(Οκ, μπορεί να μην τα φτιάχνουν οι δικές μας, αλλά καταλάβατε τι εννοώ.)
Ε λοιπόν, δεν ξέρω σε τι θα βοηθήσει έναν εξαθλιωμένο άνθρωπο εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά το αν θα φάω εγώ ή αν θα πετάξω το φαγητό μου.
Το δικό του στομάχι θα εξακολουθήσει να είναι άδειο, είτε γεμίσει το δικό μου με όλο το φαγητό στο πιάτο μου, είτε πετάξω το μισό, είτε παραγγείλω ένα γιγάντιο χάμπουργκερ ή κομμάτι πίτσας από αυτά τα ανεκδιήγητα, άθλια, απαίσια μαγαζιά που πουλάνε αυτά τα πράγματα και που μόνο η ύπαρξή τους χλευάζει τις ζωές εκατομμμυρίων. (και για λόγους ηθικής και μόνο, δε θα έπρεπε να υπάρχουν καν. Αλλά η ηθική και το κέρδος δεν πάνε μαζί, βρωμάνε τα χνώτα τους!)
Προφανώς το μήνυμα έχει την …ηθική του ερμηνεία, είναι ντροπή να πετάς το φαγητό σου όταν κάποιος άλλος δεν έχει να φάει, όμως η ηθική δε γεμίζει στομάχια.
Αν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος …ηθικά τρώμε όλο το φαγητό μας ή τρώμε λιγότερο ώστε να μη χρειάζεται να πετάμε ή , ή, ή,
…κάποιος εξακολουθεί να πεινάει.
Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί έχουν πραγματικά προσπαθήσει να βοηθήσουν. Αλλά τίποτα δε λειτουργεί στον καπιταλισμό «ηθικά», πόσες φορές θα το πούμε;
Άλλωστε, γι αυτό υποτίθεται (υποτίθεται) υπάρχει το οργανωμένο κράτος, το κοινωνικό κράτος, οι πολιτικοί, για να φροντίζουν να μη συμβαίνουν όλα αυτά και να μην πέφτει το ασήκωτο βάρος της «…ηθικής» στις πλάτες των απλών – και σχεδόν στην ίδια κατάσταση – ανθρώπων! (Αλλά κι εκεί υπάρχει ασυμφωνία κέρδους και ηθικής. Είπαμε, βρωμάνε τα χνώτα τους).
Θυμάστε τι έγινε με τη Unicef. Πόσα λεφτά απλού κόσμου πήγαν στις τσέπες και στις πολυτελείς σουίτες για να κάνουν διακοπές κάποιοι, εις βάρος και των απλών πολιτών που «ηθικά» θέλησαν να βοηθήσουν, αλλά κυρίως εις βάρος άλλων ανθρώπων, παιδιών, που εντελώς ανήθικα και κυριολεκτικά πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα.
Φαντάζομαι πως ξέρετε τι γίνεται στα συσσίτια, πόσα μαμουνιασμένα μακαρόνια και ρύζια δίνονται για να μαγειρευτούν, πόσο ληγμένο γάλα πίνουν, πόσο σκουληκιασμένο φαγητό τρώνε αυτοί οι άνθρωποι, γιατί ο κόσμος βοηθάει αγοράζοντας ό,τι μπορεί ναι, αλλά ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ. Και το συμπλήρωμα το αναλαμβάνουν όσα υπό άλλες συνθήκες θα πήγαιναν για πέταμα (ή ζωοτροφή). Εντελώς ανήθικα και ναι, με γνώμονα πάντα …την ηθική.
Πόσο …ηθικά μαζεύεται στα καλάθια ο άχρηστος, λευκός υδατάνθρακας ως είδος πρώτης ανάγκης και πόσο ανήθικο είναι ένας άνθρωπος να ζει από μόνο κενές θερμίδες ρυζιού λαπά, ληγμένου μακαρονιού και αφυδατωμένου γάλακτος.
Καταλάβετε επιτέλους ότι η ηθική αφορά το άτομο και ποτέ ομάδες ατόμων. Η καλλιέργεια της ηθικής είναι εντελώς προσωπική υπόθεση και ποτέ δεν εφαρμόζει σε λαούς, εταιρείες, κυβερνήσεις, οργανώσεις.
