Εκείνη τη μέρα

 

 

Στένεψε η μέρα.

Πως μίκρυνε στα μάτια του ο τρόπος που κοιτούσε.

Όλο και λιγότερο, ως μιά χαραμάδα.

Ήταν ο χρόνος των ματιών του.

Τέντωσαν και οι άλλες αισθήσεις θορυβημένες από

τον αδόκητο ερχομό.

Οσμίστηκαν φραγές,

σιγάκουσαν πάγο,

σκλήρυναν οι κάλυκες στην παράξενη γεύση.

Η αίσθηση της αφής, η πιο ώριμη απ’ όλες τις καθησύχασε.

–Από τότε που γεννήθηκα τον χάιδευα.

Να που ήρθε η ώρα να τον αγκαλιάσω ολόκληρο.

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ και για να παραγγείλετε ένα από τα βιβλία του πατήστε εδώ!