γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Στη πατρίδα μας η «δημοκρατία» έχει χάσει την έννοιά της και αυτός είναι ο λόγος που βρισκόμαστε στο σημερινό χάλι. Όχι μόνο δεν έχουμε κάνει τίποτα σοβαρό να τη κρατήσουμε αλώβητη, αλλά απεναντίας τη νοθεύουμε. Έχει πάψει να είναι ο οδηγός στη διαδικασία λειτουργίας των θεσμών και της διακυβέρνησης της χώρας. Τη μεταχειριζόμαστε σαν πηλό και ο καθένας μας της δίνει τη μορφή που τον εξυπηρετεί.
Αν αναλύσουμε τα αίτια της σημερινής κακοδαιμονίας που μαστίζει τη χώρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή προήλθε αποκλειστικά και μόνον από την απαξίωση της δημοκρατίας. Σήμερα οι θεσμοί, τα κόμματα και η κυβέρνηση, λειτουργούν χωρίς τους κανόνες της. Στη σημερινή διακυβέρνηση δεν υπάρχει πραγματικά ο διαχωρισμός των εξουσιών και ο έλεγχος των εξουσιών. Στη δημοκρατία μας ο πρωθυπουργός είναι η απόλυτη εξουσία. Έτσι, αντί δημοκρατίας έχουμε πρωθυπουργική δικτατορία.
Επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά παραδείγματα, είναι πολλά για να χωρέσουν σε τόσο μικρό χώρο, που στηρίζουν την άποψή μου για τη πλημμελή λειτουργία της δημοκρατίας:
Πόσο δημοκρατικό είναι:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιλέγεται από τον πρωθυπουργό; Καταλαβαίνω ότι έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία και οι βουλευτές μας μιλάνε και αποφασίζουν για μας, αλλά στη περίπτωση εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, αυτός δεν επιλέγεται από τους αντιπροσώπους του λαού, όπως θα έπρεπε, αλλά ψηφίζεται καθ’ υπόδειξη του αρχηγού. Για αυτό το λόγο, αν θέλουμε να εκλέξουμε ανεξάρτητο Ανώτατο Άρχοντα, τότε θα πρέπει να επιλέγεται και να εκλέγεται κατ’ ευθείαν από το λαό.
Ο ηγέτης του κόμματος να αποκαλείται «Αρχηγός»; Στη δημοκρατία ο ηγέτης του κόμματος πρέπει να είναι υπόλογος στα μέλη του και να λέγεται «Πρόεδρος». Πρώτος στην έδρα, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, ενώ ο όρος Αρχηγός σημαίνει αυταρχισμό, αποφασίζω και διατάσσω, δείχνει την πλήρη υπεροχή του ενός.
Ο «αρχηγός» να διορίζει βουλευτές της αρεσκείας του με το θεσμό του «Βουλευτή Επικρατείας»; Εφόσον το πολίτευμά μας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αυτό σημαίνει ότι ο κάθε βουλευτής αντιπροσωπεύει το λαό μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής εκλογικής περιφέρειας. Ποιο λαό ποιας εκλογικής περιφέρειας αντιπροσωπεύει ο βουλευτής Επικρατείας; Τον αρχηγό μάλλον, γιατί αυτός τον βάζει στη λίστα και σε εκλόγιμη θέση.
Να διαγράφεται ο βουλευτής όταν διαφωνεί με την άποψη του «αρχηγού»; Η ελευθερία του λόγου είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας. Διαγράφοντας αυτόν που διατυπώνει, λόγω ή έργω, διαφορετική άποψη από αυτή του αρχηγού, ηθελημένα υποσκάπτουμε την ύπαρξη της ίδιας της δημοκρατίας, δεδομένου ότι ο βουλευτής και, σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι ο αντιπρόσωπος του λαού και μιλάει και ψηφίζει κατά συνείδηση.
Το μεγαλύτερο κόμμα να παίρνει «δώρο» 50 έδρες; Η βουλευτική έδρα δεν είναι δώρο και δεν χαρίζεται. Κερδίζεται. Παράγεται από τη προτίμηση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας, που τον επέλεξε και τον εξέλεξε, και πιστεύει ότι θα υπηρετήσει τα συμφέροντά του και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τη δίνει σαν δώρο ο «αρχηγός».
