από κάτω φωνάζοντας «πέσε» ούτε του στέλνει προσπέκτους με τις φωτογραφικές επιπτώσεις στο σώμα του από την πτώση από τον έκτο όροφο. Πράττει.
Το 2018 και σύμφωνα με το κέντρο πρόβλεψης μεταδιδόμενων ασθενειών των ΗΠΑ, μόνο στις ΗΠΑ πέθαναν από απλή γρίπη 179 παιδιά κάτω των 12 ετών γιατί οι γονείς αρνήθηκαν να τους γίνουν εμβόλια. Το δείγμα από την χώρα από όπου ξεκίνησε όλη αυτή η αντί-εμβολιακή υστερία.
Αυτούς τώρα εσείς τους αποκαλείτε γονείς;
Αλλά δυστυχώς εμβόλιο για την βλακεία δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.
ΥΓ. Πραγματικά υπάρχουν περιπτώσεις που συγκεκριμένα εμβόλια δεν κάνουν καλό αλλά αυτό συμβαίνει για πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους με πολύ συγκεκριμένα προβλήματα υγείας (τις περισσότερες φορές σε σχέση με το αίμα) και που οι ίδιοι έχουν γνώση των προβλημάτων τους και την υποχρέωση να ενημερώνουν αν δεν εξετάζονται από τον γιατρό που έχει το ιστορικό τους.
