γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Είναι γεγονός πως οι γεωπολιτικές σταθερές του «παλαιού κόσμου» δεν υπάρχουν πλέον. Η απουσία ισορροπίας είναι εμφανής στο παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, με τις περιφερειακές διενέξεις να πολλαπλασιάζονται και τους δρώντες να επιδιώκουν μεγαλύτερη εμβέλεια δράσης. Στη γειτονιά μας, οι δύο πόλεμοι εκπληρώνουν τις λειτουργικές ανάγκες των κρατών για ασφάλεια και κοινωνικοπολιτική σταθερότητα. Παρά το μέγεθος της προπαγάνδας στη Δύση, είναι γνωστά τα αίτια που οδήγησαν στον πόλεμο της Ουκρανίας. Αντίστοιχα στο πεδίο της Μέσης Ανατολής.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν συμφέροντα που διαμορφώνουν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και στρατηγικές που επιδιώκουν ένα μεγαλύτερο αποτύπωμα ισχύος στο διεθνές σύστημα. Είναι γεγονός πως ο έντονος αντί-ρωσισμός βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας. Αντίστοιχα ο αντί-αμερικανισμός και οι συν αυτώ.
Παρότι το τζιχαντιστικό χτύπημα της Χαμάς στο Ισραήλ καταδικάστηκε απ’ όλους, εντούτοις οι φρικαλεότητας που εκτυλίσσονται στη Γάζα, εύλογα προκαλούν αντιδράσεις. Οι συμφωνίες του Αβραάμ κάνουν τις όμαιμες σουνιτικές αραβικές μοναρχίες να κρατούν αποστάσεις από το αιματοκύλισμα στη Γάζα.
Η Ευρώπη επίσης στέκει υποκριτικά στο ζήτημα. Διχασμένη και αμήχανη, παρά τα σκληρά λόγια για ανυπόφορες και αδικαιολόγητες ενέργειες, εντούτοις διοχετεύει όπλα και εξοπλισμό στο Ισραήλ, προβάλλοντας μια σειρά από παραδοξολογίες. Επιπλέον, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, τα συμφέροντά τους είναι κοινά στην ευρύτερη περιοχή και υπαγορεύονται εν πολλοίς από την ανάγκη του Ισραήλ για ασφάλεια. Στα καθ’ ημάς δεν περιμένει κανείς από τους αριστερούς να αντιληφθούν το ιστορικό γίγνεσθαι.
Η εθνική συνείδηση αυτών εύκολα στο παρελθόν παραδόθηκε στη Μακεδονία και στην Ήπειρο. Θα περίμενε όμως κανείς από την αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να ξιφουλκεί για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά η ελληνική κυβέρνηση, να κρατά χαμηλότερους τόνους και να είναι προσεκτικότερη, καθώς το ζήτημα δεν προσφέρεται για ψηφοθηρία. Πράγματι για την ελληνική κυβέρνηση η αντιμετώπιση της κατάστασης ήταν και είναι δύσκολη, όπως φάνηκε μάλιστα στο Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Υπαγορεύεται αυτό από τις στενές στρατηγικές σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ, απέναντι στον αναθεωρητισμό των γειτόνων μας. Σχέσεις που εκτείνονται από τους γεωπολιτικούς αναστοχασμούς ασφάλειας των χωρών, μέχρι τις θρησκευτικές ευαισθησίες στην ευρύτερη περιοχή.
Στο νέο αναρχικό περιβάλλον που αναδύεται καλούμαστε να λάβουμε δύσκολες και σκληρές αποφάσεις, πέρα από αβρότητες διεθνούς δικαίου. Ενός διεθνούς δικαίου μάλιστα που αποτελεί φαντασίωση της πραγματικότητας, την οποία διαμορφώνουν οι μεγάλοι και αδίστακτα την αλλάζουν κατά το συμφέρον τους.
