& Εκείνος
Πριν από αρκετά χρόνια, φίλη γιατρός μου είπε: έρχεται κάποια στιγμή, μετά τα σαράντα, και κάθε πρωί που ξυπνάς ψάχνεις τα μέρη που δεν πονάς κι όχι αυτά που πονάς. Την έχω θυμηθεί και μνημονεύσει άπειρες φορές. Ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Είμαι χρόνια διαβητικός και τα τελευταία χρόνια η υγεία μου μου επιφύλαξε μια ακόμα σειρά από εκπλήξεις, όχι πάντα ευπρόσδεκτες. Όσο αφορά τον διαβήτη μου, σε νεότερη ηλικία πέρασα τη φάση της άγνοιας και της άρνησης. Τις πλήρωσα και τις δυο πολύ αργότερα. Στην άγνοια πρέπει να προσθέσω και την κακή πληροφόρηση ή καλυτέρα την καθόλου πληροφόρηση όταν μεγάλωνα σε μια Ελλάδα που ο διαβήτης ήταν ακόμα ταμπού και για κάποιους στοιχειό, έξω από δω.
Τώρα πια όταν κάνω αναφορές στη κοινωνική μου ζωή – μισοσοβαρά μισοαστεία – συμπεριλαμβάνω και γιατρούς ή νοσοκόμες που κάποιους τους ξέρω πια με το μικρό τους όνομα. Ξέρω πότε έχει τα γενέθλια της η νοσοκόμα που με έχει «χρεωμένο» αυτή τη περίοδο και ξέρω το αγαπημένο φαγητό ενός από τους γιατρούς μου. Στο τέλος θα ανταλλάσσουμε και μηνύματα στο φατσοβιβλίο. Τέτοια σχέση.
Αυτά τώρα στη Σκανδιναβία. Στη Σκανδιναβία που ο γιατρός θα περάσει τα πρώτα πέντε λεπτά ρωτώντας σε άσχετα πράγματα για να σε κάνει να νιώσεις άνετα. Στη Σκανδιναβία που τη κάθε του απόφαση αφού στην εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια, – πολλές φορές σε σημείο που δεν καταλαβαίνεις γιατί μιλάει – μετά θα σου ζητήσει και τη γνώμη σου λες και κάνετε ιατρικό συμβούλιο με εσένα τον ειδικό. Στη Σκανδιναβία που αν νιώσουν ότι χρειάζεται, στη διάρκεια της θεραπείας σου θα βάλουν ψυχολόγο όχι μόνο δίπλα σου αλλά και δίπλα στην οικογένεια σου.
Υπάρχουν και τα στραβά. Το μεγάλο στραβό είναι οι ουρές αναμονής. Δεν μιλάω για τον απλό γιατρό, τον παθολόγο, τον καρδιολόγο, τον παιδίατρο, εκεί όλα δουλεύουν ρολόι. Μιλάω για ειδικευμένους γιατρούς και χειρουργεία ή ειδικές θεραπείες. Αλλά αυτό με τις ουρές αναμονής είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα. Μιλάω για περιπτώσεις που τραβάνε ακόμα και δυο μήνες.
Ένα άλλο θέμα που εμένα τουλάχιστον με έχει ενοχλήσει είναι ότι οι Σκανδιναβοί γιατροί είναι του χειροτέρου σεναρίου. Πας και λες, έχω πονοκέφαλο και για τις επόμενες τρεις βδομάδες περνάς του κόσμου τις εξετάσεις μέχρι να έρθει μια μέρα και να σου πει: απλός πονοκέφαλος είναι, πάρε αυτές τις ασπιρίνες. Και μετά σε παίρνουν και τηλέφωνο σε δυο μέρες να δουν αν σου πέρασε ο πονοκέφαλος. Τόσο ενοχλητικοί. Τώρα είπα τηλέφωνο και θυμήθηκα, την Παρασκευή θα περάσει η νοσοκόμα που με έχει «χρεωμένο» να δούμε τις μετρήσεις μου και τη δίαιτά μου. Α, και για να μην το ξεχάσω, δεν μιλάω για ιδιωτικούς γιατρούς και νοσοκόμες, μιλάω για το τοπικό ΙΚΑ. Για το τοπικό ΙΚΑ που δεν αφήνει κανέναν ανασφάλιστο, ειδικά τους αστέγους και τους άπορους. Σκανδιναβικό κράτος πρόνοιας και υψηλή φορολογία αλλά να βλέπεις και τα αγαθά της. Αυτά στη Σκανδιναβία.
