γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας στην ανατολική Μεσόγειο απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο είναι προφανής. Η ηγεσία της χώρας, όπως και στις προηγούμενες διασκέψεις της ΕΕ, αγωνίσθηκε χωρίς νταούλια και ζουρνάδες.
Τα μηνύματα ωστόσο είναι χλιαρά. Οι νέες κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνουν ότι η ΕΕ δεν θα δεχθεί πλέον αποσταθεροποιητικές ενέργειες στην ευρύτερη περιοχή. Άλλωστε η εντολή προς τον Ύπατο Εκπρόσωπο για μια συνολική έκθεση της συνεργασίας της ΕΕ με την Τουρκία, συμπεριλαμβάνοντας τη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, δείχνουν το μέγεθος του ζητήματος.
Προς ώρας η ομοφωνία για τη διεύρυνση της λίστας των προσώπων και των οντοτήτων για επιπλέον κυρώσεις που πάρθηκε σε αυτό το Συμβούλιο, δεν υπήρχε πριν από δύο μήνες. Το επιπλέον λιθαράκι πίεσης που ασκείται στοχεύει στις προκλητικές ενέργειες της γείτονος. Στοχεύει στην επιλογή των διαπραγματεύσεων για την έναρξη των διερευνητικών επαφών με αντικείμενο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως ρητά είχε επισημανθεί στο Ευρωπαικό Συμβούλιο του Οκτωβρίου.
Αλλά η λογική της μετάθεσης των σκληρών αποφάσεων των ηγετών από Σύνοδο Κορυφής σε Σύνοδο Κορυφής είναι προφανής.
Η “απάθεια” των 27 περισσότερο σχετίζεται με τους συσχετισμούς ισχύος, οικονομικής κύρια και κοινωνικής, παρά με την αλληλεγγύη. Το κράτος δικαίου και η αλληλεγγύη για κάποιους σχετίζεται με τα συμφέροντα, στο βαθμό μάλιστα που δεν κινδυνεύει η ομαλή λειτουργία της οικονομίας.
Οι αγκυλώσεις της προφανείς. Επιβάλλει η ΕΕ κυρώσεις στη Ρωσία αλλά ο Nord-Stream-2 συνεχίζει. Για κράτος δικαίου και σεβασμό αξιών μιλάει η ΕΕ αλλά συμβιβάζεται μπροστά στα κονδύλια.
Αντιφατική, μακιαβελική και διασπασμένη σε κέντρα δορυφόρων, δεν είναι παρά το αριθμητικό σύνολο των μερών της. Ένας οικονομικός διεθνικός οργανισμός. Τίποτε περισσότερο προς ώρας, δείχνοντας πως την πολιτική και γεωπολιτική “εντροπία” στην ευρύτερη γειτονιά μας δεν μπορεί να τη διαχειριστεί, παρά οδεύει μυωπικά και μονοδιάστατα στη σύγκλιση αριθμητικών δεικτών.
Η Ευρώπη δείχνει να μη μπορεί να συντονιστεί στη νέα εποχή καθώς ο εσωτερικός πολυπολισμός δεν γεννά ενιαία στρατηγική. Πράγματι λοιπόν έγινε ένα βήμα αλλά υπολείπεται της ομοθυμίας και της αλληλεγγύης. Θα περίμενε κανείς περισσότερα από δύο αμήχανα βήματα εμπρός και ένα πίσω.
