γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Ξέρω ότι πολλοί έσκασαν στα γέλια διαβάζοντας τον Αλέξη Τσίπρα από τον λογαριασμό του στο twitter να μπλέκει τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ημέρα μάλιστα συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη λήξη του. Δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός για να καταλάβεις ότι ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν συμμετείχαν στον Μεγάλο Πόλεμο. Και εγώ γέλασα στην αρχή και θυμήθηκα άλλα μαργαριτάρια –Μυτιλήνη και Λέσβος έχουν γίνει πια καθημερινό αστείο για τους περισσότερους Έλληνες- μέχρι που σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι μια φράση που παρερμηνεύτηκε επειδή απομονώθηκε και αποφάσισα να διαβάσω όλη την αλληλουχία των Πρωθυπουργικών αναρτήσεων. Στο τέλος ήμουν οργισμένος και αναποφάσιστος: όποιος τα έγραψε αυτά είναι ανιστόρητος και ανόητος ή απλά ένα ανιστόρητο θρασύ τσογλάνι;
Για να έχετε και εσείς εικόνα ολόκληρου του κειμένου, η πλήρης ανάρτηση είναι η εξής:
«Ακροδεξιοί και εθνικιστές έχουν το δικό τους σχέδιο που είναι σαφές και διαχρονικό. Διαίρεση της κοινωνίας, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια του φόβου, επίκληση ενός εθνικού μεγαλείου, το οποίο δε χωράει κανέναν άλλο πέρα από τους εκλεκτούς.
Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, απευθύνθηκαν σε κοινωνίες καθημαγμένες, στις οποίες κυριαρχούσε ο φόβος και η απόγνωση. Οι κυρίαρχες ελίτ ήταν απολύτως ανυπόληπτες. Ήταν οι άνθρωποι που έστειλαν τα παιδιά τους σε ένα πόλεμο, που εκ των πραγμάτων, δεν γινόταν να κερδίσει ουσιαστικά κανείς.
Φασισμός και ναζισμός είναι απάνθρωπες ιδεολογίες, είναι όμως πανίσχυρες διότι απευθύνονται σε ένστικτα. Σε συνθήκες πολέμου, επικρατεί το ένστικτο της επιβίωσης. Μετά τον πόλεμο όμως, ο ηττημένος, διακατέχεται το ένστικτο της εκδίκησης. Εκεί πάτησαν οι δημαγωγοί της περιόδου»
Ξεκινώντας με το προφανές, είναι ολοφάνερο ότι αυτό το κείμενο δεν το έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Πρωθυπουργός μας δεν γνωρίζει τι σημαίνει «καθημαγμένες» και αυτό δεν είναι ντροπή, είναι απλά δεδομένο. Ούτε εγώ ήξερα τι σημαίνει «ασκαρδαμυκτί» μέχρι που το έψαξα. Εξάλλου, έχω ξαναγράψει ότι δεν έχω πρόβλημα με το να γράφει κάποιος άλλος τις αναρτήσεις των πολιτικών. Εγώ, ο Έλληνας φορολογούμενος, πληρώνω φόρους για να έχουν οι πολιτικοί μας γραφεία με αρκετά και ικανά στελέχη. Το να αξιοποιούνται αυτά τα στελέχη είναι κάτι που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν –και είναι προφανές ότι πολλοί αγνοούν, όπως για παράδειγμα ο Παύλος Πολάκης με τις κατά συρροή ανορθόγραφες και ασύντακτες αναρτήσεις του. Το νόημα όμως της ανάρτησης είναι αυτό που με εξοργίζει, το οποίο είναι ακριβώς πάνω στη γραμμή Τσίπρα.
Ποιό είναι το νόημα; Συνοπτικά: δεν λέω ποιος (εννοώ ο Μητσοτάκης) είναι σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Το βλέπουμε συχνά. Από τις επιθέσεις μέσω δημοσιογράφων στην ΕΡΤ μέχρι τις επίσημες ανακοινώσεις του κόμματος γίνεται συνειδητή προσπάθεια ταύτισης του Μητσοτάκη με τον φασισμό. Τα άτομα που αποδεδειγμένα χτυπάνε ανελέητα τη Δικαιοσύνη, τον Τύπο, τους Θεσμούς, το Σύνταγμα και πολλές φορές την ίδια τη Δημοκρατία λένε ότι όταν γίνει η ΝΔ κυβέρνηση θα φασιστοποιήσει τον τόπο.
