Αυτό το τελευταίο κρατήστε θα το εξηγήσουμε αργότερα, γιατί ακούγοντας τον «αθώο δημοσιογράφο» του μεgάλου καναλιού να τους αποκαλεί ανιστόρητους ένιωσα να θέλω να σπάσω την οθόνη του κομπιούτερ μου με την ιστορική ασχετοσύνη του.
Η αλήθεια είναι ότι από το Σάββατο το βράδυ είχα αρχίσει να παίρνω μηνύματα, μέιλ και τηλέφωνα από ανθρώπους που ποτέ δεν αμφισβήτησα για τα δημοκρατικά τους αισθήματα και από όλο το συνταγματικό τόξο, για να είμαστε και στη σύγχρονη ορολογία. Όλοι τους, μα όλοι τους είχαν αμφιβολίες. Δεν είχαν αμφιβολίες για το αν η Χρυσή Αυγή πρέπει να φύγει. Αμφιβολίες για το αν πραγματικά υπήρχαν οι αποδείξεις που διέρρεαν και που ήταν τόσες πολλές και σε βάθος χρόνου που φυσιολογικά όλοι απορούσαν γιατί δεν είχαν κάνει τίποτα τόσο καιρό. Μετά υπήρχαν αμφιβολίες για τη γκάφα που θα γινόταν και πραγματικά έγινε, αμφιβολίες για την «αδέκαστη» δικαιοσύνη και αμφιβολίες για τις μεθόδους. Το Κυριότερο, όλος αυτός ο κυβερνητικός πανηγυρισμός πριν μιλήσουν οι δικαστές προκαλούσε ανησυχία.
Κι όταν πια είχαμε φτάσει Κυριακή βράδυ και παρ’ όλες τις επαναλαμβανόμενες εικόνες από το ιντερνέτ και τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πρακτορείων ειδήσεων είχα αρχίσει κι εγώ να αισθάνομαι άβολα. Φυσικά κανένας από εμάς δεν είχε γνώση του κατηγορητηρίου και πρέπει να παραδεχτώ ότι η εικόνα του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη και αργότερα του κατρουλιάρη με τις χειροπέδες ήταν ανακούφιση αλλά τα ‘μήπως’ όλο και πλήθαιναν.
Τώρα βέβαια είμαστε στο Παναγιά βοήθα κι αυτό αλλάζει πολλά πράγματα, αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα και η ανησυχία από την Κυριακή το βράδυ ήταν ότι σε αυτή την τόσο σοβαρή υπόθεση υπάρχει διττή ταυτότητα και διττή δικαιολογία ανησυχίας. Μια υπόθεση καθαρά ποινικού δικαίου αντιμετωπιζόταν σαν πολιτική και μια υπόθεση καθαρά πολιτική αντιμετωπιζόταν σαν μια υπόθεση ποινικού δικαίου.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ξεκαθαρίζοντας πρώτα κάτι πολύ σημαντικό. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον πατριωτισμό, τον Ελληνισμό και δεν είναι με τίποτα κόμμα αντισυστηματικό. Αυτό είναι η βιτρίνα της, το μάρκετινγκ της και είναι καπηλεία η όποια σχέση της με τον πατριωτισμό και τον ελληνισμό.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση στημένη με την παραστρατιωτική πειθαρχεία και οργανόγραμμα που έχουν ανάλογες εγκληματικές οργανώσεις όπως η μαφία ή οι γιακούζα. Έχει συγκεκριμένο οργανόγραμμα στα πρότυπα της κόζα-νόστρα που συμπεριλαμβάνει τομείς δράσης και ενεργειών συμπεριλαμβανομένης ή επεκτεινόμενης ακόμα και στη προστασία αυτών που μπορούν να την χρηματοδοτούν για τη καταστροφή συνδικάτων όπως ακριβώς έκανε και η κόζα-νόστρα τη δεκαετία του 60 στις ΗΠΑ.
