Το μεγάλο πρόβλημα με τις προεκλογικές υποσχέσεις δεν είναι ότι οι περισσότερες και οι σημαντικότερες είναι ψέματα. Άλλωστε ζούμε αρκετά χρόνια στην Ελλάδα για να έχουμε συνηθίσει στην μετεκλογική απογοήτευση. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές κάποιες από αυτές τις υποσχέσεις γίνονται πραγματικότητα. Έτσι λοιπόν, όταν άκουσα για μείωση του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 στην αρχή σχεδόν αδιαφόρησα. Ήταν κάτι με το οποίο διαφωνώ και, όντας κάπως απόλυτος στα επιχειρήματά μου, θεωρούσα ότι είναι τόσο προφανώς λάθος που όλο και κάποιος θα υποδείξει την ανοησία αυτής της ιδέας. Έλα μου όμως που υπάρχουν διαφορετικές απόψεις από τη δική μου και κάποιοι δεν το θεωρούν λάθος! Ακόμα χειρότερα, κάποιοι το θεωρούν αδιαπραγμάτευτο μέτρο για την ανάπτυξη της Ελλάδας!
Η υπόσχεση της μείωσης του αριθμού των Βουλευτών με τον καιρό έγινε άλλη μια καραμέλα που χρησιμοποιούν διάφοροι πολιτικοί όταν θέλουν να προσφέρουν εύκολη λύση. Κάτι δηλαδή σαν την «πάταξη της φοροδιαφυγής», τη «μεταρρύθμιση», τις «ιδιωτικοποιήσεις», και την «αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας», θέματα στα οποία έχουν γίνει μισές δουλειές δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το ίδιο με όλες αυτές τις περιπτώσεις θα ισχύσει και στην μείωση του αριθμού των Βουλευτών: θα γίνει μισή δουλειά, κακοσχεδιασμένη, που θα είναι για τα μάτια του κόσμου ή για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Και όλα αυτά σε ένα μέτρο που εξ αρχής θεωρώ απαράδεκτο.
Γιατί όμως να μη μειωθούν οι Βουλευτές; Άλλωστε το ελληνικό κράτος ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για εκείνους, ακόμα περισσότερα αν υπολογίσουμε τα προνόμια και την ευνοϊκή μεταχείρισή τους. Και κάπως έτσι εξαντλούνται τα επιχειρήματα για την μείωση του αριθμού των Βουλευτών. Αλήθεια, όλη η φασαρία γίνεται για να εξοικονομηθούν από μισθούς, γραφεία, αστυνομικούς, επιστημονικούς συνεργάτες, αποζημιώσεις κλπ, λιγότερο από 17 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο*, ένα καθόλου μικρό ποσό, το οποίο είναι γύρω στις 15 φορές μικρότερο από το ποσό που ξοδέψαμε ως κράτος φέτος για εκλογές και για ένα άσκοπο δημοψήφισμα και υπερβολικά μικρότερο από τη ζημιά που έχει κάθε χρόνο ο ΟΣΕ. Δηλαδή, για να το πούμε λιανά, το κόστος των εκλογών και του δημοψηφίσματος είναι αρκετό για να καλύψει τα έξοδα των 100 επίμαχων Βουλευτών για περίπου 15 χρόνια. Για να μη χάσω την ευκαιρία, να θυμίσω ότι για τα σάπια αεροπλάνα που παρήγγειλαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος, ενώ ο αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας διαφωνούσε, θα δώσουμε 500 εκατομμύρια ευρώ. 15 εκατομμύρια επίσης είναι περίπου δηλαδή όσα κερδίζει κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός από τη συμμετοχή του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τόσο κοστίζουν 100 επιπλέον φωνές μέσα στη Βουλή, όσο η συμμετοχή μιας ομάδας σε μια ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Ας δούμε λοιπόν τι αλλάζει για να έχουμε κέρδος περίπου 17 εκατομμυρίων ευρώ. Αρχικά οι περισσότερες περιφέρειες της Ελλάδας χάνουν τουλάχιστον έναν Βουλευτή. Αυτό σημαίνει ότι σίγουρα οι διεδρικές θα γίνουν μονοεδρικές και οι τριεδρικές θα γίνουν διεδρικές. Άρα κέρδος σε αριθμό Βουλευτών θα έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού στις μονοεδρικές ο Βουλευτής είναι ο πρώτος σε σταυρούς από το τοπικά πρώτο κόμμα και στις διεδρικές Βουλευτές γίνονται οι πρώτοι από τα δύο πρώτα κόμματα, άρα και πάλι συνήθως από τα δύο μεγάλα. Ο τρίτος που χάνεται στις τριεδρικές ήταν από κάποιο μικρότερο κόμμα, άρα με αυτόν τον τρόπο ο αριθμός των Βουλευτών επαρχίας που εκλέγουν τα μεγάλα κόμματα θα μείνει σχεδόν σταθερός, ενώ στα μικρότερα κόμματα θα μειωθεί αρκετά. Άρα, εφόσον υπάρχουν περισσότερες μονοεδρικές και διεδρικές θα είναι πολύ μεγαλύτερη η αναλογία των Βουλευτών από τα μεγάλα κόμματα σε σχέση με τα μικρά, άρα θα είναι πολύ πιο εύκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση. Θα είναι επίσης μεγάλη βοήθεια στο να επανέλθει ο δικομματισμός τον οποίο έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια.
