Λοιπόν, ξέρετε τι λέω; Από συνήθειο γίνεται αυτό. Από τότε που πηγαίναμε και διακοπές και περνούσαμε καλά. Και βγαίναμε τις νύχτες και τρώγαμε στις ταβέρνες και ξοδεύαμε αλλά δε μας πείραζε. Ακόμα σε κάποιο βάθος του μυαλού μας υπάρχει η ελπίδα ότι «ε, θα αλλάξουν τα πράγματα, δεν μπορεί» και αυτό το καλοκαίρι θα επιστρέψει. Δεν ξέρω αν και πότε θα επιστρέψει. Ούτε αποφάσισα σήμερα να σας τη σπάσω. Αλλά από όσο μπορώ με το φτωχό μου μυαλό να σκεφτώ, δε θα επιστρέψει σύντομα και όταν επιστρέψει θα είναι αλλαγμένο. Κι εμείς πολύ μεγαλύτεροι.
Κάθομαι και σκέφτομαι …τι λάθος κάνω. Κάθε φορά που τα πράγματα πάνε στραβά, σκέφτομαι πρώτα το τι έκανα. Συνήθως όταν όλα τα σκέφτεσαι και τα υπολογίζεις και τα βάζεις σε πρόγραμμα, περιμένεις ότι θα σου βγουν έτσι κι όταν δε σου βγουν τότε κοιτάς τι έκανες λάθος. Έχουμε ένα χρόνο στην Αθήνα κι επιλέξαμε να ζήσουμε σε ένα πολύ μικρό, πολύ παλιό, αλλά με μεγάλη αυλή σπίτι. Θεώρησα ότι αυτό μας ταιριάζει καλύτερα. Πέρυσι πιο πολύ περπατούσαμε και ζούσαμε την αυλή παρά το σπίτι. Φέτος, σκεφτόμουν τις προάλλες, έφτασε ο Ιούλιος να τελειώσει και δεν έχουμε καθίσει στην αυλή ούτε μια φορά. Ούτε μια! Τι κάναμε λάθος;
Σίγουρα ένα λάθος ήταν το ότι πιστέψαμε πως κάθε καλοκαίρι θα είναι σαν το πρώτο καλοκαίρι. Κι αυτό είναι ένα λάθος που το κάνουμε όλοι μας (άσχετα με τα καλοκαίρια). Σκέφτομαι ότι το φετινό καλοκαίρι, το ατελείωτο, το βασανιστικό, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα δείγμα κάθε επόμενου καλοκαιριού που θα μας έρθει, τουλάχιστον για αρκετά καλοκαίρια ακόμα.
Διακοπές δεν μπορούμε να πάμε. Και δεν είμαστε πια καινούργιοι στη γειτονιά, να μας ευχαριστεί ακόμα και μια βόλτα γύρω γύρω στο τετράγωνο (όσο ρομαντικός και να είσαι, κάποια στιγμή το ερειπωμένο σπίτι με την τεράστια βουκαμβίλια απέναντί σου, παύει να είναι κάτι το τόσο μοναδικό παρά την απίστευτη ομορφιά του).
Το μπάνιο στη θάλασσα είναι μια πολυτέλεια ακριβή, αλλά ακόμα κι αν αγνοήσεις το κόστος, είναι μια πολυτέλεια που την έχεις μόνο τις Κυριακές. Μας κάνει δώδεκα Κυριακές. Μας μένουν ακόμα 78 μέρες.
Καμπς. Εγώ δεν ήξερα τι είναι αυτά τα καμπς. Ακούω καμπς και μου ‘ρχεται στο μυαλό στρατόπεδο. Και να πω την αλήθεια, όταν έμαθα ότι πρόκειται για κάποιο σχολείο του Δήμου που μένει ανοιχτό και πας και ξεφορτώνεις τα πιτσιρίκια και φεύγεις, δε μου άρεσε και σαν ιδέα. Νομίζω ότι σε κανέναν από όσους γονείς ρώτησα δεν (πολύ)αρέσει. Αλλά κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά. Τι επιλογές έχεις;
Βγάζεις κι άλλες δυο βδομάδες έτσι. (ΑΝ το χώσεις το πιτσιρίκι κι φυσικά ΑΝ έχεις να πληρώσεις). Μένουν άλλες 63 μέρες ας πούμε. Βγάλε δυο βδομάδες ακόμα που θα σε κλείσει ο καύσωνας μέσα, θες δε θες. Θα κοιμάσαι και θα λιώσεις στην τηλεόραση, κάνοντας απανωτά ντους. Άλλες 48 μέρες. Θα βάλεις κι άλλες είκοσι μέρες στο χωριό; Αν έχεις χωριό και παππούδες να στα φροντίσουν είκοσι μέρες.
