Πριν στήσετε ορισμένοι τους πασσάλους κι ανάψετε τις φωτιές, διαβάστε παρακάτω και σκεφτείτε λιγάκι. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την ύπαρξη ενός υπέροχου ανθρώπου 2000 χρόνια πριν που αγάπησε πολύ τον άνθρωπο και ήθελε να τον καθοδηγήσει, δε με ενδιαφέρει. Ακόμη κι αν ο Χριστός ήταν δημιούργημα ανθρώπων προσπαθώντας να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να ξαλαφρώσουν από τον πόνο της ζωής τους, φάιν μπάι μι. Όταν ο Χριστός άρχισε να μπαίνει σε αράδες και τεφτέρια και να γίνεται θρησκεία με τίτλο και να έχει μισθωτούς εκπροσώπους, έχασε τον …Χριστό και κάθε λέξη από τις χιλιάδες που ίσως είχε πει (και δεν έγραψε ποτέ ο ίδιος). Πολύ χειρότερα όταν άρχισε να συνδέεται με σημαίες. Κι αν αυτό είχε κάποτε σημασία για κάποιους, σήμερα δεν έχει απολύτως καμία.
Τον Χριστό τον σκότωσαν αυτοί που στο όνομα της αγάπης και της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης και του πολιτισμού και του καλού του συνόλου, βασάνισαν και σκότωσαν άντρες, γυναίκες και παιδιά. Τον σκότωσε το παχύσαρκο παπαδαριό με τις χρυσές ουρές και τις λιμουζίνες, που περπατά με άκαμπτο λαιμό και προσπερνά τον Άνθρωπο. Τον σκότωσαν όταν πετούσαν τα πτώματα των αμάχων στους ομαδικούς τάφους της Βοσνίας. Τον σκότωσαν στον Όλυμπο, όταν ένας δυστυχισμένος κι άτυχος άνθρωπος βρέθηκε να ζει Δεκέμβρη μήνα σε αυτοσχέδιο καταφύγιο με την ανοχή του Δασαρχείου επειδή δεν είχε πού αλλού να πάει, δίπλα από τους καλόγερους, χωρίς ένα πανωφόρι, ενώ οι καλογέροι παράγγελναν ονλάιν το καινούργιο ζευγάρι Boss και το τελευταίο iPhone και τον θυμόνταν μόνο για να τους κουβαλήσει τα ξύλα για να ζεσταθούν… εκείνοι. Τον σκοτώνουμε κάθε μέρα εμείς οι ίδιοι, πετροβολώντας παράθυρα παιδιών, κοιτώντας με φθόνο το διπλανό μας που ακόμη έχει δουλειά και τα βγάζει πέρα, κρίνοντας κοντόφθαλμα κι επιφανειακά τα πάντα γύρω μας, κρυμμένοι πίσω από τα προσχήματα της θρησκείας ή της εθνικής συνείδησης (;;) έτοιμοι να κατασπαράξουμε και να πατήσουμε πάνω σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε βρίσκεται μπροστά μας, λες και το οτιδήποτε ή ο οποιοσδήποτε έχει μοναδικό σκοπό στη δική του ζωή να ασχοληθεί με τη δική μας.
Κάποτε φτάνεις σε κείνο το κομβικό σημείο της ζωής σου όπου πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί της. Η συμφιλίωση δε σημαίνει μόνο συμβιβασμός. Σίγουρα ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος, όμως το να συμβιβάζεσαι δε σημαίνει ότι παραιτείσαι. Συνήθως όταν είμαστε πολύ νέοι, ο συμβιβασμός σημαίνει μόνο παραίτηση, ακριβώς γιατί είμαστε πολύ νέοι, γιατί έχουμε (ή πιστεύουμε ότι έχουμε) χιλιάδες τρόπους να αλλάξουμε τον κόσμο και πάντα πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που θα το κάνουμε.
Όμως ο συμβιβασμός σημαίνει και προσαρμοστικότητα, σημαίνει και να ελίσσεσαι, γιατί αλλιώς δεν επιβιώνεις, γιατί δεν μπορείς παντού και πάντα να βλέπεις εχθρούς και τοίχους που πρέπει να ρίξεις, γιατί δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο μόνο, γιατί δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καλά πράγματα και άνθρωποι που κάνουν κακά πράγματα, και μπορεί να είναι οποιασδήποτε φυλής, οποιουδήποτε χρώματος, προέλευσης, καταγωγής, κοινωνικής θέσης και επιτέλους, είμαστε στο 2017, γιατί επιστρέφουμε στο Μεσαίωνα;
Στη ζωή μας δεν υπάρχουν ευθείες κι αργά ή γρήγορα η ίδια η ζωή το αποδεικνύει. Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που πρέπει να αναγνωρίσεις πως κάποια από όσα καθόριζαν τη ζωή σου ως ένα σημείο και ως ένα βαθμό, δεν έχουν σημασία… πια. Δεν μπορείς να επιλέγεις να κυνηγάς για πάντα την ουρά σου, μόνο και μόνο επειδή ξέρεις πως αν/όταν την πιάσεις, δεν θα ξέρεις τι άλλο να κάνεις μετά.
Σε όλες τις κοινωνίες έχουν υπάρξει κρίσεις και το μόνο που έχει σημασία στο τέλος, είναι να καταφέρεις να βγεις ζωντανός. Η Ιστορία φαίνεται πως δε διδάσκει τίποτα. Οι μεγάλες κρίσεις καθαυτές δεν προκαλούν τα προβλήματα, τα προβλήματα δημιουργούνται όταν οι κυβερνήσεις επιλέξουν τους λάθος τρόπους να τις αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην έχουν από τι να πιαστούν. Κι έτσι στρέφονται εναντίον του διπλανού τους και πετάνε πέτρες. Χάνοντας εντελώς την ουσία. Και όλα τα υπόλοιπα.
