& Εκείνος
Υπάρχουν αυτές οι λεπτομέρειες, αυτά τα πολύ μικρά πραγματάκια που αν τα είχαμε κάνει ή δεν τα είχαμε κάνει πριν από πολλά χρονιά μπορεί στη συνέχεια να είχαν κάνει τη διαφορά, να είχαν αλλάξει τη ζωή μας. Και δεν μιλάω για τις σημαντικές αποφάσεις. Μερικές φορές ακόμα κι αν βγήκαν λάθος αυτές οι σοβαρές αποφάσεις ή επιλογές, ήταν καλύτερα που πραγματοποιήθηκαν γιατί στο μεταξύ μας πλουτήσαν εμπειρίες και …καλό είναι να μετανιώνεις γι’ αυτά που έκανες από το να μετανιώνεις γι’ αυτά που δεν έκανες. Εδώ μιλάω για εκείνες που τότε ήταν τόσο δα μικρές επιλογές.
Να, εκείνο το τσιγαράκι που έκανες για να φανείς μάγκας και για να μην φανείς φλώρος στη παρέα. Κι αυτό παράδειγμα είναι αλλά για φανταστείτε πόση διαφορά θα έκανε; Στη τελευταία τάξη του γυμνασίου από τους πάνω από εκατό 17χρονους γαϊδάρους (τότε υπήρχαν αρρένων και θηλέων) σε τρία τμήματα, μόνο έναν θυμάμαι που δεν κάπνιζε. Οι υπόλοιποι καταλάβαμε τι κάναμε όταν μας είπε ο γιατρός μετά τα πενήντα ότι τώρα το κόβεις μαχαίρι γιατί κινδυνεύεις.
Και πόσο διαφορετικά δεν θα ήταν όταν το «δε βαριέσαι τώρα», δε γινόταν η δικαιολογία για πάνω από μια δεκαετία να καταθέτεις το στομάχι σου και τις αρτηρίες σου σε έτοιμα πλαστικά φαγητά; Ή το να βαφτίζεσαι κάθε τόσο σε κολυμπήθρες κρασιού, ουίσκι, βότκας και άλλων λεπτών ουσιών με την αιώνια απάντηση …αντέχω. Ας μην πιάσω πόσες φορές η κάθε cola αντικατέστησε το νερό. Πόσο μεγάλη θα ήταν η διαφορά;
Τώρα αυτά τα γράφω με ένα κρυφό χαμόγελο γιατί να σας πω την αλήθεια ο εικοσάρης που δεν έχει κάνει έστω κι ένα τσιγάρο – εκτός κι αν υπάρχουν λόγοι υγείας οπότε πάω πάσο – και δεν έχει κατεβάσει κανένα ποτάμι κρασί, δεν έχει γυρίσει σπίτι τρικλίζοντας και την επόμενη μέρα να νιώθει ότι κάποιος παίζει ταμπούρλο στο κεφάλι του, μάλλον νέος δεν υπήρξε ποτέ.
Τώρα μην σας μπερδεύω και να σας εξηγήσω πως μου ήρθαν όλα αυτά. Λοιπόν, καθόμουν κι αρμένιζα την πόρτα των 60 να μου χαμογελάει μισάνοιχτη και με τρόπο πονηρό, ξέροντας ότι κάθε πρωί που ξυπνάω μετράω τα μέρη του σώματος μου που δεν πονάνε κι όχι αυτά που πονάνε όταν πρόσεξα στο ημερολόγιο μου ότι ήταν τα γενέθλια του γιού του κολλητού μου. Είκοσι-επτά χρονών. Είκοσι-επτά.
Εντάξει έχουν περάσει μερικές δεκαετίες αλλά για να δούμε, τι είχα κάνει εγώ στα είκοσι-επτά μου. Δηλαδή, τα σημαντικά, αυτά που έρχονται αμέσως στη μνήμη. Είχα ταξιδέψει πάρα πολύ. Είχα γυρίσει όλη την Ευρώπη, είχα πιάσει κάτι λίγο από νότιο Αμερική, λίγο πιο πολύ από Βόρειο Αμερική και κάτι από Ασία και Αφρική. Ήμουν στην επόμενη μεγαλύτερη Norton – δίτροχο θηρίο και παρέα μου σε πολλά από τα ταξίδια μου – είχα δοκιμάσει όλες τις σπιτικές μπίρες από το Γιόρκσιρ μέχρι την Οξφόρδη – τότε ζουσα στην Αγγλία – και είχα γίνει ειδικός στο πoιο ήταν το πιο καλό χάμπουργκερ και πως πρέπει να τρως το ψαρί στην …εφημερίδα. Υπήρχαν και μερικά ακόμα πράγματα αλλά αυτά ήταν τα πιο σημαντικά. Φορούσα τζιν παντελόνια που μου τα έβγαζα με προσεκτική εγχείρηση, τόσο κολλητά που ήταν, και είχα μια τεράστια συλλογή από μαύρα μπλουζάκια. Είχα μακριά μαλλιά και γένια και ναι φορούσα σκουλαρίκι. Γι’ αυτό θα σας πω άλλη φορά και το πώς αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα μιας και τότε πρέπει να είμασταν μετρημένοι όσοι φορούσαμε σκουλαρίκι και οι περισσότεροι ήμασταν στη Ελλάδα τουρίστες και όχι μόνιμοι κάτοικοι.
Γεμάτος λοιπόν από αυτές τις εικόνες και χαμογελώντας, όχι στην πόρτα των 60 που με κοιτούσε αλλά στον είκοσι-επτάχρονο εαυτό μου, σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα τον μικρό να του ευχηθώ. «Χρόνια πολλά, να είσαι πολύχρονος, πάντα χαμογελαστός και από την καρδιά μου σου εύχομαι να είσαι πάντα …κακό παιδί».
Κακό παιδί γιατί η κάθε ηλικία έχει τη χαρά της, τις απολαύσεις και τις επιλογές της και δεν είναι δυνατόν οι σκέψεις και οι πόνοι ενός τυπά με κοιλιά και μπαστούνι να ορίζουν το πώς πρέπει να ζει ένα εικοσιεπτάχρονο. Κακό παιδί γιατί οι εμπειρίες αποκτούνται δεν μεταδίδονται, και τα πολλά μαθήματα τα παίρνεις όταν κάνεις λάθη. Κακό παιδί γιατί η ζωή είναι ευτυχισμένες στιγμές που δεν πρέπει με τίποτα να τις θυσιάζεις για να μην πονέσει η μεσούλα σου όταν γεράσεις.
Τέλος, κακό παιδί γιατί είναι δουλειά εμάς των μεγαλυτέρων όταν φτάσεις στη δική μας ηλικία να σε προφυλάξουμε από τα δικά μας προβλήματα σταματώντας επιτέλους όλους αυτούς του Τσιπραίους, του Μητσοτάκηδες και τα δουλικά τους που μας καταστρέφουν την καθημερινότητά κάθε μέρα. Έτσι γιατί κι εμείς είμαστε κακά παιδιά με κοιλίτσα και με μπαστούνι.
