Εκείνη
Την προηγούμενη Τρίτη μιλήσαμε για δρόμους, αυτή την Τρίτη θα μιλήσουμε για συμπεριφορά. Και ναι, ξέρω πως είναι ένα θέμα ανεξάντλητο εδώ στην Ελλάδα, και ξέρω πως συνήθως ό,τι κι αν λέμε πάει χαμένο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να το λέμε.
Συνεχίζω να ασχολούμαι με το θέμα και ξέρετε γιατί; Γιατί είχα πολλά, πολλά χρόνια να δω καλό δρόμο στην Ελλάδα, εντός κι εκτός πόλεως και φυσικά αναφέρομαι στις σήραγγες των Τεμπών. Ταξιδεύοντας για Βόλο, έχουμε ένα πολύ δικό μας ανέκδοτο με τα παιδιά και τον άντρα μου. Τους λέμε να κλείσουν τα μάτια και να καταλάβουν πότε μπαίνουμε στην πόλη. Και πάντα το καταλαβαίνουν και με κλειστά μάτια τσιρίζουν από χαρά (που μόνο για γέλια δεν είναι) «ναι, φτάσαμε, φτάσαμεεεε!»
Ο λόγος; Ο λόγος είναι ότι για μερικά χιλιόμετρα μπαίνοντας στο Βόλο, το αυτοκίνητο δεν τσουλάει, αλλά χοροπηδάει. Και το χοροπηδάει για όσους δεν έχουν κάνει τη διαδρομή και δεν ξέρουν, είναι κυριολεκτικό. Ο δρόμος, δεν είναι δρόμος, αλλά μια σειρά χιλιομέτρων από σαμαράκια, που αν το ξέρεις και πας σιγά σιγά έχει πλάκα, αν δεν το ξέρεις και πας γρήγορα, στην πρώτη στροφή έχεις σκοτωθεί. Για πλάκα.
Από το 1999 έως το 2015 που έζησα στο Βόλο, δεν άλλαξε τί-πο-τα.
Κάπου εκείνα τα χρόνια, είδα και τον καινούργιο δρόμο που φτιάχτηκε/στρώθηκε- όπως θέλετε πέστε το, στο Πήλιο, από την ανατολική πλευρά. Για όσους επίσης δεν ξέρουν, το Πήλιο είναι το βουνό των επικίνδυνων στροφών και μόνο στροφών. Κι όμως κάποια στιγμή, υπήρξε καινούργιος ολοκαίνουργιος δρόμος, το πολύ πριν δέκα χρόνια αν θυμάμαι καλά. Ευτυχία, απόλυτη ευτυχία, άνεση κι ασφάλεια και βουρ για βόλτες. Τότε – και φαντάζομαι οι πιτσιρικάδες το κάνουν ακόμα, είχαμε το χούι τις Κυριακές ή στα ρεπό μας να παίρνουμε τα μηχανάκια και να κάνουμε το γύρο του Πηλίου. Άλλοι λέγανε πάμε για γύρο κι εννοούσαν πιτόγυρο, εμείς εννοούσαμε γύρο κυριολεκτικό.
Έτυχε σχετικά πρόσφατα να κάνω ξανά τη διαδρομή. Όσο τον είδατε τον καινούργιο δρόμο, άλλο τόσο τον είδα κι εγώ. Πάει, φινίτο, καταστράφηκε. Λες και κάποιος πήρε ένα σκαρπέλο και έξυσε όλη την …αποπάνω-πάνω πίσσα κι έμεινε η από κάτω, η παλιά. Δεν κάνω πλάκα. Δε θέλω να γίνω σκύλα, αλλά μια ανησυχία την έχω και για τα Τέμπη.
Πίσω στα δικά μας τα πρωτευουσιάνικα τώρα: Εδώ στο Βύρωνα, είμαστε από τους τυχερούς. Έχουμε μόνο έναν δρόμο να περάσουμε για να πάμε σχολείο κι ούτε καν διπλής κατεύθυνσης. Ευτυχία. Το πρωί υπάρχει μια καλή κυρία με το φωσφοριζέ γιλέκο της, με ένα τεράστιο ΣΤΟΠ ναααααα (με το συμπάθειο), υπάρχει ΚΑΙ φανάρι που έχει ΚΑΙ κουμπάκι και το πατάς κατά το δοκούν κι ανάβει κόκκινο, και διαθέτει ΚΑΙ διάβαση. Τέτοια χλίδα, ούτε στην αούτομπαν.
