Το σύστημα (που δεν είναι οργουελικά απρόσωπο αλλά καθαρά προσωπικό κι επώνυμο) θέλει να αρπάξει από σένα όσα μπορεί. Τώρα. Κι εσύ ξέρεις ότι κάπως πρέπει να ζήσεις. Δεν είμαστε όλοι κλέφτες, ούτε θέλουμε όλοι να ξεγελάσουμε το κράτος και να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις μας. Αλλά όταν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο φαγητό ή τα καινούργια παπούτσια των παιδιών μου που ξεκινούν σε ένα μήνα σχολείο και την εφορία …θα αφήσω την εφορία να αυγατίζει. Θα πουλήσω και δε θα κόψω απόδειξη. Θα αφήσω το αμάξι χωρίς σέρβις και θα γίνω δημόσιος κίνδυνος αναγκαστικά. Θα κλέψω το κράτος. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί! Γιατί το μόνο που θέλω… είναι απλώς να ζήσω.
Ως εκεί. Τα υπόλοιπα είναι παράλληλο σύμπαν. Συμβαίνουν, αλλά δε με αφορούν.
Έχουμε περάσει στο στάδιο της σιωπής.
Δεν είμαστε ούτε ηλίθιοι, ούτε ανίκανοι. Είμαστε κουρασμένοι. Κουρασμένοι και δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη σε τίποτα και κανέναν. Εμείς καήκαμε και στο χυλό αλλά και στο γιαούρτι και δεν έχει σημασία ούτε ποιος φταίει, ούτε το πώς φτάσαμε ως εδώ, όχι σήμερα, δεν έχει σημασία. Όμως φτάσαμε.
Και δεν είναι πως πια παραιτηθήκαμε. Είναι πως τώρα και μετά από αυτά τα χρόνια των μνημονίων έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε το πώς να ζούμε μέσα σε όλο αυτό.
Καμιά φορά δεν αξίζει να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο γιατί καμιά φορά ξέρεις πως τα πράγματα είναι λιγάκι πιο περίπλοκα από αυτό. Καμιά φορά σκέφτεσαι ότι σου αρκεί που σε αυτή τη χώρα κι έτσι όπως έχει καταντήσει είσαι ακόμα ζωντανός και δεν μπαινοβγαίνεις στα νοσοκομεία και μπορείς να δουλέψεις ακόμα …σε οποιαδήποτε δουλειά που μπορεί να είναι η χειρότερη και να πληρώνεσαι με τα λιγότερα, αλλά ακόμα μπορείς.
Καμιά φορά, η επανάσταση είναι για τους χορτάτους. Οπότε λες: Είμαι ακόμα από τους τυχερούς!
Εκεί βρισκόμαστε. Εδώ. Κάπου μεταξύ ισοπεδωμένης αξιοπρέπειας και πείνας. Και η πείνα ξυπνά το ζώο μέσα μας. Οι έχοντες δε μας φοβούνται. Δεν είμαστε απειλή. Όμως είμαστε απειλή ο ένας για τον άλλο. Αυτοί που δεν έχουν είναι που φοβούνται πως ο κάθε διπλανός τους θα τους πάρει τη μπουκιά από το στόμα. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό συμβαίνει πια.
Προς το παρόν και άγνωστο για πόσο ακόμα, προσπαθούμε μόνο να καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Κι αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο.
& Εκείνος
Οι μεγαλύτεροι, και γύρω από τη δικιά μου ηλικία, πρέπει να θυμούνται φωτογραφίες από τα παιδάκια της Μπιάφρας ή τουλάχιστον να έχουν ακούσει τις γονείς τους να τους λένε ότι αν δεν φάνε το φαγητό τους θα γίνουν σαν τα παιδιά της Μπιάφρας. Ειρωνικά οι περισσότερες φωτογραφίες που βρίσκετε ακόμα κι αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο με εξαθλιωμένα παιδάκια, πεινασμένα με την κοιλίτσα τους πρησμένη είναι από την Μπιάφρα, παρ’ όλο ότι κανένας πια δεν μνημονεύει τον τόπο και το τι έγινε.
