ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Δεν ξέρω
Δεν ξέρω από τη σκόνη που κυκλοφορεί, πόση είναι αλλοτινών υπάρξεων…
Δεν ξέρω αν η φωνή μας είναι ξένη φωνή, καθώς από απροσδιόριστα βάθη κραυγάζει μέσα μας.
Αν ο σημερινός μας λόγος είναι μετάλλαξη πανάρχαιας μήτρας,
αν η σοφία του και η δεισιδαιμονία του κουβαλιέται στα ανυποψίαστα ρουθούνια μας από «κάποτε», δεν ξέρω.
Κοιτάζω γύρω μου.
Περιγράφω το «προσωρινό» και αφήνω το «διαρκές» να βολτάρει στα πνευμόνια μου. Ακούω τους ήχους μου και αναπνέω.
Συνεχίζω να ζω. Με τη συγκολλητική ουσία της ζωής μου να συγκρατεί τη ζωή που προηγήθηκε.
Με μικρή περίσκεψη περιδιαβαίνω στον χρόνο.
Μέχρι την ώρα της αποδόμησης μου.
Την ώρα του επόμενου …συγκολλητή. Του πεπερασμένου επόμενου.