Και τελικά, μην πετάς το φαγητό σου επειδή κάποιος άλλος πολύ μακριά σου ή και ακριβώς δίπλα σου πεινάει. Στην πρώτη περίπτωση …ηθικά και αόριστα του συμπαραστέκεσαι (ε, και;), στη δεύτερη μπορείς να απλώσεις το χέρι και να μοιραστείς μαζί του, αλλά σίγουρα στο τέλος, δε λύνεται το πρόβλημα ούτε του πρώτου, ούτε του δεύτερου (κι αυτό το κενό καλείται να καλύψει το κοινωνικό κράτος. Γι’ αυτό το πληρώνουμε.)
Μόνο εσύ, ο χορτάτος, νιώθεις καλά. Νιώθεις ότι κάτι έκανες. Δεν έχει απολύτως καμία διαφορά από το να ζεις εντελώς …ανήθικα και να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησία.
Το λιγότερο ηθικό λοιπόν που μπορεί να γίνει, είναι το να πάψει πια η αναπαραγωγή όλων αυτών των ηλίθιων κι ανούσιων μηνυμάτων.
Αν θες να κάνεις κάτι, θα βρεις τον τρόπο.
Αν όλοι κάνουμε κάτι δίπλα μας, τότε όλοι έχουμε κάνει πολλά σε όλο τον κόσμο.
Και για όσα δεν μπορούμε εμείς, πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να μπορούν και που ΑΥΤΗ είναι η δουλειά τους;
& Εκείνος
Εγώ ανήκω στη γενιά που οι ενοχές δεν είχαν να κάνουν με τα παιδάκια από την Αφρική αλλά με την …κατοχή. Μάλιστα μια κοινωνιολογική έρευνα λέει ότι ο λόγος που η δικιά μου γενιά …στουμπώθηκε στο κρέας και το κοτόπουλο ήταν γιατί το στερηθήκαν τόσο πολύ οι γονείς μας στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Το να υπάρχει κρέας στο τραπέζι σήμαινε ότι …είμαστε καλά κι ας ήταν μόνο τις Κυριακές.
Αλλά το παιχνίδι με τις ενοχές πάντα το ίδιο από μανάδες, γιαγιάδες και πατεράδες. Κάπου εκεί στο του ’60 ήρθαν τα παιδάκια από τη Μπιάφρα για να συμπληρώσουν, αλλά η πείνα της κατοχής με την μπομπότα και τις λεμονόκουπες ήταν πάντα στο βασικό ρεπερτόριο.
Τώρα βέβαια μπορεί και να γελάμε στη θύμηση της γιαγιάς να μας …συγκρίνει με τα παιδάκια της Μπιάφρας αλλά την ίδια στιγμή …ξέρετε γιατί μιλάω; Ξέρετε ποια ήταν τα παιδάκια της Μπιάφρας; Πρέπει να είσαστε της γενιάς μου για να καταλαβαίνετε αλλά είμαι σίγουρος ότι ακόμα και τόσες δεκαετίες μετά οι εικόνες από τα παιδάκια της Μπιάφρας σας έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη σας.
Βλέπετε εκεί είναι η ειρωνεία που βλέποντας το δέντρο χάνεις το δάσος. Η δικιά μου γενιά έχει εικόνες από τα παιδιά της Μπιάφρας που τα πρωτομάθαμε από την σύγκριση την ώρα του φαγητού και η γενιά της Κατερίνας έχει εικόνα από τα παιδάκια της Αιθιοπίας και του Σουδάν από τις απειλές της γιαγιάς της και της μαμάς της. Είδαμε όλοι φωτογραφίες στις εφημερίδες και τα περιοδικά μετά στην τηλεόραση και οι πιο σύγχρονοι στο διαδίκτυο.
Χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλουν, γιαγιάδες και μαμάδες με το κεφτεδάκι και την ντομάτα καρφωμένα στο πιρούνι, μας άνοιξαν τα μάτια σε ένα κόσμο τρομακτικό και ταυτόχρονα τόσο πραγματικό. Μας έδειξαν ότι την ώρα που εμείς έχουμε φαγητό, στέγη και κρεβάτι κάποιο άλλο παιδί πεινάει παρατημένο στη βροχή. Πεθαίνει μόνο του. Έτσι όχι σε όλους αλλά σε αρκετούς, δημιούργησαν – πάλι άθελα τους και με το γεμιστό στο πιρούνι – την επιθυμία να κάνουμε κάτι όταν μεγαλώσουμε.