Έχει συγκεκριμένο αρχηγό/νονό/φύρερ, με μυθοποιημένες δυνάμεις και λειτούργει με απολυτό συγκεντρωτισμό. Θεωρητικά και όχι ιδεολογικά, στηρίζεται στο παραλήρημα ενός ψυχασθενούς που αυτοκτόνησε αφού δολοφόνησε εκατομμύρια και σε εγχώριους ιμιτασιόν και αναγνωρισμένα ψυχοπαθείς εγκληματίες, περιοδικά τροφίμους ψυχιατρείων όπως ο Παπαδόπουλος. Η θεωρητική τους βάση δε διαφέρει σε τίποτα με αυτή των παιδεραστών.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά βιτρίνα για το καθάρισμα χρημάτων, όπως ακριβώς έκανε και η μαφία τη δεκαετία του 70 μπαίνοντας σε νόμιμες επιχειρήσεις χωρίς να αλλάξει επιχειρησιακές μεθόδους. Ακόμα και ο ρατσισμός τους είναι κομμάτι της βλακώδους βιτρίνας τους γιατί παρ’ όλες τις αρνήσεις τους και τις πομπώδεις διακηρύξεις, παντρεύονται «υπανθρώπους» (δικός τους όρος και σύμφωνα με το δημοσιευμένο καταστατικό τους), κάνουν παιδιά με «υπανθρώπους» και έχουν επιχειρήσεις με «υπανθρώπους». Ακόμα κάνουν και εγκλήματα με «υπανθρώπους» με θύματα συμπατριώτες τους που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.
Η καλύτερη πηγή αυτών των στοιχείων είναι οι ίδιοι πρώην σύντροφοι τους και μάλιστα οι ιδιαίτερα επιφανείς όπως ο Περίανδρος που τους έχει χαρακτηρίσει εγκληματικά παράσιτα χωρίς ιδεολογία και λιπόψυχα αντράκια.
Πάμε τώρα στο «δόξα το θεό» κι εκεί που άρχισαν να στραβώνουν τα πράγματα. Όπως πολύ σωστά είπε ο Χατζηνικολάου στη ραδιοφωνική του εκπομπή, το σόου που στήθηκε ολόκληρο το Σάββατο με τις συλλήψεις και τις μεταφορές, τις χειροπέδες και τις μερσεντές δεν είχε να κάνει με τίποτα με τη δικαιοσύνη αλλά ήταν ένα στημένο σόου από την κυβέρνηση για ευνόητους λόγους. Γι αυτό όταν φτάσαμε και στο «Παναγιά βοήθα» προσπάθησε να δώσει και ένα ανάλογο σόου η Χρυσή Αυγή, που πολύ φοβάμαι ότι θα ενταθεί τις επόμενες μέρες.
Στην αρχή υπήρξε ένα ομιχλώδες κατηγορητήριο κυρίως από διαρροές, για όλους με πολλά υπονοούμενα που στη συνεχεία συμπληρώθηκε, πάλι με διαρροές, με σειρά από τηλεφωνικές υποκλοπές. Εδώ κάπου ξεκινάνε τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες. Αν οι υποκλοπές είναι νόμιμες αυτό σημαίνει ότι υπήρχαν όχι απλά υποψίες αλλά σοβαρές ενδείξεις εγκλημάτων και δεν ξεκίνησε η έρευνα με την εν ψυχρό δολοφονία του Φύσσα, αλλά είχε ξεκινήσει με εντολή της εισαγγελίας πολύ καιρό τώρα. Αν αυτό αληθεύει, τότε γιατί περίμεναν τη δολοφονία ενός αθώου για να κάνουν τις συλλήψεις; Στη πορεία εμφανιστήκαν μαρτυρίες και καταγγελίες από κάθε περιοχή της Ελλάδος που ανέρχονται σε εκατοντάδες και συμπεριλαμβάνουν από χειροδικία, εκβιασμούς, βία, κλοπή, απειλές, μέχρι βαρείς σωματικές βλάβες και ανθρωποκτονίες. Πάλι όλες οι κατηγορίες σε βάθος χρόνου δυο ή τριών ετών με επώνυμες καταγγελίες στις κατά τόπους αρχές. Τι περίμεναν;
Οι συνομιλίες που διαρρεύσαν, θυμίζουν αντίστοιχες με τα σκάνδαλα του ποδόσφαιρου πριν από δυο χρόνια, και τώρα πια όλοι μας ξέρουμε ποσό χρήσιμες αποδειχτήκαν εκείνες οι συνομιλίες. Είναι συζητήσεις μεταξύ κρετίνων που οι περισσότερες γλαφυρά ανόητες, αφήνουν υποψίες και όχι στοιχεία. Διαβάζοντας κάποιες από αυτές δεν κατάλαβα τι στοιχεία μπορεί να δώσει το κλάμα ενός θρασύδειλου που φοβάται ότι ήρθε η ώρα του να πληρώσει για τις πράξεις του που πουθενά δεν αναφέρονται ή το παραλήρημα ενός ψυχασθενούς. Η μόνη ελπίδα είναι ότι αυτές οι συνομιλίες που δημοσιεύτηκαν είναι απλά δείγματα και η εισαγγελία έχει αυτές που και νόημα βγάζουν και στοιχεία ενοχής παρέχουν.