& Εκείνος
Το θέμα παιδεία και ελληνική εκκλησία είναι τεράστιο και πιθανώς αυτός να μην είναι ο κατάλληλος χώρος να αναλυθεί. Αυτό όμως που μπορώ να γράψω είναι κάτι που έχω σαν αρχή εδώ και πολλές δεκαετίες και το υποστηρίζω σε κάθε συζήτηση για οποιαδήποτε θρησκεία. Πριν περάσουμε στον διαχωρισμό κράτους και εκκλησιάς θα πρέπει να καταλάβουμε τη διαφορά θρησκείας και κλήρου/εκκλησιάς.
Χωρίς να υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορισμός για το τι είναι θρησκεία. Θρησκεία μπορεί να είναι κάθε πολιτιστικό σύστημα σχεδιασμένων ηθών, συμπεριφορών, απόψεων και καθημερινών πρακτικών, όπως κοσμοθεάσων, ιερών κειμένων, ιερών τόπων και οργανισμών τα οποία συνδέουν τους ανθρώπους με υπερφυσικά φαινόμενα ή οντότητες. Στην ουσία τα πάντα στηρίζονται στην πίστη των …πιστών. Θρησκεία είναι και η λατρεία της Μέριλιν Μονρόε ή της «δύναμης» από τον Πόλεμο των Άστρων, που εκκλησιές τους υπάρχουν στο Λος Αντζελες και στο Εδιμβούργο αντίστοιχα.
Εκκλησία/κληρος είναι ένα κλειστό, πολυσυλλεκτικό, απολυταρχικά οργανωμένο δόμιμα με συγκεκριμένη ιεραρχία, παγανιστικά τελετουργικά και στόχους που ποικίλουν από οικονομικούς, πολιτικούς μέχρι ακραία ιδιοτελής.
Επειδή το ανέφερε η Κατερίνα και τελείως παρενθετικά, ο Χριστός όχι μόνο δεν αναγνώρισε οσίους και αγίους, όχι μόνο δεν θεώρησε τον εαυτό του αντικείμενο λατρείας αλλά και απέρριψε –δίπλα σε πηγάδι μάλιστα, τις παγανιστικά εικονολατρικές εκκλησιές, τις θυσίες με λιβάνι και μύρο, πάντα χωρίς να περιμένει ότι στο μέλλον οι ιερείς του θα έσπερναν εκατοντάδες χιλιάδες χρυσοστόλιστους ναούς του Σολομώντος γεμάτους πάγκους με τάματα και αργύρια.
Αλλά για να επιστρέφω και πολύ πιο συγκεκριμένα στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, που μόνο κατ’ όνομα είναι «ορθόδοξη» μιας και τα περισσότερα τελετουργικά της είναι εξέλιξη και προσαρμογή αρχαίων παγανιστικών τελετουργικών. Η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία – ειδικά σήμερα – είναι επαγγελματικός προσανατολισμός, αναχωρητισμός από την κοινωνία που χρειάζεται να δουλέψεις σκληρά για να επιβιώσεις και βόλεμα σε μια ομάδα που πληρώνεται από το κράτος για να κάνει …προσευχές!
Πολυσυλλεκτική ομάδα, γιατί ανάμεσα τους εκτός από τους πολλούς αναχωρητιστές και αποχωρητιστές τεμπέληδες και αργόσχολους, επίσης φιλοξενούν και κάθε λογής παρασιτικά στοιχεία πολλά από αυτά άξια κρίσης του ποινικού δικαίου. Και όλο αυτό διοικείται απολυταρχικά στα όρια του φασισμού (πίστευε/υπάκουε και μη ερεύνα) από μια μικρότερη και κλειστή ομάδα αρρώστων με την εξουσία και το χρήμα που καθημερινά συνωμοτούν πως θα αυξήσουν την επιρροή τους, θα ικανοποιήσουν τα πάθη τους (πολλές φορές σεξουαλικά) και θα πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους, εξασφαλίζοντας τα ήδη κεκτημένα τους.
Όσο για το ποίμνιο τους, οι περισσότεροι το βλέπουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που βλέπει ο Μαρινάκης τα πρόβατα (κι αυτοί πρόβατα λέγονται) που έχουν κάνει για θεό τους τον ολυμπιακό και τον ίδιο, και τους χρησιμοποιούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, πολλές φόρες ακόμα για να εκβιάσουν πολιτικά, πολιτικούς και κυβερνήσεις. Το παπαδαριό της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας σε πολύ λίγα διαφέρει από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν ή τους Αγιοταλάχ του Ιράν, ακόμα και σε εξωτερική εμφάνιση, πολύ περισσότερο σε στόχους.
Αν λοιπόν μέσα στο μυαλό μας καταφέρουμε να διαχωρίσουμε τον Χριστιανισμό και τη διδαχή του Χριστού από την ελληνική εκκλησία και τον κλήρο, τότε ίσως να μπορέσουμε να συζητήσουμε και για το ρόλο της εκκλησιάς και για …το βιβλίο των θρησκευτικών.
Υ.Γ. Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελληνικής εκκλησιάς δεν ήταν ποτέ ούτε ο κομουνισμός ούτε η αριστερά ούτε κανένας άλλος πέραν από τους ίδιους τους δεσποτάδες και το παπαδαριό.