Από τα γεγονότα στην Μπιάφρα και τις φωτογραφίες που τότε πλημμύρισαν τα ΜΜΕ έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Λίγοι θυμούνται πια το όνομα, ελάχιστοι ξέρουν ακόμα τι έγινε και οι αναφορές περιορίζονται σε ιστορικά βιβλία. Αυτό όμως που δεν ξέρουμε, αυτό που τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο δεν αναφέρουν πια δεν σημαίνει ότι και δεν υπάρχει. Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, δυο πολύ αιματηρούς εμφυλίους πολέμους και διάφορες πολύ τοπικές εκκαθαρίσεις στη Μπιάφρα, που τώρα πια είναι περιοχή της Νιγηρίας, υπάρχουν ακόμα εξαθλιωμένα και πεινασμένα παιδάκια. Η περιοχή έχει ακόμα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα με την κοιλίτσα τους πρησμένη και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στον κόσμο. Αλλά κανένας δεν ξέρει τίποτα και κανένα άρθρο δεν γράφεται πουθενά γι αυτά τα παιδιά.
Οι πιο σύγχρονες γενιές είμαι σίγουρος ότι θα θυμούνται τις γιγάντιες συναυλίες με ροκ και ποπ αστέρες από όλο το κόσμο που έγιναν για τα παιδάκια της Αιθιοπίας. Τα βίντεο από τις παρουσίες συγκροτημάτων όπως οι Queen είναι πια “Must Watch” στο YouTube, και πραγματικά και λεφτά και τρόφιμα και ρούχα μαζεύτηκαν τότε και δεκάδες κομβόι με βαρυφορτωμένα φορτηγά πήγαν στην Αιθιοπία. Αυτά το 1985. Τριανταδύο χρόνια μετά και εκατομμύρια άνθρωποι να έχουν δει αυτά τα βίντεο και τις φωτογραφίες με εκατομμύρια δολάρια να έχουν πάει στην Αιθιοπία σε μορφή τροφίμων και ρούχων, νομίζετε ότι η Αιθιοπία είναι καλά τώρα; Νομίζετε ότι δεν υπάρχουν πεινασμένα παιδάκια πια;
Από το 1985 μέχρι σήμερα η Αιθιοπία έχει αντιμετωπίσει άλλες δυο φορές πείνα και άλλες δυο φορές χιλιάδες παιδάκια έχουν πεθάνει με τις κοιλίτσες τους πρησμένες από πείνα και δίψα. Μάλιστα εφέτος, το 2017 η Αιθιοπία αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά το ίδιο πρόβλημα και σύμφωνα με τον ΟΗΕ ίσως και να είναι χειρότερο από ότι ήταν το 1985. Είδατε τίποτα για το θέμα στα ΜΜΕ ή έστω στο φατσοβιβλίο των τόσων ψυχοπονιάρηδων; Τίποτα απολύτως. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ακόμα και αυτή τη στιγμή αν κοιτάξετε, όλο και κάποιο βίντεο θα δείτε από την συγκεκριμένη συναυλία να παίζει αγνοώντας το γιατί έγιναν αυτές οι συναυλίες αλλά θαυμάζοντας τον κάθε ροκ αστέρα. Αντίστοιχα ποιος ξέρει ότι παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα στη Βόρειο Κορέα και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις που η πείνα έχει οδηγήσει κατοίκους της χώρας στον κανιβαλισμό; Κανένας. Γιατί όλοι ασχολούνται με το αν οι πύραυλοι του Κιμ Γιονγκ-Ουν θα φτάσουν την Νέα Υόρκη αδιαφορώντας αν την ίδια στιγμή χιλιάδες παιδάκια μπορεί να πεθαίνουν από την πείνα με τις κοιλίτσες τους πρησμένες.
