Ζούμε σε μία εποχή έντονων κοινωνικών αναταράξεων… Οι πάντες διαμαρτύρονται… Οι πάντες ζητούν… Οι πάντες επιθυμούν… Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, έχουν δίκιο… Όμως, όλοι εμείς που διαμαρτυρόμαστε τι έχουμε κάνει για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, να καλυτερέψουμε το περιβάλλον μας, όχι μόνο το ψυχικό αλλά και αυτό που μας περιβάλλει… να βοηθήσουμε έναν φίλο μας… Τι να τα κάνω τα δάκρια και τα στεφάνια όταν ο φίλος μας, ο αδελφός μας έχει φύγει…
Είναι περίπου ένας χρόνος που ως Όμιλος κάνουμε μία προσπάθεια να δημιουργήσουμε Παιχνιδοθήκες (κατά τα πρότυπα των δανειστικών βιβλιοθηκών) ζητάμε να μην πετάει ο κόσμος τα παιχνίδια των παιδιών του, αλλά να τα φέρνει στον Όμιλο για να τα δωρήσουμε σε κάποια άλλα παιδάκια…
Η ανταπόκριση στην αρχή ήταν πολύ μεγάλη όμως όσο περνάει ο καιρός ξεθωριάζει… Όχι ότι οι άνθρωποι που έφεραν στην αρχή παιχνίδια, δεν έχουν πια… Όμως ο κόσμος δεν θέλει να δώσει… Ο κόσμος είναι επιφυλακτικός για τους γύρω του, η κρίση τον έχει κλείσει στο καβούκι του και δεν ανοίγει πια την αγκαλιά του… Αυτή η οικονομική κρίση, δημιούργησε μία άλλη κρίση… ψυχολογική… Κανένας δεν θέλει να δώσει… Θέλει μόνο να πάρει… Αντί να μας ενώσει, αντί ο ένας να απλώσει το χέρι στον άλλον και να τον τραβήξει προς τα πάνω, έχουμε πιαστεί όλοι σε έναν χορό του Ζαλόγγου…
Περιμένουμε τα πάντα από τους κυβερνώντες… Ακόμη και η Εκκλησία… Εκεί που άλλες εποχές για
να σωθεί ο τόπος μάζευαν τα τιμαλφή και τα έλυωναν, ώστε να βοηθηθεί ο λαός, τώρα; Τώρα βγαίνουν και παρακινούν το λαό να βγει στις πλατείες…
Όμως δεν μπορεί να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία… Πρέπει μόνοι μας να βρούμε το θάρρος να σωθούμε! Ο έχων δύο χειτώνες να δώσει τον έναν; Όχι απαραίτητα…
Μπορεί όμως ένα πιάτο φαγητό να το δώσει στο γέροντα γείτονά του που πιθανόν δεν έχει να φάει γιατί τη σύνταξη την έδωσε για να αγοράσει φάρμακα…
Μπορεί να δώσει το παιχνίδι του παιδιού του με το οποίο δεν παίζει πια, για να παίξει ένα άλλο παιδάκι…
Μπορεί να καθαρίσει το πεζοδρόμιό του από τα αγριόχορτα…
Μπορεί να ρίξει έναν κουβά νερό στο πεζοδρόμιό του, να φύγει η βρωμιά…
Μπορούμε να χαμογελάσουμε και να πούμε μια γλυκειά «καλημέρα» στον τουρίστα, στον άνθρωπο που έρχεται και μας αφήνει τα ωραία του λεφτουδάκια…
Μπορεί να μην τα καταφέρουμε να βγούμε από αυτήν την κρίση αλόβητοι…
Μπορούμε όμως να δείξουμε την ευαισθησία μας, τη φιλοξενία μας, την αγάπη μας…
Αν ο ένας απλώσει το χέρι του στον άλλον, δεν θα βγούμε από την οικονομική κρίση πιο γρήγορα, αλλά σίγουρα θα βγούμε πιο ισχυροί ως κοινωνία…
