Χωρίς λεπτομέρειες του νόμου, εκ πρώτης όψεως, θεωρώ ότι ο νόμος αυτός είναι ιδανικός και θα περίμενε κανείς να γίνει από όλους ευχαρίστως αποδεκτός. Και λέω «ιδανικός», πρώτον, επειδή η κάθε τοπική κοινωνία ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τη ποιότητα των ανθρώπων που την απαρτίζουν, οι εκλογείς θα αναδείξουν τους ικανούς, τους τίμιους, τους έμπειρους ανάμεσά τους και δεύτερον, διότι δίνει στο πολίτη το δικαίωμα επιλογής του προσώπου που θέλει να τον αντιπροσωπεύει. Αντί αυτού όμως, άρχισαν οι οιμωγές των συνδικαλιστών και των κομματικών παρατρεχάμενων για «κατάργηση της δημοκρατίας» και για «διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Είναι απίστευτο, αλλά έχουν τόσο σκοτάδι σχετικά με τη λειτουργεία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που ο πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των δήμων (ΚΕΔΕ), κ. Κώστας Ασκούνης, σε μια εκπομπή του MEGA, δήλωσε «ότι χωρίς την υποστήριξη κομματικής πλειοψηφίας στο Συβούλιο, ο δήμαρχος θα είναι αδύνατον να κυβερνήσει, θα είναι αδύνατον να εφαρμόσει το πρόγραμμά του». Και είναι δικαιολογημένος να το λέει, γιατί, με τη κρατούσα κουλτούρα κομματικής πόλωσης, κανένας σύμβουλος, με διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση, δεν θα υπερψηφίσει το πρόγραμμα του δημάρχου ή του περιφερειάρχη, ανεξάρτητα από τη ποιότητα ή τη χρησιμότητά του. Σαν πρόεδρος όλων των Δήμων της Ελλάδος θα έπρεπε όμως να ξέρει και το τρόπο που εκλέγονται οι τοπικοί άρχοντες και πως λειτουργούν οι δήμοι εκτός Ελλάδος. Όπως ο Δήμος της Νέας Υόρκης π.χ., που ο δήμαρχος, ο πιο πετυχημένος δήμαρχος των τελευταίων χρόνων, είναι κομματικά ανεξάρτητος και δεν έχει κανένα ανεξάρτητο δημοτικό σύμβουλο δίπλα του. Και όμως, ο Δήμος του έχει γίνει υπόδειγμα λειτουργείας και ευνομίας.
Τάδε έφη ο κ. Πρόεδρος και σε πιάνει απελπισία γιατί οι αντιρρήσεις του κ προέδρου αποτελούν το δειγμα της σκέψης που επικρατεί στους κύκλους του σημερινού διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού και αποδεικνύει τη στρεβλή αντίληψη που έχουν σχετικά με τη λειτουργεία της δημοκρατίας. Και απορείς, πως είναι δυνατόν να βγεί από τη κρίση και να προοδεύσει αυτός ο τόπος, όταν στη κρίση των πολιτικών μας προέχει πάντα το κομματικό και το ατομικό τους συμφέρον; Παρόλον που η πατρίδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, οι πολιτικοί μας, ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί το κίνδυνο και αντί να συμβάλουν στην αποτροπή του κακού, το μόνο που τους απασχολεί είναι να μην αλλάξει τίποτα ώστε να μη χάσουν τα προνόμια και την εξουσία. Δεν έχουν συνειδητοποιείσει ότι στο χάος που θα ακολουθήσει όταν χρεοκοπήσουμε, δεν θα υπάρχουν ούτε προνόμια ούτε καν εξουσία.
