γράφει ο Νικ. Χρ. Γκίκας
Οι ζυμώσεις ξεκίνησαν.
Μια πλειάδα αμετανόητων του παρελθόντος, πάσχοντες από ιδεοληπτικό ναρκισσισμό, διεκδικούν αφενός τη ρεβάνς και αφετέρου το ρόλο του καθοδηγητή, του ιθύνοντα νου.
Στην πραγματικότητα, μια λούμπεν ελίτ επιδιώκει να διεκδικεί, παίζοντας ενίοτε με αφέλεια το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Του υποτιθέμενου ενωτικού, καθώς βρίσκει το πλαίσιο εύπλαστο, τη στιγμή ευκαιρία και εξαιτίας αυτού χρήζει αριστερής παρέμβασης.
Πραγματικά όμως αξίζουν συλλυπητήρια σε όλους εκείνους που στέκουν προσκολλημένοι στην ιδέα, ότι ένας αριστερός δήμος θα ήταν ο δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον στην πόλη μας. Λες και το ζητούμενο στο Δήμο δεν είναι ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα καθημερινής πραγματικότητας, παρά μια πολιτική διαμάχη ιδεών.
Αυταπάτες δεν έχουμε και γνωρίζουμε πως ο καθένας μπορεί να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του εαυτού του, αναξιόπιστος και χωρίς αίσθηση καθήκοντος. Το μεγαλοπρεπές όχι του Γιώργου Οικονόμου σχετίζονταν ακριβώς με αυτές τις μωροφιλοδοξίες μιας καθεστηκυίας πλεμπάγιας συλλογικοτήτων και συνιστωσών, ροσονέρων και γιαφκιστών, να κατασκευάσουν ανδρείκελο, διεκδικώντας δι’ αυτού ρόλο στα τοπικά δρώμενα. Είναι φανερό πως δεν κατανοούν ότι διαχρονικά το πολιτικό πλαίσιο σκιαγραφείται από τις εκάστοτε τοπικές ελιτ, με τη βεμπεριανή ή τη μαρξιστική σκέψη εξουσίας. Η πρότερη περίπτωση του Ντίνου είναι χαρακτηριστική, καθώς οι εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειές του, προσέκρουαν στην αδυναμία συνεννόησης της κεντροαριστερής αστικής τάξης. Αδυναμία που είχε τα θεμέλια στις βιαιοπραγίες και τους γερμανοτσολιάδες της μνημονιακής περιόδου, αλλά και στο ανήθικο πλεονέκτημα που προσπόριζαν οι λογής συνιστώσες.
Το ίδιο ανήθικο περιβάλλον που τον πέταξε σα στυμμένη λεμονόκουπα, αναζητά και πάλι ρόλο. Μετά το πρόσφατο στραπάτσο του αριστερισμού, διευκολύνεται ο δρόμος των συζητήσεων, με κορμό πλέον το ΠΑΣΟΚ. Μια παλιά καραβάνα στην πολιτική, με γερό στομάχι και πολιτική διόραση, θα μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες και να δείξει έργο.
Κάποιοι βιάστηκαν να κατηγορήσουν τη Χρύσα που ανακοίνωσε, πρόωρα υποτίθεται την υποψηφιότητα της, αλλά η στρατολόγηση των ελίτ είχε ήδη ξεκινήσει εκεί. Την μεγάλη ώθηση στις ζυμώσεις έδωσε η αποχώρηση υπουργοποίησης του τέως Δημάρχου Δ. Παπαστεργίου, καθώς με την ατολμία του, άρον άρον ένιψε τας χείρας, λειτουργώντας ως Πόντιος Πιλάτος. Αλλά την απρέπεια απομείωσης της πρώτης εκλεγμένης συμβούλου στο συνδυασμό, ενέργεια που αναμφίβολα στερείται ηθικού περιεχομένου και σεβασμού, επικύρωσε κατά το «ώδινεν όρος καὶ έτεκεν μύν», με δημοκρατική σιωπή η ομάδα. Αυτή η αιδήμονα σιγή προκαλεί εύλογες πικρίες, απογοήτευση και αποστασιοποίηση και μοιραία θα οδηγήσει στη διάσπαση. Οι μνηστήρες συνωστίζονται, ενώ κάποιοι αναπολούν τη στερνή γνώση. Η ύβρις ουδέποτε ήταν πολιτική θέση.
