Εκείνη
Ημέρα της γυναίκας αύριο. Από τη μία κι εκπροσωπώντας έναν μέσο άνθρωπο της σημερινής Ελλάδας θέλω να ρωτήσω: Ε, και; Τι με νοιάζει; Όσο περνάει ο καιρός τόσο κατεβαίνουμε τα σκαλιά της αξιοπρέπειας, τόσο λιγότερα πράγματα έχουν σημασία, τόσο πιο μεγάλη σημασία έχουν τα λίγα που απέμειναν να μας νοιάζουν. Ημέρα της γυναίκας. Κι όταν έχεις έναν Πολωνό να σου λέει ότι καλά κάνουν οι γυναίκες και πληρώνονται λιγότερο γιατί αυτό και το άλλο κι εκείνο, τόσο περισσότερο θέλω να ρωτήσω κι εγώ: Ε, και; Τι σημασία έχει το τι μέρα είναι; Α, έτσι για να θυμόμαστε ότι υπάρχει και κάτι ακόμα. Ημέρα των ζώων, ημέρα του βιβλίου, ημέρα σχολικού εκφοβισμού. Ημέρα των social media υπάρχει ή ακόμα; Γιατί, λίγη σημασία έχει το τι μέρα είναι. Μας νοιάζει τόσο ώστε να βρούμε μια ωραία φωτογραφία, να γράψουμε ένα ωραίο στάτους (που μάλλον το έχει γράψει άλλος πιο πριν), να αντιγράψουμε κάποια ατάκα διασήμου και καλημέρα σας, τι σκέφτεστε;
Ειδικά το τάιμινγκ του τύπου ήταν λες και το είχε προσχεδιάσει. Ποιος ξέρει για πόσες μέρες από αύριο οι δικαστές των social media (προφανώς και της τιβί, αλλά δεν έχω τιβί και δεν ξέρω πια τι γίνεται εκεί μέσα) θα πάρουν την Ημέρα της γυναίκας, θα πάρουν και τον Πολωνό και θα έχουμε κάτι να τρολάρουμε και να γελάμε και να περάσουμε τη βδομάδα ευχάριστα. Μετά, τι; Θα αλλάξει κάτι;
Δε θέλω να πω για τις άλλες χώρες, αυτές τις καλές, τις πολιτισμένες, τις βορειοευρωπαϊκές. Εκείνοι το χαβά τους κι εμείς το δικό μας χαβά. Παραδειγματισμός κανένας. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι επειδή στην άλλη μεριά είναι οι απολίτιστοι βάρβαροι της ανατολής κι εμείς δεν είμαστε βάρβαροι αλλά αν υπάρξει ποτέ διαγωνισμός …απολιτισμότητας, θα είμαστε από τους πρώτους. Αλλά επειδή κάτι πρέπει να πω για τις γυναίκες που γιορτάζουν αύριο, θα πω:
Το τι λέει ο Πολωνός για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, λίγο με νοιάζει. Η ουσία είναι πως αυτά που λέει, αυτά που δε μας αρέσουν γιατί δεν ισχύουν, γιατί τι παραπάνω έχουν οι άντρες, γιατί, γιατί, γιατί, ισχύουν. Ποτέ δεν ήταν διαφορετικά, κι αν κάποιος θυμάται κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα τουλάχιστον (αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν αλλάζει κάτι στα γειτονόπουλά μας) ας μου το πει γιατί εγώ δεν το ξέρω.
Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2017 οι γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν ούτε στο ελάχιστον την όποια ισότητα με τους άντρες. Και ΔΕΝ το παίζω φεμινίστρια, δεν έχω καμία όρεξη να βγάλω το σουτιέν μου και να το κάψω, δεν έχω καμία διάθεση για τις χαριτωμενιές των δύο φύλων που αρχίζουν από πλάκα και καταλήγουν σε καβγά. Αλλά ισχύει: Δεν υπάρχει ισότητα.
Οι γυναίκες δεν πληρώνονται το ίδιο στη δουλειά τους και αυτό το «πληρώνονται» δεν αφορά μόνο το μισθό αλλά τη γενικότερη αντιμετώπιση από τους εργοδότες:
Οι πιτσιρίκες πάντα έχουν πέραση στους χώρους μαζικής εστίασης και πρέπει να ντύνονται και ανάλογα, να δείχνουν μπούτι, να δείχνουν αφαλό, να δείχνουν βυζί και να μιλάνε όμορφα στους πελάτες. Να κάνουν κονσομανσιόν κανονικό δηλαδή. Απλά το μεταμφιέζουμε σε «σέρβις.» Βρείτε μου μια αγγελία εργασίας που να ζητά για χώρο μαζικής εστίασης γυναίκα άνω των 25 και εγώ θα κάνω τρεις τούμπες ανάποδες. Μόνο αν είναι να χωθεί στην τουαλέτα ή τη λάντζα, δηλαδή να μη φαίνεται, τότε μπορεί να βρει δουλειά μια άνω των 25. Παρακάτω.
Οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα να μείνουν έγκυες. Όσες υποπέσουν σε αυτό το ανήκουστο σφάλμα, χάνουν τη δουλειά τους, τέλος. Και μη μου πει κανείς όχι, εκτός κι αν υπάρχει κάποια εξαίρεση, τότε θα είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Οι γυναίκες ζητούνται πάντα για καθαρίστριες, για νοσοκόμες (σπιτιού), για να φυλάνε γέρους. Δηλαδή τείνουν να εξαφανιστούν και οι λέξεις, στο τέλος. Υπάρχει καθαριστής; Εκτός από οδο-καθαριστής; Δεν έχω δει ποτέ. Πουθενά. Σε καμιά πολυκατοικία, σε καμιά υπηρεσία, σε κανένα μεγάλο κατάστημα.
Στην Ελλάδα οι γυναίκες μεγαλώνουν για να μείνουν σπίτι. Για να μάθουν να κρατούν το νοικοκυριό, για να μεγαλώσουν παιδιά, για να υπηρετούν τους συζύγους τους. Το σύστημα δεν τις αφήνει να κάνουν αλλιώς, έτσι κι αλλιώς, τι λέγαμε πριν; Άπαξ και μείνει έγκυος η κοπέλα, αντίο δουλειά. Μόλις η γυναίκα γίνει μαμά, αντίο δουλειά. Αντίο ζωή. Σε πολλά εισαγωγικά ή ίσως και σε καθόλου.
Υπάρχει ακόμα κι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, πολύ μεγαλύτερο από όσο θα έπρεπε, γυναικών που μορφώνονται λιγότερο και φτωχότερα από τους άντρες. Α, και μη μου πείτε έλα μωρέ τώρα τι μας λες; Πηγαίνετε μέχρι την επαρχία. Και όχι, δε μιλάω για το τελευταίο χωριό του τελευταίου βουνού.
Τώρα, τα πολύ νέα κορίτσια σήμερα, ειλικρινά δεν ξέρω σε τι νοοτροπία βρίσκονται. Δεν ξέρω αν από τότε (πότε;) έχει αλλάξει κάτι και τι. Όμως είμαστε στη θεωρία Ευρωπαίοι, στην πράξη ανατολίτες και στην ουσία απολίτιστοι. Ημέρα της γυναίκας. Ημέρα για να αναπληρώσουν ορισμένοι με ένα λουλούδι ή ένα δωράκι της τελευταίας στιγμής ή ένα τηλέφωνο (γυναίκες δεν είναι μόνο οι σύζυγοι, είναι και οι αδερφές, ξαδέρφες, μανάδες και γιαγιάδες) κι ένα στιχάκι στο στάτους μας, έναν ολόκληρο χρόνο, πολλά χρόνια, υποβιβασμού, υποτίμησης και ασέβειας.
& Εκείνος
Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας όλοι εμείς – και με το εμείς εννοώ οι άντρες όλων των ηλικιών – θα έπρεπε να σκύψουμε το κεφάλι και μετά να πάρουμε φόρα και να το χτυπήσουμε σε κανένα τοίχο μπας και κουνηθεί τίποτα σε ένα μυαλό γεμάτο κόμπλεξ και ανασφάλειες. Ισότητα ΔΕΝ υπάρχει και ΔΕΝ υπάρχει πουθενά, ουτε στη δουλειά ουτε στο σπίτι. Και όταν δεν υπάρχει ισότητα, δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν υπάρχει πρόοδος.
Αυτά!
Το μόνο που θα συμπληρώσω είναι δυο εικόνες που έχω, συνδεδεμένες με αυτή τη μέρα.
Η πρώτη είναι με τον αρχιφασίστα, αρχισεξιστή, αρχιρατσιστή, αρχιμαλ@κα των Αληθινών/Γνήσιων Φινλανδών, τον Τίμο Σόινι, μια 8η Μαρτίου να μοιράζει γαρύφαλλά στις γυναίκες σε μια πλατεία στο Ελσίνκι. Ο άνθρωπος που δηλώνει ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι να γεννάει αγόρια και να μαγειρεύει και να πλένει για τον άντρα της αλλά εκείνη την ημέρα «τιμούσε» τα πιο ευαίσθητα και όμορφα πλάσματα στον κόσμο.
Η δεύτερη είναι στην Ελλάδα σε φιλική συγκέντρωση που κύριος αφού λέει πόσο άχρηστες είναι οι σύγχρονες Ελληνίδες, εξυμνεί την μάνα του που ήταν η καλύτερη μαγείρισσά στο κόσμο και πάντα μαγείρευε τα αγαπημένα του φαγητά, που σιδέρωνε ακόμα και τα σώβρακα του και ποτέ δεν τον άφησε με άπλυτο παντελόνι. Αυτός ο μ@λακας αγιοποιούσε – ή τουλάχιστον έτσι πίστευε – μια σκλάβα που δυστυχώς ήταν και μάνα του. Ο ίδιος δε, τέλειωσε το λογύδριο του με ένα ανέκδοτο. «Κάθε πρωί της δίνεις ένα χαστούκι, εσύ δεν ξέρεις το γιατί αλλά το ξέρει εκείνη.»
Αυτά για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Και τώρα για ελάτε όλοι μαζί παλικάρια μου, σκύψτε και μετά με φόρα το κεφάλι στον τοίχο μπας και κουνηθεί τίποτα!
ΥΓ: Η φωτογραφία είναι για να υπενθυμίσει άλλη μια έκφραση ισότητας που εφαρμόζουν πολλοί άντρες μέσα στο σπίτι τους.