Όλοι μας έχουμε δει βίντεο στο ιντερνέτ με όλα τα αντράκια της φακής να πουλάνε αντριλίκι σε φοβισμένα ανθρωπάκια από τα Σκόπια, να καταστρέφουν περιουσίες σε λαϊκές αλαλάζοντας υστερικά και άμοιρους πακιστανούς, και οι περισσότεροι είναι αναγνωρίσιμοι ακόμα και σε μένα που δεν ζω στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστές κάτι Παναγιώταρους και λοιπούς κατρουλίδες. Αν αυτά συμπεριλαμβάνονται στο κατηγορητήριο γιατί δεν συνελήφθηκαν τότε που υπήρχαν και αστυνομικοί μάρτυρες; Αν τους προστάτευε η βουλευτική ασυλία τι άλλαξε τώρα με τα ίδια ακριβώς εγκλήματα; Μήπως αυτό που άλλαξε ήταν η πολιτική βούληση ή, για να πάμε λίγο και σε κάποιες πιο σκοτεινές σκέψεις, ο καιροσκοπισμός των κρατούντων και δη του πρωθυπουργού;
Αντιγράφω αυτό που μου έγραψε πολύ αγαπημένος φίλος. «Πείτε πως η δικογραφία έχει κενά: μιλάμε για την πιο μαύρη ημέρα της ελληνικής δημοκρατίας, όπου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα κηρύσσεται εκτός νόμου. Αλλά πείτε πως οι κατηγορίες ευσταθούν: πάει να πει ότι εγώ, σαν Έλληνας πολίτης, πρέπει να δεχτώ πως ζω σε ένα κράτος όπου οι νόμοι λειτουργούν ανάλογα με την διάθεση αυτού που βρίσκεται στην πρωθυπουργική καρέκλα. Ποια ισονομία και ποια ευνομία; ‘Σήμερα θέλω αύριο δεν θέλω’ είναι το όνομα του παιχνιδιού. Αυτό με τρομάζει. Βαθιά, απόλυτα, αυθόρμητα.»
Από την Κυριακή το βράδυ, καθηγητές και δικηγόροι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν. Ακόμα και από τον Άρειο Πάγο έχουν αρχίσει να ακούγονται κάποιοι ψίθυροι τόσο για την έρευνα όσο και την ανάκριση. Είναι εκεί που ξεκίνησε το «Παναγιά βοήθα». Αλλά γιατί όλοι αμφισβητούν και αμφιβάλλουν; Όχι γιατί αμφισβητούν τη δικαιοσύνη τουλάχιστον στη πλειονότητα τους. Είναι το ήθος (τι όμορφη αυτή η λέξη!), που έχει δείξει καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης η κυβέρνηση και δει ο στενός κύκλος του πρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά. Η πίεση που έχει ασκήσει αυτό το σόου και το ασταμάτητο παραλήρημα θριαμβολογιών πριν αλέκτωρ λαλήσει, προς όλες τις κατευθύνσεις συμπεριλαμβανόμενων και των δικαστικών αρχών και που έχει ενορχηστρωθεί με καθαρά καιροσκοπικό χαρακτήρα όπως αποδεικνύουν και τα μετέπειτα λαλήματα των ερευνών ψήφου.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει αυτή τη στιγμή και ξεκινώντας άμεσα, είναι να σταματήσουν όλα τα σόου και οι πανηγυρισμοί και να αφήσουν τους δικαστικούς να κάνουν τη δουλεία τους. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή και προχωρεί βήμα βήμα κι όχι σύμφωνα με το ρυθμό που δίνουν πολιτικές ανάγκες. Αυτές οι μορφές πίεσης μπορεί να φέρνουν τα «χαμένα πρόβατα» πίσω στη στάνη αλλά μακροπρόθεσμα μόνο κακό κάνουν γιατί η δημοκρατία δεν κέρδισε με την σύλληψη εγκληματιών αλλά θα δημοκρατία θα χάσει αν όλα αποδειχτούν ένα πολιτικό παιχνίδι.
