Γενικότερα δεν πρέπει να χτυπάς και να χτυπιέσαι, αλλά δεν έχουμε προοδεύσει τόσο ως είδος ώστε να δημιουργούμε γενιές που περνούν από την παιδικότητα στην εφηβεία και από την εφηβεία στην ενηλικίωση χωρίς να παίξουν έστω μια φορά στη ζωή τους μπουνιές.
Δυστυχώς.
Όμως η ανάλυση της (υπο)εξέλιξης του ανθρώπινου είδους είναι θέμα προς συζήτηση για άλλη φορά.
Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν διάβασα ότι ο Αμίν ΔΕΝ σήκωσε τη σημαία έτσι όπως έπρεπε να γίνει κατόπιν διαδικασίας που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν πως πρέπει να ακολουθηθεί.
(Τι σκατά, πίστευαν ότι το προσφυγάκι δε θα είναι τόσο …κωλόφαρδο ώστε να κερδίσει τον κλήρο; Εδώ γελάνε δυνατά. Όλοι ξέρουμε το τι καφρίλα κουβαλάει η κυρά-Τύχη, ειδικά αν την προκαλείς.)
Και να που κληρώθηκε το παιδί αυτό να σηκώσει τη σημαία. Και δεν τη σήκωσε. Οπότε με το καλημέρα σας δεν τηρείς τους κανόνες του παιχνιδιού (σαν το κακομαθημένο παιδί που μισεί να χάνει) ΚΑΙ ταυτόχρονα, ενώ ξέρεις ότι ακριβώς λόγω της περίστασης όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω σου, αποφασίζεις να κάνεις την παρέλαση με άλλο σημαιοφόρο. Και δίνεις στο παιδάκι που ΕΠΡΕΠΕ να κρατάει τη σημαία, το ταμπελάκι με το λογότυπο του σχολείου. Και καμαρώνεις.
Ρε ηλίθιοι; Τι διάολο; Τι κουβαλάτε μέσα στα κεφάλια σας;
Τώρα να πω ότι τα παιδιά έπρεπε να αρνηθούν να κάνουν παρέλαση, θα ήταν ίσως άστοχο λόγω ηλικίας. Αν ήταν μεγαλύτερα, ναι, αυτό θα περίμενα ως αμέσως επόμενη αντίδραση-απάντηση. Να μην κάνει κανείς παρέλαση. Αλλά αυτό που δεν είναι σε θέση να κάνουν τα παιδιά του δημοτικού, έπρεπε να κάνουν οι γονείς τους.
Δεν έχω μάθει ακριβώς γιατί και πώς κατέληξε ο Αμίν να μη σηκώσει τη σημαία, ποιος το αποφάσισε και τι του είπαν για να δικαιολογήσουν την εμετική αυτή πράξη. Ποιος είχε τόση ξεδιαντροπιά να βγει μπροστά σ’ αυτό το παιδάκι και να το πληγώσει και να το ξεφτιλίσει με τέτοιον τρόπο. Δεν θέλω να μπω στη θέση του Αμίν την ώρα που άκουγε το ΟΧΙ του, δεν θέλω να βάλω στη θέση του τα παιδιά μου, δεν θέλω να μπω στη θέση των γονιών του και να σκεφτώ το πώς μπορεί να νιώθουν που εντελώς αβοήθητοι έβλεπαν το παιδί τους να χάνει το απόλυτο δικαίωμα που στο κάτω-κάτω άλλοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να έχει.
Δεν υπάρχει δικαιολογία και είμαι έξαλλη.
Εδώ λοιπόν παίχτηκαν μπουνιές. Και μάλιστα οι γίγαντες τα έβαλαν με το πιτσιρίκι. Το να βγάζεις πάνω στο μωρό όλη τη κουραδομαγκιά που δε σε παίρνει πουθενά αλλού να βγάλεις γιατί είσαι απλά ένας ψευτονταής από αυτούς που ναι, τόσο γραφικά, κανείς δεν καλούσε στα πάρτι του σχολείου γιατί ήσουν τσογλάνι και μόνο εκεί πλέον μπορείς να το παίξεις μάγκας, χτυπώντας τους αδύναμους και τους μικρότερους, ε, δεν μπορώ να το χωνέψω. Με τίποτα.
Τελικά το μόνο που εξυπηρετούν οι παρελάσεις είναι να σκάβουν και να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο τα χάσματα. Εγώ δεν ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα. Ακόμα κι όταν γύρω μου υπάρχουν ξεφτίλες σαν αυτούς που δεν άφησαν τον Αμίν να σηκώσει τη σημαία. Όμως να είστε σίγουροι, ότι όλοι αυτοί που θυσίασαν τις ζωές τους για την πατρίδα τους (μας) και τη σημαία τους (μας), ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ανεπανόρθωτα από τους τάφους τους.
Γελοίοι.
& Εκείνος
Πόσο χέστης και πόσο ανασφαλής μπορεί να είσαι για τα πιστεύω σου και αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύεις, όταν φοβάσαι ένα εντεκάχρονο;
Και πόσο του κώλου ύπαρξη μπορεί να είναι κάποιος που θέλει να τρομάξει παιδάκια του δημοτικού;
Την επόμενη φορά τι θα κάνετε ρε γελοίοι; Θα πάτε σε νηπιαγωγεία και σαν σκυλάκια λουλού που είσαστε, θα γαβγίζετε από το προαύλιο;
Έτσι απλή απορία, ο πατριωτισμός σας εκφράζεται και ταυτοποιείται με ένα πανί που κουβαλάει ένα εντεκάχρονο; Αν ισχύει, να το κοιτάξετε γιατί είναι σοβαρό το πρόβλημά σας.