Ε, σας πληροφορώ, ότι ο μαλάκας ο οδηγός, αν δεν θέλει να σταματήσει, ΔΕΝ θα σταματήσει, ούτε κι όταν η κυρία με το ΣΤΟΠ βγει στη μέση του δρόμου, ούτε όταν το φανάρι είναι κόκκινο, ούτε όταν μια ορδή μαθητών προσπαθεί να περάσει το δρόμο.
Ακούστε, προσωπικά δεν οδηγώ κι είναι μια απόφαση που έχω πάρει συνειδητά, όσο ζω στην Ελλάδα, τιμόνι δεν πιάνω. Ποδαράκια μου, λεωφορειάκια μου, και τρόλεϊ διαθέτουμε και πάω παντού. Δε θέλω να υπερασπιστώ τους πεζούς, αλλά να ξέρετε κι ότι η συμπεριφορά των πεζών διαμορφώνεται ανάλογα με τη συμπεριφορά των οδηγών, κι όταν οι οδηγοί αγνοούν με το έτσι θέλω τους και το ξέρεις – ποιος – είμαι – γω – ρε – τους τα πάντα, κι οι πεζοί ΚΑΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ.
Και θα περάσουν με κόκκινο ανθρωπάκι, και θα πεταχτούν από το πουθενά και, και, και, και. Αφήστε καλύτερα να μη μιλήσω για τους ποδηλάτες και τα μηχανάκια τι ρουλέτα παίζουν κάθε μέρα.
Και το καλύτερο δε σας το είπα: Εδώ στην Αθήνα, από όσα μέρη έχω ζήσει, οι οδηγοί, ακόμα κι αυτοί που ανέφερα παραπάνω, είναι έτη φωτός μακριά καλύτεροι από τους άλλους. Δε θέλετε να σας πω τι γίνεται στη Σαλονίκη.
Το συμπέρασμα είναι πως το δίπλωμα δε σημαίνει με τίποτα πως ο κάτοχός του ξέρει και να οδηγεί.
Το κακό είναι πως και στις σχολές οδήγησης, ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται για το αν οι υποψήφιοι έμαθαν τελικά να οδηγούν πριν τους δώσουν το δίπλωμα. Αυτό που έχει σημασία είναι να εισπράξουν το ανάλογο ποσό για τα μαθήματα που υποτίθεται πως πρέπει να κάνουν, κι όλα τα υπόλοιπα γίνονται. Στη θεωρία μια καλή παπαγαλία τελευταία βδομάδα αρκεί για να περάσεις, όσο για την οδήγηση, είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα στα οποία θα εξεταστείς, συνεπώς κι εκεί περνάς άνετα και μετά βγαίνεις διπλωματούχος στους δρόμους.
Στους ελληνικούς δρόμους.
Έχουμε ξεπεράσει πια και το …νύχτα το πήρες το δίπλωμα; Εδώ όλα τα κάνουμε θρασύτατα και στο φως της μέρας. Διπλωματούχοι μαλάκες.
& Εκείνος
Έχω γράψει πολλές φορές ότι η συμπεριφορά του Έλληνα στο δρόμο, όταν οδηγεί, είναι ο καθρέφτης του Έλληνα στην κοινωνία που ορίζει και τον ορίζει. Εγωκεντρική, αλαζονική, εγωιστική του στιλ ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε, αλλά και πάντα γιατί …τον παίρνει να κάνει αυτά που κάνει σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα.
