Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι: η δικαιοσύνη είναι αμερόληπτη μέχρι να μπει στην αίθουσα του δικαστηρίου. Μετά την είσοδό της στην αίθουσα η δικαιοσύνη είναι έρμαιο του ανθρώπου δικαστή. Τελεία και παύλα.

Πάμε τώρα στο επόμενο. Οι δικαστικοί πληρώνονται καλύτερα από όποιον άλλον έλληνα που πληρώνεται από το δημόσιο (από τους ένστολους μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς) με τη λογική ότι αν είναι καλά πληρωμένοι ΔΕΝ πέφτουν στον …πειρασμό να δωροδοκηθούν.

Δηλαδή, πάλι σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι: το ελληνικό κράτος (όλοι εμείς με τους φόρους μας) τους δωροδοκούμε για να μην γίνουν …επίορκοι και δωροδοκηθούν. Και θα μου πείτε ότι το σύστημα δουλεύει. ΟΧΙ! Απλά σπάνια δημοσιεύονται ονόματα επίορκων δικαστών με επέμβαση δικαστών και πολιτικών για να μη ….κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στην …δικαιοσύνη. Αυτό ΑΝ καταδικάζονται!

Ένας χειρουργός νευρολόγος για να φτάσει να χειρουργεί έχει περάσει αν όχι τον διπλάσιο, σίγουρα τον τριπλάσιο χρόνο από έναν νομικό σπουδάζοντας σχεδόν καλογερικά και για χρόνια είναι μόνο παρατηρητής βοηθός μέχρι να μπει κάποια μέρα σε χειρουργείο κρατώντας πραγματικά ανθρώπινες ζωές στα χέρια του. Σε όλο αυτό το διάστημα παίρνει έναν μέσο, πολλές φορές κακό μισθό αν δουλεύει για το δημόσιο και ορκίζεται (ο όρκος του Ιπποκράτη) ότι θα κάνει τα πάντα για να ζήσει ο ασθενής του αδιάφορα χρημάτων, καταστάσεων, ιδεών κλπ. Αν αυτός ο χειρουργός πιαστεί με φακελάκι όχι απλά καταστρέφεται επαγγελματικά (ως …επίορκος) αλλά πάει και φυλακή.

Τώρα οι δικαστικοί παίρνουν φακελάκι ΝΟΜΙΜΑ από το κράτος, (άρα …επίορκοι από ύπαρξης), κρίνουν τις …παραβάσεις τους οι ίδιοι ΝΟΜΙΜΑ και οι ίδιοι ΝΟΜΙΜΑ ορίζουν ανάλογα των περιστάσεων τους επιόρκους, δίνουν ΝΟΜΙΜΑ αυξήσεις στον εαυτό τους όποτε γουστάρουν κάνοντας ό,τι οι ίδιοι ΝΟΜΙΜΑ γουστάρουν κι αν τους πει κανένας κουβέντα, πάλι ΝΟΜΙΜΑ κοντράρουν την κυβέρνηση, τον υπουργό, τον πρωθυπουργό, όποιον οι ιδεοληψίες τους και τα συμφέροντά τους επιβάλουν. Γιατί ΝΟΜΙΜΑ αυτοί ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ και ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ τον ΝΟΜΟ

Αυτά γιατί η δικαιοσύνη είναι άμεμπτη ΑΛΛΑ οι δικαστές είναι άνθρωποι.

Και τώρα τελείως ΝΟΜΙΜΑ αποφασίζουν ότι με το πόθεν έσχες τους θα κάνουν ό,τι θέλουν γιατί ΝΟΜΙΜΑ αυτοί είναι ο ΝΟΜΟΣ που τους …κρίνει και σε κανέναν δεν δίνουν λογαριασμό για το …πόθεν έσχες!

Κι όλο αυτό τώρα ονομάζεται …δικαιοσύνη!

Εκείνη

Για πολλούς αιώνες στην Αγγλία, ο βασιλιάς αναλάμβανε χρέη δικαστή. Κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να απευθυνθεί στον βασιλιά όταν πίστευε ότι αδικούνταν για κάποιον λόγο. Ως ένα σημείο οι υποθέσεις περνούσαν όλες από τον βασιλιά, όμως αργότερα οι δευτερεύουσας σημασίας υποθέσεις εκδικάζονταν από τον σερίφη. Έτσι πια το Στέμμα ασχολούνταν με υποθέσεις που αφορούσαν άμεσα τον ίδιο τον βασιλιά – πχ προσβολή του προσώπου του ή προδοσία.

Με τα χρόνια, ακολούθησαν κι άλλες αλλαγές: οι κυριότερες δικαστικές αρμοδιότητες του σερίφη πέρασαν στους περιοδεύοντες βαρώνους του θησαυροφυλακίου, επεκτείνοντας τη δικαιοδοσία του Στέμματος σε όλα τα αδικήματα – άσχετα αν προσωπικά ο βασιλιάς δεν είχε άμεση ανάμειξη στις αποφάσεις.

Εφόσον το σύστημα δούλεψε, η λογική εξέλιξη ήταν πως θα γινόταν ακόμη πιο αποτελεσματικό αν υπήρχαν ειδικευμένοι και έμπειροι δικαστές για να εκδικάζουν τις ποινικές υποθέσεις· έτσι δημιουργήθηκε ένα σώμα μορφωμένων και αμερόληπτων δικαστών, οι καταλληλότεροι να απονείμουν πραγματικά τη δικαιοσύνη.

Ποια ήταν η διαφορά; Με το παλιό σύστημα δικαιοσύνης, ένα αδίκημα δικαζόταν από τον τοπικό σερίφη, αλλά …ποιος ήταν απόλυτα σίγουρος ότι η απόφαση θα ήταν αμερόληπτη; Το πιο εύκολο για τους σερίφηδες ήταν να δωροδοκηθούν. Η μεγαλύτερη δωροδοκία εξασφάλιζε και την ανάλογη απόφαση, πράγμα που σήμαινε πως αθώος ή ένοχος ο κατηγορούμενος, λίγη σημασία είχε. Αποφάσιζε …το φακελάκι.

Το σώμα των δικαστών του βασιλιά όμως δεν είχε τοπικά συμφέροντα, περιόδευε συνεχώς, έτσι η δωροδοκία ήταν δώρο άδωρο. Η μη σταθερότητά τους εμπόδιζε τη δημιουργία συμφερόντων.

Εδώ και αιώνες ολόκληρους οι Άγγλοι είναι πρότυπο σωστής δικαιοσύνης και γνωστοί παγκοσμίως ως ο πιο νομοταγής λαός. Για να μην πούμε και για το σύστημα των ενόρκων, επίσης αγγλικής προέλευσης. Η κοινή λογική των εντελώς αγνώστων, είναι η πιο αμερόληπτη κρίση. Βέβαια, για να έχεις τον πιο νομοταγή λαό πρέπει πρώτα ο λαός να έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην απονομή της δικαιοσύνης, άρα πρέπει να έχεις ένα σύστημα που να δουλεύει, όχι μόνο του, αλλά και με ανθρώπους μέσα! Εχμ, πάλι νιώθω σαν κάτι να μας ξεφεύγει.

Αν θέλετε να διαβάσετε το «Δέντρο της προσφυγιάς», ένα βιβλίο των Κατερίνας Χαρίση, Gordana Mudri,  Σία Πέρρου και Νατάσα Τσιτσιριδάκη πατήστε εδώ!