Το ξαναλέω για να το καταλάβουμε. Έχουμε αποδείξεις ότι ο Τσίπρας, ο Πολάκης και όλο το παρεάκι τους κάνουν ηθελημένες προσπάθειες (πολλές φορές επιτυχημένες) για να χτυπήσουν τη Δικαιοσύνη, τον Τύπο, τους Θεσμούς, το Σύνταγμα και πολλές φορές και την ίδια τη Δημοκρατία για προσωπικό τους όφελος και δεν μπορώ να τονίσω αρκετά ότι έχουμε αποδείξεις για όλα αυτά και δαιμονοποιούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ειλικρινά, ποιόν πολιτικό σας θυμίζει αυτή η πρακτική του Αλέξη Τσίπρα; Αν ψάχνετε πολύ, μην ανησυχείτε, ανεβείτε λίγο πιο πάνω και θα δείτε ότι τον κατονομάζει στην ανάρτησή του.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο αστείο; Λένε για τον Άδωνι Γεωργιάδη –και ειλικρινά δεν έχω κάποιο λόγο να τον συμπαθώ- ότι αν γίνει Υπουργός θα συμπεριφέρεται ως φασίστας, ενώ υπήρξε ήδη για πολλά έτη Υπουργός και μπορεί να μελετήσει κάποιος το αν συμπεριφέρθηκε ως φασίστας ή όχι. Δεν λέω αν ήταν επιτυχημένος ή όχι Υπουργός, αλλά αν είχε φασιστική συμπεριφορά εκείνη την περίοδο. Αυτά τα λέει το κόμμα του Παύλου Πολάκη, του ανθρώπου που προσωποποιεί τον αριστερόστροφο φασισμό με κάθε ευκαιρία που του δίνεται, χρησιμοποιώντας ακόμα και τη θέση του Υπουργού την οποία κατέχει αυτή τη στιγμή.
Έχω διαβάσει καμιά κατοσταριά φορές την ανάρτηση του Τσίπρα. Ακόμα δεν έχω ηρεμήσει. Ακόμα και όταν αρχίζω να συνηθίζω την υποκρισία του Τσίπρα νευριάζω ακόμα χειρότερα από τα ιστορικά λάθη του κειμένου. Ας υποθέσουμε ότι ο κειμενογράφος –ο οποίος επιμένω ότι δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας- εννοεί ότι ως συνέπεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήρθαν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι.
Ας παραβλέψουμε ότι ενώ οι ιστορικοί δεν είναι απόλυτα σίγουροι για τους λόγους που οδήγησαν στην πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ο κειμενογράφος του Τσίπρα γράφει με βεβαιότητα. Ποιοι καθημαγμένοι Ιταλοί ρε κακομοίρη κειμενογράφε; Αυτοί που κέρδισαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Αυτοί που αποχώρησαν από το μοίρασμα του κόσμου επειδή οι Γάλλοι και οι Βρετανοί δεν του έδιναν αρκετά νέα εδάφη; Και ποια κυρίαρχη ελίτ στην φτωχοποιημένη και εξευτελισμένη Γερμανία; Και πώς γίνεται να μη κερδίσει κανείς στον πόλεμο ενάντια στους φασίστες;
Και τολμάει να μιλάει για διαίρεση αυτός που έκανε το δημοψήφισμα του 2015; Για στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων αυτός που έλεγε γερμανοτσολιάδες όποιον διαφώνησε μαζί του; Για καλλιέργεια φόβου αυτός που λέει ότι ο αντίπαλός του θα απολύσει τους πάντες και τα πάντα; Για επίκληση εθνικού μεγαλείο ο «εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζούρνα και εμείς θα χορεύουμε»;
Ξέρετε κάτι; Σε ένα πράγμα έχει δίκιο. Οι δημαγωγοί της περιόδου τότε όντως διαίρεσαν την κοινωνία, στοχοποίησαν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, καλλιέργησαν τον φόβο και επικαλέστηκαν ένα εθνικό μεγαλείο. Οι δημαγωγοί του σήμερα, τι το διαφορετικό κάνουν;
Υ.Γ. Σας υποσχέθηκα στον τίτλο διορθωμένο το tweet του Τσίπρα. Να το λοιπόν αυτό που έπρεπε να γράψει ένας αριστερός Πρωθυπουργός:
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε πριν από 100 χρόνια για όλους, εκτός από την Ελλάδα. Για την Ελλάδα δυστυχώς ο πόλεμος συνεχίστηκε και στην πραγματικότητα τελείωσε το 1922 με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά.
Ας υποσχεθούμε ποτέ ξανά να μη προσπαθήσουμε να επιβληθούμε στρατιωτικά σε γειτονικές χώρες, όσο και αν είναι δικαιολογημένο αυτό ως πράξη, και να σκεφτόμαστε δεύτερη και τρίτη φορά αυτό που μας υπόσχονται οι πολιτικοί μας αν μας ακούγεται πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ίσως, αν αυτά γίνονταν στο παρελθόν, ο Μεγάλος Πόλεμος να είχε τελειώσει για την Ελλάδα λίγο νωρίτερα και όχι τον Σεπτέμβριο του 1922.