Σε αυτά που γράφει η Κατερίνα θα συμπληρώσω μόνο με δυο παραδείγματα Ελλήνων οδηγών όταν επισκέπτονται το εξωτερικό και που από μόνα τους μιλάνε ιστορίες για τον Έλληνα και το πόσο η οδική συμπεριφορά είναι απώρεια μιας σοβαρά τραυματισμένης κοινωνίας και γενικότερα κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όταν ένας Έλληνας και δει οδηγός που μάλιστα βγαίνει για πρώτη φορά στο εξωτερικό και δει στη βόρεια κεντρική Ευρώπη, ξέρετε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει; Να πατήσει το πόδι του σε διάβαση για να δει αν πραγματικά οι «λελέδες» οι κουτόφραγκοι σταματάνε. Και δεν θα το κάνει μόνο μια φορά, αλλά ξανά και ξανά για να αποδείξει ότι και καλά δεν το κάνουν όλοι. Και ξέρετε ποια είναι η χαρά τους; Αν κανένα αλητάκι δεν σταματήσει. Που συμβαίνει πολύ σπάνια αλλά όταν συμβεί, τότε θα του φτιάξει όλες του τις διακοπές και θα το λέει ξανά και ξανά.
Και μη τολμήσετε να μου πείτε ότι δεν είναι έτσι, έτσι είναι και το έχω δει εκατοντάδες φορές. Αυτό από μόνο του, το να προσπαθεί να αποδείξει ότι κανένας δεν είναι καλύτερος του στην παρανομία και την ηλιθιότητα, συγνώμη αλλά λέει πολλά ρε γαμώτο.
Το δεύτερο είναι ακόμα καλύτερο. Ο Έλληνας οδηγός στο εξωτερικό.
«Ρε πάτα το λιγάκι, σε προσπερνάνε ακόμα και τα τρακτέρ.»
«Ποτέ! Είδες τι λέει η πινακίδα; Λέει 100, εμείς λοιπόν για ασφάλεια θα πηγαίνουμε με 80.»
Αυτά από κάποιον που έκανε τον ραλίστα στη Φορμίωνος και σε ώρα κίνησης που να σου έχουν έρθει τα άντερα στο στόμα. Αυτός ο ίδιος δε, έλεγξε αν όλοι φοράνε ζώνη, ακόμα και του πίσω καθίσματος πριν ξεκινήσει, ο ίδιος που σπάνια φοράει ζώνη στην Ελλάδα.
«Είσαι σίγουρος ότι πρέπει να οδηγήσεις;» Αυτό μετά από μια μπίρα σε φαστφουντάδικο εθνικής και από κάποιον που έχει οδηγήσει μετά από «τραινάκι» τα σφηνάκια τεκίλας στη Γλυφάδα.
Το καλύτερο. Έχει έρθει από Ελλάδα και θέλει να πάμε με μηχανές από Ελσίνκι Λαπωνία. Πραγματικά νοικιάζουμε μηχανή γι’ αυτόν, στα κυβικά που του άρεσε και αφού κάνει ολόκληρη ιστορία στο μαγαζί για την ποιότητα του κράνους και αγοράζει από επιγονατίδες μέχρι προστατευτικά για τους αγκωνές, οδηγεί λες και οδηγεί τριαξονικό αφήνοντας ακόμα και απόσταση 10 μέτρων με το αυτοκίνητο που προηγείται. Ο ίδιος στην Ελλάδα δεν έχει φορέσει ποτέ, μα ποτέ, κράνος και οδηγεί λες και σημαδεύει πεζούς ή βάζει μόνιμα στοίχημα αν περνάει αναμεσά σε δυο αυτοκίνητα που κινούνται αντίθετα.
Αυτό ξέρετε τι σημαίνει; Ότι στην Ελλάδα τους παίρνει να τα κάνουν και τα κάνουν. Κι εκεί που ξέρουν ότι δεν τους παίρνει …κότες λυράτες και δέκα χιλιόμετρα την ώρα κάτω από το όριο. Α, και θα σταματήσουν πρώτοι στην υποψία ότι κάποιος πεζός θέλει να διασχίσει τον δρόμο.
Εγώ τώρα τι άλλο να συμπληρώσω; Απλά όταν αναρωτιέστε τι πάει λάθος με την ελληνική κοινωνία, απλά κοιτάξτε τους δρόμους γύρω σας και θα το δείτε παντού το λάθος. Κρατάει τιμόνι.