Το 2013 είχαμε φτάσει στη ακμή του ελληνικού δράματος αλλά την ίδια στιγμή εκτός Ελλάδος είχαμε φτάσει σε μια άλλη ακμή ή καλύτερα παρακμή. Ήταν η περίοδος που τα στερεότυπα με πολύ βοήθεια από τους κατά τόπους ξενοφοβικούς, φασίστες και ναζιστές, είχαν θεριέψει και κόντεψαν όλοι να μιλάνε για τους τεμπέληδες και κλεφτάκους Έλληνες που ζουν παρασιτικά εις βάρος των άλλων και επιτέλους …τιμωρήθηκαν.
Τίποτα δεν ήταν οργανωμένο ή συνενοημένο, απλά Έλληνες και ξένοι, άνθρωποι που αγαπούν και γνωρίζουν την Ελλάδα άρχισαν να γράφουν για την πραγματικότητα του τι συμβαίνει αδιαφορώντας τότε για τις ανακοινώσεις των κυβερνήσεων που μιλούσαν ακόμα και για εξόδους σε αγορές της φαντασίας τους και τις μαλακίας τους. Μέσα σε λίγο χρόνο όλα τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη βόρειο Ευρώπη άρχισαν να έχουν άρθρα, ανταποκρίσεις και εικόνες από την εξαθλίωση που ζούσε η Ελλάδα, από πεινασμένα παιδιά και άστεγους. Αυτό έγινε σαν τσουνάμι που σταδιακά άρχισε να αγγίζει τον πολύ κόσμο και στη συνέχεια έγινε πίεση ακόμα και σε κυβερνήσεις που άρχισαν να αλλάζουν στάση προς την Ελλάδα σκεπτόμενοι όχι τι έλεγε ο ξεπουλημένος Αντωνάκης αλλά τι πραγματικά ζούσε ο καθημερινός Έλληνας. Τότε μάλιστα Ελληνίδα δεύτερης γενιάς, δημοσιογράφος στην Σουηδία, έκανε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που πραγματικά άγγιξε τους πάντες, ακόμα και σοκάρισε πολλούς με το τι συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης.
Αλλά από το 2013 μέχρι το 2017 έχουν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια κι όπως τα παιδάκια της Μπιάφρας ή τα παιδάκια της Αιθιοπίας, οι πρησμένες κοιλίτσες στην Ελλάδα ξεχάστηκαν κι όταν σήμερα πεις κάτι αυτό που ακούς είναι: συγχαρητήρια βγήκατε στις αγορές. Η μπόρα τελείωσε. Το είπε και ο πρωθυπουργός σας.
Ναι, αλλά ο πρωθυπουργός, όπως και ο προηγούμενος ή ο προηγούμενος από εκείνον, την ώρα που πανηγυρίζουν την είσοδό τους στις αγορές έχουν ξεχάσει πίσω από την κλειστή πόρτα ότι η ανεργία στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι στο εφιαλτικό 22%, η ανεργία για τους νέους κάτω των 25 δεν λέει να πέσει από το 46%, υπάρχουν ακόμα πάνω από 300,000 Έλληνες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ουσιαστικά πεινάνε και υπάρχουν παραπάνω από 30,000 άστεγοι συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών.
Ζώντας λοιπόν σε μια σχιζοφρενική κοινωνία που για τον κάθε Τσίπρα και τον κάθε Κούλη το τι γράφει γι αυτούς το φατσοβιβλίο ή η Guardian είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που ζουν οι καθημερινοί Έλληνες, καλό είναι να υπάρχουν άρθρα σαν το συγκεκριμένο. Και ναι, ο εφιάλτης συνεχίζεται και η καθημερινότητα στην Ελλάδα είναι τραγική αλλά υπάρχει και το χειρότερο: να ξεχάσουν την Ελλάδα. Να υπάρχουν στην Ελλάδα παιδάκια που πεθαίνουν με την κοιλίτσα τους πρησμένη από την πείνα και κανένας να μην ενδιαφέρεται.