Οι εκλογές να γίνονται με «λίστα»; Οι τοπικές κοινωνίες ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον ποιος είναι ο καλός, ο ικανός, ο τίμιος στο τόπο τους για να τον τιμήσουν με τη προτίμησή τους για να τους αντιπροσωπεύσει στη Βουλή. Το δικαίωμα όμως που έχει ο «αρχηγός», να δημιουργεί μια λίστα με σειρά προτιμήσεως, με τα δικά του αποκλειστικά κριτήρια, για να εκλεγούν αυτοί που θα του λένε πάντα «ναι», καταστρατηγείται η έννοια της δημοκρατίας. Έτσι ο εκλεγμένος με τη λίστα βουλευτής δεν είναι πλέον υπόλογος στο λαό, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει, αλλά στον «αρχηγό».
Άλλη μια ακόμα πλάνη που έχει επικρατήσει στη συνείδηση του λαού και των πολιτικών είναι ότι το εκλογικό σύστημα της Αναλογικής αποτελεί το άκρον άωτον της δημοκρατίας. Εκ των αποτελεσμάτων όμως αποδεικνύεται ότι η κάθε μορφή αναλογικής είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της, γιατί με τη νομιμοποίηση του πολυκομματισμού και τη πόλωση που προκαλεί, δεν μπορεί να λειτουργήσει και να αποδώσει στο λαό τα πλεονεκτήματα για τα οποία επινοήθηκε η δημοκρατία.
Οι εκλογές δεν γίνονται για στατιστικούς λόγους. Για να δούμε πόσοι είναι δεξιοί, πόσοι αριστεροί, πόσοι κεντροδεξιοί, και πόσοι κεντροαριστεροί. Γίνονται για να προέλθει μια ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση, που θα μπορέσει απερίσπαστη να εφαρμόσει το πρόγραμμα, για το οποίον ο λαός την εξέλεξε.
Παρ΄όλη την απαξίωση του δικομματισμού, αυτός είναι το μόνο μέσον για μια ισχυρή κυβέρνηση, που θα εξασφαλίζει, μπορεί αναγκαστικά, τη συναίνεση και τη πολιτική σταθερότητα, αναγκαία για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.
Ο πολυκομματισμός ικανοποιεί μόνο τη μισαλλοδοξία ορισμένων πολιτικών που θέλουν να λέγονται «αρχηγοί», να έχουν γραφείο στη Βουλή και να λαμβάνουν μέρος στη συζήτηση αρχηγών. Ποιο νομοσχέδιο, που προτάθηκε από μικρό κόμμα ψηφίστηκε και έγινε νόμος; Πότε μια κυβέρνηση πήρε σοβαρά τη πρόταση ενός μικρού κόμματος στη συζήτηση για τη ψήφιση ενός νόμου; Ποτέ. Τότε, ποια η χρησιμότητά τους;
Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα του ότι ο Ελληνικός λαός ακόμα δεν έχει, και χρειάζεται να αποκτήσει, δημοκρατική συνείδηση, που είναι απαραίτητη για τη λειτουργήσει ομαλά η δημοκρατία. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τα δικαιώματά μας θα πρέπει να είναι ισόποσα και ισόβαρα με τις υποχρεώσεις μας. Ότι τα δικαιώματα του ενός σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου. Ότι δεν δίνεται τίποτα δωρεάν και ότι όλα έχουν μια τιμή. Και ότι για να αποκτήσεις τα δικαιώματα στη δημοκρατία θα πρέπει να τα πληρώσεις με τη τήρηση των υποχρεώσεών σου. Και μία από αυτές είναι η πιστή τήρηση όλων των νόμων.
Γι’αυτό, το μάθημα της αγωγής του πολίτη, και δι’ αυτής η διδασκαλία της δημοκρατίας, θα πρέπει να γίνει πρωτεύων μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ο σωστός τρόπος λειτουργίας της δημοκρατίας είναι απόλυτη ανάγκη και γι’ αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση στο πολίτη.
Αν λάβουμε λοιπόν σοβαρά υπ’ όψιν ότι η δημοκρατία δεν διαθέτει πολλούς τρόπους να αμυνθεί, οι πολιτικοί και ο λαός μας θα πρέπει να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να τη προστατεύσουν, τηρώντας απαρέγκλιτα τους κανόνες της. Πρέπει να τη φροντίσουν ως κόρη οφθαλμού, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον αντίποδα καραδοκεί η κάθε είδους δικτατορία.
Αν διαβάσουμε τη πρόσφατη ιστορία μας θα διαπιστώσουμε ότι οι πρόσφατοι δικτάτορες είναι τα προϊόντα εκφυλισμού της δημοκρατίας.