Μένει ακόμα ένας μήνας. Δε μπορείς κάθε μέρα να περνάς το απόγευμά σου στην παιδική χαρά. Άσε που κατά πάσα πιθανότητα όλοι έχουν την ίδια ιδέα την ίδια στιγμή: Στις παιδικές χαρές (όσες είναι σε καλή κατάσταση και όχι παγίδες θανάτου) δεν πέφτει καρφίτσα. Άντε βρες παιδί εσύ εκεί μέσα και μετά αν δε χρειαστείς λεξοτανίλ να συνέλθεις γράψε μου.
Και το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ακόμα, ε;
& Εκείνος
Λοιπόν, αναρωτιέμαι. Τι καλό έχει το καλοκαίρι πια; Δε βρίσκω κανέναν που να περνάει καλά. Καμιά χαρούμενη φάτσα. Βρίσκω συνέχεια κουρασμένους ανθρώπους. Ταλαιπωρημένους γονείς. Παιδιά έτοιμα να κρατήσουν την ανάσα τους και να πεθάνουν από βαρεμάρα. Ιδρώτας και σκόνη και από συνήθειο να περιμένουμε το καλοκαίρι να έρθει για να κλειστούμε σπίτι ο ένας πάνω στον άλλο, να τσακωνόμαστε, και στην άκρη του μυαλού μας να ονειρευόμαστε διακοπές. Κι άντε εμείς πήγαμε και κάποτε διακοπές και περάσαμε και όμορφα καλοκαίρια. Τα παιδιά μας; Θα θυμούνται τέσσερα ντουβάρια και πολλή τηλεόραση; Αυτό είναι το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι;
Σήμερα είναι μια από αυτές τις φορές που είναι πολύ λίγα αυτά που μπορώ να πω γιατί εγώ ζω πραγματικά σε ένα τελείως διαφορετικό πλανήτη ή καλύτερα σε διαφορετικό γεωγραφικό πλάτος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας περιγράψω αυτί τη στιγμή και να σας θυμίσω ότι το χειμώνα εμείς έχουμε σκοτάδι που για πολλές μέρες διαρκεί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, χιόνι που φτάνει μέχρι τη μέση μας και θερμοκρασίες κάτω από τους -25. Αυτό για να θυμηθείτε ότι πάντα υπάρχει και το αντίτιμο, ή άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 22 βαθμούς με ένα ελαφρύ αεράκι που κάνει τα πάντα ευχάριστα. Είναι μεσοκαλόκαιρο, κάτι σαν δεκαπενταύγουστος στην Ελλάδα που οι περισσότεροι λείπουν και υπάρχει απόλυτη ησυχία. Δυστυχώς εδώ τζιτζίκια δεν υπάρχουν και έτσι οι μόνοι θόρυβοι έρχονται από τα πουλιά ή κάποιο περαστικό αυτοκίνητο. Ζω σε ένα από τα προάστια πράγμα που στα Σκανδιναβικά μεταφράζεται σε: πράσινο, πράσινο, πράσινο.