Στην Ελλάδα …τρεις τελείες. Λυπάμαι γι’ αυτό που θα γράψω και με πονάει. Θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω στην Ελλάδα. Κι όσο νιώθω το μεγάλο έξι να με πλησιάζει το θέλω πιο πολύ. Πριν από μερικά χρόνια, προ μνημονίων και προ Σαμαρά, Άδωνι και Βορίδη το είχα σκεφτεί πολύ σοβαρά και είχα αρχίσει να κάνω και σχέδια. Ήταν κι εκείνο το ταξίδι στην Ικαρία που είχε σπρώξει κάπως τα πράγματα. Έκανα και τους υπολογισμούς μου, έλεγα κάποιους μήνες εδώ πολλοί μήνες εκεί, έβγαινε το πρόγραμμα. Τότε. Μετά ήρθαν τα μνημόνια σαν τις μέλισσες και ο Άδωνις σαν τις ακρίδες και αυτό, το μόνο που θα κλείδωνε την απόφαση, χάθηκε.
Και το είδα με τα μάτια μου πως χάθηκε. Άνθρωπος πολύ κοντά μου, χάθηκε σε μια ομιχλώδη κατάσταση ανικανότητας και ανεπάρκειας ενός κράτους που ξεπουλούσε αυτά που το επιβεβαίωναν σαν κράτος. Την παιδεία και την υγεία. Και αυτοί που φέρουν προσωπική ευθύνη γι’ αυτό είναι Σαμαράς, Γεωργιάδης και Βορίδης. Είναι αυτοί που είναι προσωπικά υπεύθυνοι για το γεγονός ότι εγώ – και πολλοί σαν εμένα – δεν θα ζήσουμε ποτέ το νόστιμον ήμαρ, και δεν θα πω τίποτα για τα πραγματικά τους θύματα στην Ελλάδα. Ανθρώπους που πεθαίνουν από αρρώστιες που μια απλή παρακολούθηση αρκούσε. Για τραυματισμένους που χρειάζεται να αγοράσουν γάζες από το φαρμακείο πριν πάνε στο νοσοκομείο και πάνω από όλα για την εκβιαστική εκμετάλλευση του ασθενούς και της ανάγκης του με σκοπό τη κερδοσκοπία ενός κράτους κλέφτη και ανίκανου.
Ανατρίχιασα όταν πριν από μερικά χρόνια άκουσα γνωστό μου ότι πέρασε το πρωί του προσπαθώντας να τηλεφωνήσει στο ΙΚΑ μέσω ιδιωτικού οργανισμού που του χρυσοχρέωνε το τηλεφώνημα, για να κλείσει ραντεβού με γιατρό που επίσης θα πληρωνόταν για να του θεωρήσει μια συνταγή σε φάρμακο χρόνια αρρώστου. Σαν εμένα. Το ανατρίχιασα ήταν λάθος λέξη, πανικοβλήθηκα και αηδίασα θα ήταν οι σωστές. Εγώ πώς να επιβιώσω σε αυτή τη χώρα; Τη δικιά μου χώρα;
Ζώντας στη Σκανδιναβία αποκτάς συνείδηση φορολογουμένου και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Γιατί ξέρεις ότι οι φόροι σου πάνε εκεί που τους χρειάζεσαι και παράλληλα θα βοηθήσουν και τον συνάνθρωπο σου που δεν μπορεί. Ακόμα ξέρεις ότι αυτά έχουν προτεραιότητα. Ναι, κάποια από αυτά πάνε στην άμυνα και σε σημεία που σε αφήνουν από αδιάφορο μέχρι εναντίον αλλά ξέρεις ότι έχουν εξασφαλιστεί η υγεία και η παιδεία. Στην Ελλάδα εξασφαλίζεται το οικόπεδο του στρατιωτικού στου Παπάγου ή στο Χολαργό, ο μισθός του δικαστή και του βουλευτή, αμυντικά προγράμματα για να παρθούν στραβά υποβρύχια και αεροπλανάκια μπας και βγει καμία μίζα και τέλος στα δάνεια του Λαμπράκη και του Μπόμπολα. Ό,τι περισσεύει και δεν πάει σε κάποια άλλη υποχρέωση ή γραμμάτιο του κόμματος …πάει στα διόδια για να πάρει και κάποιος ακόμα μια μίζα. Με αυτά τα δεδομένα πώς να μιλάς για φορολογική συνείδηση του πολίτη και υγεία;