Για πάμε λίγο και σε αυτούς που φρόντισαν να τους πλένουν και να τους ξεπλένουν ασταμάτητα. Όλο το τριήμερο τα τηλεοπτικά κανάλια και το ιντερνέτ είχε πάθει υστερία και ο χθεσινός μνημονιακός και σημερινός αντιμνημονιακός Πρετεντέρης έχει γίνει τώρα αντιφασίστας με παντιέρα προς το βαθύ μπλε. Αλλά αυτός ο ίδιος δεν είναι που τους έδωσε βήμα και τώρα και χτες και προχθές; Και δεν ήταν από αυτούς που έκαναν το τατουάζ με τη σβάστικα και τη χαζογκόμενα να κρέμεται από το μπράτσο, lifestyle; Ο δε άλλος που έψαχνε το σοβαρό πρόσωπο μιας εγκληματικής οργάνωσης και, για να μην ξεχάσω, τον πιο γελοίο μεγαλοδημοσιογράφο που ρώτησε «μα αλήθεια πιστεύετε στον Χίτλερ;» και περίμενε ειλικρινή απάντηση. Και όταν του είπαν «μα φυσικά όχι,» γύρισε ο γελοίος στην οθόνη και είπε, «να, βλέπετε;» θεωρώντας ότι έκανε και δημοσιογραφική επιτυχία.
Ας είναι καλά, ο από εκείνη τη συναυλία της βροχής αγαπημένος Πουλικάκος, και αυτά που είπε στον «αντιφασίστα από όπου κι αν προέρχεται» Πρετεντέρη.
Αλλά μιας και μιλάμε για τον γνώστη της ιστορίας Πρετεντέρη, η αναφορά των Χρυσαυγητών στο ‘73 έχει βάση, και έχει να κάνει με το τέλος εποχής για τον Παπαδόπουλο και την εκ των έσω λοβοτομή του από τον Ιωαννίδη. Ο Ιωαννίδης για τα βλαστάρια της χούντας θεωρείται …ψυχασθενής! Εδώ απλά γελάμε!
Και μιας και μιλάμε για ψυχασθένειες θα με συγχωρήσετε αν καταφύγω σε θεωρία συνομωσίας, αν και όπως ξέρετε το αποφεύγω. Πως βρέθηκε το όνομα του υπό προστασία (υποτίθεται) μαρτύρα, στα έγραφα που παραδόθηκαν στους δικηγόρους υπεράσπισης και κατά συνέπεια στα χεριά των κατηγορούμενων; Αυτό δεν είναι λάθος, είναι έγκλημα. Και τα εγκλήματα δεν γίνονται κατά λάθος. Ο ορισμός μάρτυρας υπό προστασία μόλις πέθανε στην Ελλάδα και δεν θα υπάρξει ποτέ και για κανένα λόγο μετά. Εδώ δεν πρέπει να γίνει απλά μια ΕΔΕ αλλά να κατηγορηθούν για συνέργια όλοι οι υπεύθυνοι για την αναφορά του ονόματος και να δικαστούν ανάλογα. Και η ποινή θα πρέπει να είναι τέτοια που να δημιουργεί και προηγούμενο και παραδειγματισμό.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Τρεις μέρες χαρακτηριστήκαν από δυο πράγματα, το συνεχές σόου της κυβέρνησης και τις αυξανόμενες αμφιβολίες για το αν η δικαιοσύνη είχε πραγματικά «δέσει» την υπόθεση. Έτσι απλή απορία, ο πρωθυπουργός θα είχε κάνει ένα τέτοιο σόου στο εξωτερικό μετά από τη σύλληψη ενός παιδόφιλου η ενός κατ’ εξακολούθηση δολοφόνου; Ο Μιχαλολιάκος, ο Παππάς, ο Κασιδιάρης, ο Παναγιώταρος και οι άλλοι οι αλήτες είναι απλοί εγκληματίες, παραβάτες του ποινικού κώδικα και τίποτα άλλο. Άρα τα πανηγυράκια και τα σόου θα μπορούσαν να είναι πιο μετρημένα τουλάχιστον μέχρι να επιβεβαιωθούν και επίσημα οι κατηγορίες. Εκεί έγκειται το ότι μια υπόθεση ποινική αντιμετωπίστηκε σαν πολιτική.