Τέτοιες συμπεριφορές των συνδικαλιστών και των υπεύθυνων κοινωνικών παραγόντων, είναι απότοκες του γεγονότος ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατική εμπειρία και επομένως δεν υπάρχει «δημοκρατική ηθική». Δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε να ξέρουμε, το τρόπο λειτουργείας τη δημοκρατίας. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι αρχές της και τα πλαίσια μέσα στα οποία μας επιτρέπει και μας προτρέπει να συμμετέχουμε, ώστε να γίνεται αποτελεσματική. Αγνοούμε ότι η δημοκρατία είναι κάτι ζωντανό. Ότι είναι μια κατευθυντήρια ιδέα που παίρνει σάρκα και οστά και μας προστατεύει όταν την υπακούμε. ‘Οταν τη φροντίζουμε, όταν τη τρέφουμε με σεβασμό και υπακοή. Είναι ακατανόητον και καταλήγει εγκληματικό να υποστηρίζουμε ότι εφόσον ζούμε σε μια δημοκρατία έχουμε μόνο δικαιώματα. Ότι έχουμε το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία, στην ασφάλεια, στην εργασία, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην απεργία, στη διαδήλωση, αλλά και στη κατάληψη, στο παράνομο πάρκινγκ, στο «δεν πληρώνω», στο κάψιμο και τη λεηλασία των καταστημάτων και των αυτοκινήτων που βρίσκονται στο δρόμο των διαδηλώσεών μας, στο θρυματισμό των μαρμάρων των πεζοδρομίων για να χρησιμοποιηθούν εναντίον των μπάτσων και, γενικά, το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι μας γουστάρει.
Πουθενά στο εγχειρίδιο δημοκρατίας που εφαρμόζεται σήμερα στη πατρίδα μας δεν υπάρχει η λέξη «υποχρέωση», «καθήκον», «χρέος». Δεν υπάρχουν διατυπωμένοι κανόνες που απαιτούν θυσίες από το πολίτη ή ένας κατάλογος του τι πρέπει ή τί δεν πρέπει. Κανένα σχολείο, κανένα κράτος, κανένα κόμμα, κανένας γονιός, δεν δίδαξε τη νεολαία και, γενικά, τον΄Ελληνα, τι συνεπάγεται να ζει στη δημοκρατία. Τι πρέπει να δώσει και τι θα πρέπει να περιμένει ότι θα πάρει. Σε αυτό το θέμα, είναι τεράστια η ευθύνη όλων των ηγεσιών της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά πιο πολύ της Ελληνικής Διανόησης, ότι δεν θεώρησε ποτέ ότι έχει την ηθική υποχρέωση να διαφωτίσει το λαό περί «Αγωγής του Πολίτη». Παρουσιάζονται αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία, σαν να μην τους αφορά τι γίνεται στη γειτονιά, στη πόλη, στο κράτος. Το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει και να «αγωνίζονται», είναι τα «κεκτημένα» τους και είναι οι πρώτοι διδάξαντες στην ανυπακοή εφαρμογής των νόμων που αντίκεινται στα συμφέροντά τους. «Δεν θα εφαρμόσουμε το νόμο», είναι απόφθευγμα που έχει ακουστεί πολλές φορές από το στόμα Πρυτάνεων Πανεπιστημίων. Αντιγράφοντας λοιπόν τους ηγέτες του, κάθε πολίτης σήμερα, αποσυνδέει τα δικά του συμφέροντα από αυτά του συνόλου (κράτους, έθνους) και τα συνδέει με αυτά των συνδικαλιστών και των πολιτικών (βολεμένων), ελπίζοντας έτσι στη διαφύλαξή τους, χωρίς να μπορούν να εννοήσουν την αναγκαιότητα της δημοκρατίας και της ευνομίας.
Είναι αλήθεια ότι περνάμε δύσκολες μέρες, ότι όλα όσα υποφέρουμε είναι αποτέλεσμα άλογων ενεργειών των πολιτικών μας και ότι θα πρέπει να υπάρξει τιμωρία για να ικανοποιηθεί το αίσθημα δικαίου, αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει και να φροντίσουμε για το μέλλον. Και αυτό, είναι βέβαιον ότι θα έρθει ευνοϊκό, όταν όλοι βάλουμε βαθιά μεσα στη καρδιά μας, ότι μόνο η δημοκρατία θα μας σώσει. Ότι μόνο η ευνομία και η τήρηση των νόμων θα δημιουργήσει το αίσθημα ασφάλειας και την ηρεμία σκέψης που απαιτούνται να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Η δημοκρατία δεν έχει κόκκινες γραμμές, δεν μπορούμε να λέμε ότι μόνο εγώ έχω δίκιο. Η δημοκρατία έχει διάλογο, έχει συνδιαλλαγή, έχει συναίνεση και οπωσδήποτε, δεν έχει βία. Και το σπουδαιότερο όλων, να κάνουμε συνείδηση ότι τα διακαιώματά μας δεν έιναι ανώτερα από τα δικαιώματα του γείτονα.
Συμπερασματικά, πρέπει να ενστερνηθούμε τη πίστη ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του, αλλά μόνο σαν σύνολον μπορούμε.