Αλλά υπάρχει και η πρόκληση, αυτή η αηδιαστικά προκλητική γαϊδουριά που στην Ελλάδα ονομάζεται ιδιωτικοποίηση και τόσο λατρεύουν νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλιστές και ποταμάκια. Πόσα νοσοκομεία έκλεισαν ή φαλίρισαν την περίοδο Γεωργιάδη – Βορίδη και πόσα ιδιωτικά κάνανε συμβόλαιο με το κράτος την ίδια εποχή αντικαθιστώντας τα κρατικά, το ΙΚΑ, επί αμοιβής που την έπαιρναν και από δυο πλευρές, και από τους πολίτες μέσω των φόρων και από τους πολίτες απ’ ευθείας;
Προηγουμένως όταν έγραφα για τη Σκανδιναβία, θυμήθηκα εκείνο το ανέκδοτο που κάποιος πήγε σε μια γιορτή και μετά παραπονιόταν για τα ακαθάριστα αυγά ψαριών, για το μουχλιασμένο τυρί και το άλλο με τις τρύπες. Σε σύγκριση με την κατάσταση της υγείας στην Ελλάδα κάπως έτσι πρέπει να ακούγομαι. Αλλά υπάρχουν πολλά προβλήματα στη Σκανδιναβία και με την υγεία και όπου αγγίξαν συντηρητικοί, κεντρώοι και γενικά φιλελεύθεροι τα κάνανε σκατά. Αλλά μέχρι ενός σημείου, γιατί ακόμα κι αυτοί ξέρουν ότι δεν μπορείς να πολυπαίζεις με την υγεία και την παιδεία. Στην Ελλάδα τα πάντα έχουν γίνει Σαμαράς και Άδωνις και οι πρώτη φορά αριστερά απλά παλεύουν με τα ερείπια για να αποτελειώσουν τα σκατά που κάνανε οι άλλοι.
Δεν υπάρχει υγεία στην Ελλάδα, είναι σε κώμα σε ένα κρεβάτι και δεν την έχουν διασωληνώσει γιατί δεν υπήρχαν λεφτά να πάρουν τα απαραίτητα. Και δεν φταίνε μόνο τα μνημόνια, φταίει και η εγκληματική αδιαφορία ενός κράτος για τους πολίτες του. Και τι είναι το κράτος στην Ελλάδα; Ήταν Σαμαράς, έγινε Τσίπρας και θέλει να γίνει Κούλης. Ο Κούλης με αντιπρόεδρο τον Άδωνι.
Με τις υγείες μας!
Εκείνη
Ό,τι αφορά το σύστημα υγείας στην Ελλάδα αποτελεί ανέκδοτο. Μόνο που δεν είναι για γέλια. Δεν έχει άκρη για να το πιάσεις. Καμία. Δεν έχει μέση να σταθείς και να το δεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να εύχεσαι «αχρείαστο να ‘ναι». Αλλά κάποια στιγμή θα το χρειαστείς. Το κακό είναι πως το ξέρεις, το ήξερες πάντα, το ήξεραν όλοι πριν από σένα κι όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, ίσα που χειροτερεύουν όλα συνεχώς. Έχουμε συνηθίσει πια στην Ελλάδα- ειδικά τα τελευταία χρόνια- όταν ακούμε για προβλήματα υγείας κάποιου να τον ξεγράφουμε. Τόσο απλά. Σα να μην υπήρξε ποτέ.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία κι αναλύσεις κι έρευνες σχετικά με την κρίση και το πόσο έχει επηρεάσει το κομμάτι της υγείας και της περίθαλψης. Θα έλεγα ότι απλά τώρα το πρόβλημα δεν μπορεί να χωθεί κάτω από κανένα χαλί. Απλά κάποτε είχαμε λεφτά για να κάνουμε τα στραβά μάτια. Τώρα όμως δεν έχουμε. Και δεν είναι ότι δεν έχουμε λεφτά για να παρακάμψουμε τις ατέλειωτες ουρές κι αναμονές στα δημόσια νοσοκομεία και να βρούμε την υγειά μας έξω- με το αζημίωτο βέβαια, αλλά δεν έχουμε καν λεφτά για να παραμείνουμε υγιείς.