Σκεφτείτε επίσης το εξής: αν σε μία περιφέρεια εκλέγονται ένας Βουλευτής με οικονομική υποστήριξη από κάποιον επιχειρηματία ή εφοπλιστή και ένας ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στα δικά του χρήματα, και με την μείωση του αριθμού των εδρών θα μπορεί να επανεκλεγεί μόνο ένας από τους δύο, ποιος θεωρείτε πιθανότερο να κερδίσει; Βλέπετε λοιπόν ότι με ένα τέτοιο μέτρο ευνοούνται όσοι μέσω των χρημάτων τους ασκούν παρασκηνιακά έλεγχο στους Βουλευτές και τα κόμματα.
Πέρα όμως από τους οικονομικούς «νταβατζήδες», ο άλλος που ευνοείται είναι ο αρχηγός του κάθε κόμματος. Με σαφώς μικρότερες κοινοβουλευτικές ομάδες, πόσο εύκολο θα είναι να εκφράζει κάποιος τη διαφωνία του; Αν τώρα γίνονται όργια από τους κομματικούς μηχανισμούς για να προωθηθούν οι υποψήφιοι που είναι εκλεκτοί του αρχηγού, τι θα γίνεται αν εκλέγονται ακόμα λιγότεροι; Πόση δύναμη θα αποκτήσουν οι διάφοροι «βαρώνοι», τα «τζάκια» και οι διάφορες πολιτικές κλίκες; Η άποψη ότι η δύναμη του κάθε βουλευτή θα είναι μεγαλύτερη, μόνο σε θεωρητική βάση θα ισχύει αφού οι βουλευτές θα εκλέγονται μέσω κομματικών μηχανισμών, άρα η δύναμη του κόμματος και όχι η ελεύθερη βούληση του βουλευτή θα είναι μεγαλύτερη. Γιατί η ελεύθερη βούληση θα υποτάσσεται στην κομματική για να έχει τη στήριξή της ώστε να εκλεγεί βουλευτής…
Φυσικά υπάρχουν και λειτουργικά προβλήματα: ποιός θα απαρτίσει όλες αυτές τις επιτροπές στις οποίες όντως γίνεται δουλειά; Ποιός θα ελέγχει την κυβέρνηση με ερωτήσεις μέσα στη Βουλή; Ποιός θα αναδεικνύει προβλήματα που κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να κρύψουν αν όλοι οι Βουλευτές είναι πανομοιότυποι;
Τα προβλήματα από μια τέτοια απόφαση δεν έχουν τελειωμό και δεν φτάνει ένα άρθρο για να απαριθμηθούν. Δείτε πόσο ραγδαία υποβιβάζεται το πολίτευμα απλά και μόνο για να γλιτώσουμε περίπου 17 εκατομμύρια ευρώ, ένα ποσό το οποίο είναι μηδαμινό μπροστά στα προβλήματα που προκαλεί. Ωραία λοιπόν η καραμέλα των 200 Βουλευτών, αλλά αν θέλουν οι πολιτικοί να δίνουν υποσχέσεις που ακούγονται ωραία ας βρουν κάτι άλλο. Ας υποσχεθούν ότι όλοι οι υποψήφιοι στο κόμμα τους θα πρέπει να δημοσιεύουν εκ των προτέρων το πόθεν έσχες τους ή ας παρουσιάσουν κάποιο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας. Τέτοιες όμως υποσχέσεις που πρέπει ή μπορούν τελικά να πραγματοποιηθούν άρχισαν να σπανίζουν αφού, όπως καταλαβαίνετε, δεν συμφέρουν…
*Τα περίπου 17 εκατομμύρια τον χρόνο προκύπτουν με αρκετή γαλαντομία ως εξής: Υπολογίζουμε τους 100 βουλευτές με μηνιαίο κόστος 7.000 ευρώ (μισθός, επιτροπές δεν ξεπερνούν τις 6.500). Τις 700.000 που προκύπτουν τις πολλαπλασιάζουμε με 12 μήνες και το αποτέλεσμα είναι 8.400.000 το χρόνο για μισθοδοσία των 100 βουλευτών. Το ποσό αυτό το διπλασιάζουμε υπολογίζοντας αυθαιρέτως το κόστος λειτουργίας κάθε βουλευτικού γραφείου, όσο υπερβολικό και αν είναι το ποσό, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτό εκτός από τους μισθούς των επιστημονικών συνεργατών και το κόστος ενοικίασης του βουλευτικού αυτοκινήτου, τηλέφωνα κλπ, αν και βενζίνες, ΔΕΗ και τα περισσότερα λειτουργικά έξοδα των γραφείων τα πληρώνουν πλέον οι ίδιοι οι βουλευτές. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι 16.800.000 ευρώ, το οποίο στρογγυλοποιούμε προς τα επάνω κάνοντάς το 17 εκατ. ευρώ.