Η θέα από το μπαλκόνι μου είναι μοιρασμένη μεταξύ μιας σχολικής αυλής που αυτή τη στιγμή κάτι δεκαπεντάχρονα προσπαθούν να παίξουν μπάσκετ και ενός δάσους. Κατά περιόδους από το δάσος πετάγεται κανένας σκίουρος ή κανένας λαγός ψάχνοντας τροφή. Υπάρχουν πολλά πουλιά που είναι σε συνεχή συζήτηση και αναζήτηση τροφής και το βραδάκι, κατά τις δέκα περίπου και την ώρα που ο ήλιος βρίσκεται σε μια κατάσταση που θυμίζει ηλιοβασίλεμα (θυμηθείτε αυτήν την εποχή το βράδυ κρατάει το πολύ μια ώρα), θα εμφανιστεί μια πανέμορφη κατακόκκινη αλεπού με μια τεράστια φουντωτή ουρά που χρόνια τώρα η βόλτα της ανάμεσα στα σπίτια αποτελεί μυστήριο για μένα. Κάποιες βραδιές συνοδεύεται από την κυρία του, πιο αδύνατη αλλά με εξ’ ίσου υπέροχη φουντωτή ουρά και από τον Μάιο από το νεότερο μέλος της οικογένειάς τους, το κολλητήρι. Έτσι το έχω “βαφτίσει” εγώ. Φρανκ έχω βαφτίσει τον αρσενικό και Πίπη το θηλυκό. Δεν έχουμε ποτέ συστηθεί επίσημα αλλά κατά περιόδους τους πετάω ζαμπόν ή σαλάμι και κάπως ξέρουν που θα με βρουν.
Πριν από μερικές βδομάδες μας επισκέφτηκε ένα ζευγάρι πανέμορφα ελάφια και κατά περιόδους έχουμε δει μια αγριόγατα. Όπως έγραψα και παραπάνω, λαγοί, σκίουροι, κουνέλια, πάπιες είναι συνεχής παρουσία και ειδικά οι σκίουροι είναι οι επίσημοι ζητιάνοι της γειτονιάς πράγμα που σημαίνει ότι τα καλοκαίρια συνήθως κυκλοφορώ με φιστίκια ή καρύδια στην τσέπη μου.
Αυτά στη πίσω πλευρά, στη μπροστά πλευρά υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος καταπράσινος χώρος κοινής χρήσης που επιβάλλεται με νόμο σε όλη τη Σκανδιναβία και γίνεται ανά συγκεκριμένο αριθμό σπιτιών ή τρεις (νομίζω) πολυκατοικίες. Αυτός ο χώρος έχει μια μικρή παιδική χαρά που ανανεώνεται με ολοκαίνουργια παιχνίδια κάθε Μάιο, ένα σκάμα με άμμο γεμάτο παιχνίδια, ένα χώρο με παγκάκια για να κάτσεις και άλλον ένα χώρο με κοινόχρηστε ψησταριές, τραπέζι και καρέκλες για όσους από τη γειτονιά θέλουν να ψήσουν και να φάνε έξω.
Αυτή τη στιγμή (απογευματάκι) τρία παιδάκια παίζουν στο σκάμα φτιάχνοντας ένα κάστρο με δυο μητέρες, μια κοπέλα διαβάζει ένα βιβλίο στο παγκάκι παρά πέρα και μια παρέα από πέντε άτομα ψήνει σε μια από τις ψησταριές πίνοντας μπίρες.
Στα δυο χιλιόμετρα, μέσα από το δάσος υπάρχει παραλία με άμμο, αρκετά μεγάλη που σπάνια έχω δει στη βραδινή μου βόλτα περισσότερα από πέντε άτομα με πεντακάθαρη θάλασσα. Εντάξει δεν υπάρχει ούτε καφέ για φραπέ, ούτε ταβερνάκι με τηγανιτή μαριδούλα και καλαμαράκια αλλά υπάρχει …πικ νικ, αγαπημένο σπορ για τους Σκανδιναβούς. Τέλος και επειδή τη βδομάδα που μας πέρασε έκανα κι εγώ μια βόλτα από ένα-δυο μουσεία και γκαλερί, τα περισσότερα είναι γεμάτα από παιδιά με προγράμματα ειδικά διασκευασμένα για παιδιά, τα πάρκα είναι γεμάτα παιδιά και γενικά όπως έχω γράψει πολλές φορές αν οτιδήποτε άλλο, όλες οι Σκανδιναβικές πόλεις είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να είναι φιλικές για τα παιδιά όλων των ηλικιών και όχι μόνο για τους εργολάβους.
Και δυστυχώς το …καλοκαίρι τελειώνει, στις 10 Αυγούστου ανοίγουν τα πρώτα σχολεία.
