Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ούτε η προσπάθεια να βελτιωθεί η κατάσταση. Το σύστημα υγείας βρίσκεται σε ολοκληρωτική κρίση. Τα διαλυτικά φαινόμενα τείνουν να πάρουν ανεξέλεγκτη μορφή. Η κατάρρευση των κρατικών και ασφαλιστικών εσόδων δημιουργεί συνθήκες πτώχευσης στον ΕΟΠΥΥ. Μία παραλυτική αδράνεια κυριαρχεί παντού.
Η προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου φορέα για την ασφάλιση και την υγεία μέσω του ΕΟΠΥΥ αποδεικνύεται θνησιγενής. Επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κακή κατάσταση των υπηρεσιών υγείας. Όμως, ο ΕΟΠΥΥ μπορεί να αποτελέσει μία βάση εθνικής συνεννόησης και διακομματικής συμφωνίας. Όπως επιλέχτηκε να υλοποιηθεί, είναι ένας αναποτελεσματικός οργανισμός από πολιτική και οικονομική άποψη. Χωρίς σχεδιασμό και προετοιμασία και χωρίς κινητοποίηση όλων των δυνάμεων στο χώρο της υγείας δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος.
Αλλά ο ΕΟΠΥΥ αποτελεί το κλειδί των εξελίξεων στην υγειονομική περίθαλψη για τη χώρα, για τους πολίτες και για το υγειονομικό προσωπικό. Πρέπει να συγκροτηθεί και να εξελιχθεί σε ένα λιτό, περιεκτικό και αποδοτικό σύστημα υγείας. Ο ΕΟΠΥΥ είναι “κλειδί” όλων των εξελίξεων, γιατί επηρεάζει τη λειτουργία των νοσοκομείων, την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και τη φαρμακευτική περίθαλψη.
Για το λόγο αυτό η ανόρθωση του υγειονομικού συστήματος πρέπει να αρχίσει με τον ΕΟΠΥΥ. Πρώτα από όλα από τα μέτρα εξασφάλισης της χρηματοδότησης που μειώνεται από την ανεργία και τη ύφεση. Οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών πρέπει να συμπληρωθούν με ένα σύστημα “κοινωνικού ΦΠΑ” ή “κοινωνικού φόρου”, ώστε να εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα της ασφάλισης υγείας. Αλλά και η ελάφρυνση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ώστε να “αντέξουν” στην κρίση και ακόμη να ενισχυθεί η προσπάθεια συγκράτησης της απασχόλησης.
Στο πνεύμα αυτό όλες οι υπηρεσίες υγείας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα πρέπει να “υπαχθούν” στον ΕΟΠΥΥ με ίδιους κανόνες, ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με όλους τους γιατρούς και όλους τους νοσηλευτές που πρέπει να αμείβονται ανάλογα με την συμβολή τους. Με τον τρόπο αυτό, οι πολίτες μπορεί να έχουν επιλογές στην πρόσβαση, αλλά και οι γιατροί και οι νοσηλευτές δυνατότητα απασχόλησης σε κατάλληλες συνθήκες.
Το υγειονομικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει με αυτή τη στασιμότητα. Ούτε μπορεί να διασωθεί με μικροδιορθώσεις. Χρειάζεται μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές. Με αλλαγές στη χωροταξία και τη διοίκηση των νοσοκομείων. Με ολοκληρωτική στροφή στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και την πρόληψη. Με χρησιμοποίηση των ελληνικών γενοσήμων φαρμάκων στα χρόνια νοσήματα.
Ο πρώτος κανόνας είναι η επιλογή των πολιτών που επιβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια για βελτίωση των υπηρεσιών. Ο δεύτερος κανόνας είναι ότι οι θέσεις, οι αμοιβές και οι εξελίξεις των γιατρών, των νοσηλευτών και του υγειονομικού προσωπικού εξαρτώνται από την επίδοσή τους να ανταποκριθούν στην προσπάθεια αυτή.
Η εποχή της ρητορικής και της φλυαρίας στην πολιτική έχει ξεπεραστεί.
Είναι η εποχή της πράξης και κυρίως των ορατών αποτελεσμάτων.
Αυτά δε γίνονται με τη συνηθισμένη ευχολογία, αλλά με ισχυρή πολιτική δέσμευση, τεκμηριωμένο σχεδιασμό και συναίνεση.
Δείτε εδώ το άρθρο του Νικήτα Κακλαμάνη στο περιοδικό apopseis με θέμα την Υγεία