Και μόνο γι’ αυτό – σκεφτείτε το λιγάκι – χαλάλι και τα κεφτεδάκια και τα γεμιστά που μας μπουλώνανε για τα …παιδιά τις Μπιάφρας και της Αιθιοπίας.
Πάμε τώρα στο θέμα λοιπόν που μεγαλώσαμε, φάγαμε όλα τα κεφτεδάκια μας και αποφασίσαμε να βοηθήσουμε, κάποιοι με το να ενταχτούμε ακόμα και ενεργά σε ΜΚΟ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΝΕ.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Νιγηρία, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60, πέθαναν από πείνα ή δίψα πάνω από 2,500 παιδιά ηλικίας από βρέφη μέχρι 8 ετών. Στην περίφημη Μπιάφρα. Ο αριθμός θα ήταν πολυπολαπλάσιος αν το θέμα δεν είχε δημοσιοποιηθεί από την UNESCO και τα ΜΜΕ που συνεργάζεται και δεν είχαν σπεύσει εκατοντάδες ΜΚΟ συμπεριλαμβανομένων του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου να βοηθήσουν. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σωθήκαν στην Μπιάφρα χάρις στην UNESCO. Όπως χάρις στην UNESCO έχουν σωθεί από πείνα και θάνατο χιλιάδες παιδιά στην Ινδία, το Μπαγκλαντές, την Κολομβία, τον Παναμά, τον Ισημερινό, το Σουδάν, το Αφγανιστάν σήμερα και την Γιουγκοσλαβία χτες.
Όπως χάρις σε ΜΚΟ έχουν βρει στέγη και φαγητό χιλιάδες άστεγοι σε όλο τον κόσμο συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας. ΜΚΟ όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ήταν από τους πρώτους που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν στην κρίση, αν το θυμάστε… Και ναι επειδή οι περισσότερες ΜΚΟ ζουν σε κατάσταση διωγμού δεν έχουν την ώρα και το «προσωπικό» να ελέγξουν αν το κρέας έχει λήξει, έχουν …εμπιστοσύνη σε αυτούς που ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΑ θέλουν να βοηθήσουν και έτσι ΠΡΕΠΕΙ.
Και είναι σε κατάσταση διωγμού οι ΜΚΟ γιατί κάποιοι έχουν βρει την ευκαιρία να κάνουν αρπαχτές κάτω από τα αρχικά ΜΚΟ. Με τον κάθε ναρκέμπορα εφοπλιστή και πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας, σπόνσορα μελλοντικών πρωθυπουργών να έχει φτιάξει μια-δυο-πέντε-έξη, τον κάθε υπουργό και βουλευτή να έχει μια-δυο για τη γυναίκα και τα παιδιά του και όλοι αυτοί να βουτάνε στις επιδοτήσεις και στην κλοπή.
Και μέσα σε αυτά, κάποιος διευθυντής της UNESCO στην Ελλάδα έκλεψε τους πάντες και τα πάντα. Κι αυτό σημαίνει ότι η UNESCO είναι σάπια; Όταν πιάνουν έναν παιδεραστή παππά λένε ότι η εκκλησία είναι σάπια ή όταν βάλανε στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο κατηγόρησε κανένας αυτούς που τον ψήφιζαν τόσες δεκαετίες; Εδώ ο άλλος τα έχει πάρει από την Siemens και η γυναίκα του έχει κάνει πουγκί στον Παναμά και κάποιοι τον θέλετε πρωθυπουργό, στο κλέφτη της UNESCO ψάχνετε την χαμένη ηθική σας;
Η γιαγιά μου πέρα από την πείνα της κατοχής είχε κι άλλα πράγματα που μου έλεγε. Ένα από αυτά που πάντα θυμάμαι ήταν μια έκφραση της: κάτσε εσύ και κοίτα το σάπιο μήλο κι άσε εμένα να φάω όλα τα άλλα τα ώριμα. Σκεφτείτε το λιγάκι!
* Στη φωτογραφία τα παιδιά της Μπιάφρας.