Αλλά ενώ η υπόθεση είναι ποινική, η κρίση που έχει προκαλέσει η ποινική υπόθεση είναι πολιτική. Και δυστυχώς αντιμετωπίζεται με όρους ποινικούς. Χώστους στη φυλακή, πανηγύρισε που νίκησες μια εγκληματική οργάνωση με τετρακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους που πιθανώς αυξάνονται και τρέξε να αρπάξεις τα χαμένα πρόβατα και τη ψήφο τους και μάλιστα κάντο χωρίς καμία ηθική. Ουσιαστικά χρησιμοποιούνται οι ίδιες ακριβώς μέθοδοι με τη Χρυσή Αυγή. Ενώ η Χρυσή Αυγή εγκληματούσε για το χρήμα, το περίφημο συνταγματικό τόξο εγκληματεί για την εξουσία.
Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν δραματική πτώση της Χρυσής Αυγής και παράλληλα κέρδη για όλους τους άλλους με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στη Νέα Δημοκρατία και ψίχουλα ακόμα και στο ΚΚΕ. Και βέβαια μου φαίνεται λίγο απίθανο το ΚΚΕ να έστησε όλο αυτό το σόου για εκατό ψήφους που και φαντάζομαι ούτε θα τις θέλει, αλλά η Νέα Δημοκρατία και ειδικά ο κύκλος του Σαμαρά πολύ χάρηκε που επιστρέφει – γιατί επιστρέφει – το χαμένο κοπάδι που ο σημερινός πρόεδρος το είχε αγκαλιάσει και στο παρελθόν.
Αυτή η θεωρεία των δυο άκρων έχει αρχίσει τελευταία όλο και να επεκτείνεται και τώρα έχει φτάσει να συμπεριλαμβάνει και όσους αντιτίθενται στην Ενωμένη Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Η δε χυδαία ορολογία που χρησιμοποιεί ο συγκεκριμένος κύκλος σε τίποτα δεν διαφέρει με αυτή που χρησιμοποιεί η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, ειδικά μετά τα τελευταία λεγόμενα του πιστού σύμβουλου Κρανιδιώτη. Φασιστικές συμπεριφορές και αναφορές τύπου Κρανιδιώτη και καλυμμένες διχαστικές δηλώσεις του ιδίου του Σαμαρά πολιτικοποιούν την πολιτική μας ζωή και δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ που κινδυνεύουν αλλά η δημοκρατία.
Ο Αντώνης Σαμαράς υιοθετώντας και λειτουργώντας τέτοιες συμπεριφορές όχι απλά διαφοροποιείται από το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και έθεσε της ιδέες του και τη προσωπικότητα του σαν θεμέλιο λίθο για το κόμμα που έφερε τη μεταπολίτευση, αλλά δολοφονεί και την πνευματική κληρονομιά που άφησε ο εθνάρχης προς όλους τους έλληνες. Ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύει ότι είναι ξένο σώμα και πιθανώς και επικίνδυνο για το κόμμα που ίδρυσε και ιδεολογικά θεμελίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Για όλα αυτά λοιπόν πολύ φοβάμαι ότι το «δόξα το Θεό» κράτησε μόνο ένα Σαββατοκύριακο αλλά το «Παναγιά βοήθα» θα κρατήσει πολύ καιρό!
*****************************************************************
Μα μη μου πείτε ότι η συμπεριφορά αυτού του αλήτη του Κασιδιάρη κατά την έξοδο του από τη ΓΑΔΑ δεν ήταν συμπεριφορά ψυχοπαθούς.
*****************************************************************
«Δεν είμαι Ναζί» είπε ο Κασιδιάρης στην ανακρίτρια τρίβοντας το μπράτσο του γιατί τον έτρωγε το τατουάζ.
*****************************************************************
Αντωνάκη, η εκδίκηση της Ροζαλίας; Θυμάσαι την ..αγάπη που είχε η Ροζαλία για τον εκ Παρισίων κύριο Τριανταφυλλίδη!
*****************************************************************
Καψερέ Καψή κάθε μέρα όλο και καίγεσαι καψερέ μου.
*****************************************************************
Ουρανία, Ουρανία, Ουρανία, Ουρανία!!! Το ουρί του εθνικοσοσιαλισμού!
*****************************************************************
Τώρα εμένα γιατί αυτή η σκηνή που είδαμε όλοι μας μου θύμισε συμπεριφορά Πάσσαρη; Πιθανώς η επαγγελματική συγγένεια των δυο πρωταγωνιστών.