Φαντάζομαι πως τουλάχιστον το 1/3 των Ελλήνων είναι αυτή τη στιγμή ανασφάλιστοι και συνεπώς αυτό επιβαρύνει κι άλλο τα νοσοκομεία που έτσι κι αλλιώς υπολειτουργούσαν- τη μια δεν υπάρχουν κρεβάτια, την άλλη δεν υπάρχουν γιατροί, δε φτάνει το προσωπικό, μας τέλειωσαν οι γάζες, τα παυσίπονα, το βαμβάκι (!! Το έχω ακούσει και αυτό) κι έτσι όταν σου τύχει κάτι (χτύπα ξύλο) ή το ρίχνεις στην τρελή, ή κανονίζεις τα σχετικά με τη διαθήκη σου για καλό και για κακό (αν έχεις και κάτι να αφήσεις εκτός από χρέη, λέμε τώρα στην περίπτωση που πας και σε γυρίσουν τέσσερεις).
Φαντάζομαι επίσης πως όλα αυτά έχουν γεμίσει κάποιες τσέπες με λεφτά- αλλά θα μου πείτε στην Ελλάδα και ποια τσέπη δε γέμιζε λεφτά όταν άλλες άδειαζαν, όταν οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. Αφού λοιπόν θες να παρακάμψεις όλα τα παραπάνω, πας σε ιδιωτικό ιατρείο. Όπου κι εκεί θα περιμένεις σε μια ουρά, όπου κι εκεί πολύ πιθανό τα ραντεβού να έχουν συμπυκνωθεί τόσο, που να έχεις ραντεβού στις 6 και να σε δει ο γιατρός στις 8, να σε πετάξει έξω στις 8 και 3, με ένα ποσό μείον στην τσέπη σου με το οποίο θα περνούσες άνετα ολόκληρη βδομάδα – μη σου πω και δύο- κι ένα σκασμό φάρμακα σε μια λίστα, τα οποία θα στοιχίσουν μάλλον το διπλάσιο από όλα αυτά. Στο τέλος αναρωτιέσαι αν πραγματικά σε εξέτασε ή αν απλά …σε ξεπέταξε.
Να είσαι ασφαλισμένος και κάθε φορά να πληρώνεις κι από κάτι – έλα μωρέ για δέκα ευρώ, να, αυτό δεν το καλύπτει το ταμείο, να εκείνο δεν καλύπτει το ταμείο, να το άλλο, να πηγαίνεις στο φαρμακείο με συνταγή αλλά να μη σου δίνουν τα φάρμακα αν δεν τα πληρώσεις – μα έχω ταμείο!- ε, πλήρωσέ τα εσύ τώρα και βρες τα μόνος σου με το ταμείο, γιατί εμάς δε μας τα πληρώνουν ποτέ- να δικαιούσαι επιδόματα – το ανέκδοτο «επίδομα τοκετού», όπου σκας 2500 για να γεννήσεις σε μια κλινική που τουλάχιστον έχει βαμβάκι (!!!) συν τα 50ρικα κάθε μήνα στις επισκέψεις (δεν τις καλύπτει το ταμείο, λέμε!) συν τις κόντρα εξετάσεις (που δεν τις θυμάμαι να τις πω, αλλά τις έχω κάνει και τις έχω πληρώσει) και αν το αγόραζες το παιδί από παζάρι φθηνότερο θα σου ‘βγαινε, και σου δίνουν πίσω το ένα τέταρτο από όσα πλήρωσες. Α, το κόψαν κι αυτό, το ξέχασα.
Τι να πιάσεις; Από πού; Δεν πιάνεται αυτό το θέμα. Δεν υπάρχει. Ό, τι αφορά την υγεία στην Ελλάδα είναι φάντασμα. Κάνεις κι εσύ ότι δεν υπάρχει θέμα υγείας, δεν πρόκειται να αρρωστήσεις, δεν το σκέφτεσαι, δεν παίζει σαν ενδεχόμενο, κι αν σου τύχει, πρώτος ξεγράφεσαι από τις λίστες των ζωντανών.
