Η Γκάνα έχει μειώσει την εξάρτησή της από εξωτερική βοήθεια από το 46% του ΑΕΠ στο 27%, η Μοζαμβίκη από το 74% στο 58%, η Ρουάντα από το 86% στο 45% και το Νεπάλ από το 53% στο 34%.
«Η έρευνά μας δείχνει ότι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες εξαρτώνται λιγότερο από την εξωτερική βοήθεια και έχουν τη δυνατότητα να βασιστούν στους δικούς τους πόρους για να παρέχουν βασικές υπηρεσίες στους πολίτες τους. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι είμαστε σε καλό δρόμο και ότι η καλής ποιότητας βοήθεια, η πραγματική βοήθεια, έχει αποτέλεσμα» εξηγεί η Επικεφαλής της Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης της ActionAid Δρ Anna Thomas.
Η πραγματική βοήθεια βάζει τις αναπτυσσόμενες χώρες στο τιμόνι της δικής τους ανάπτυξης. Κάνει τις κυβερνήσεις να λογοδοτούν στους πολίτες τους. Επίσης, η πραγματική βοήθεια μπορεί να ενισχύσει τις χώρες για να αυξήσουν τα έσοδα από φορολόγηση ώστε να αυξήσουν τους δικούς τους πόρους για την ανάπτυξή τους.
Η έκθεση «Πραγματική Βοήθεια 3» της ActionAid αποκαλύπτει, επίσης, ότι η ποιότητα της βοήθειας βελτιώνεται με αποτέλεσμα κάθε ευρώ που ξοδεύεται να φέρνει μεγαλύτερα αποτελέσματα και να μειώνεται έτσι η εξάρτηση από την εξωτερική αναπτυξιακή βοήθεια. Όμως, ορισμένες χώρες όπως η Ελλάδα, η Αυστρία, η Γαλλία και η Γερμανία δεν επενδύουν την αναπτυξιακή βοήθειά τους σωστά.
«Η Ιρλανδία περνάει μεγάλη οικονομική κρίση κι όμως βρίσκεται στην κορυφή της λίστας της πραγματικής βοήθειας καθώς το 86% της βοήθειάς της είναι υψηλής ποιότητας και φέρνει αποτελέσματα. Τελευταία στη λίστα βρίσκεται η Ελλάδα, η οποία το 2009 έδωσε το 0,16% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος (ΑΕΕ) σε αναπτυξιακή βοήθεια. Από αυτό μόνο το 17% θα μπορούσε να θεωρηθεί πραγματική βοήθεια, δηλαδή το 0,03% του ΑΕΕ μας. Περνάμε μια πολύ δύσκολη περίοδο και θα θέλαμε να δούμε τη χώρα μας να βελτιώνει την ποιότητα της αναπτυξιακής της βοήθειας και να ξεπεράσει την Ιρλανδία» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.
Η βοήθεια που δίνει η Ελλάδα συχνά δεν επιτρέπει στις παραλήπτριες χώρες να υλοποιήσουν αναπτυξιακά σχέδια σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής αναπτυξιακής βοήθειας είναι δεσμευμένο, δεν πηγαίνει στις πιο φτωχές χώρες που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη και δεν αξιοποιείται για έργα που ωφελούν πραγματικά τους πιο φτωχούς ανθρώπους των παραληπτριών χωρών.
Η Δρ Thomas καταλήγει «καλούμε τις κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο να παρέχουν πολύ περισσότερη πραγματική βοήθεια έτσι ώστε περισσότερες φτωχές χώρες να μειώσουν την εξάρτησή τους από την εξωτερική βοήθεια. Οι δωρήτριες και παραλήπτριες χώρες μπορούν να το κάνουν αυτό το Νοέμβριο στο Φόρουμ Υψηλού Επιπέδου για τη Βοήθεια στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για συνεργασία ώστε οι φτωχότερες χώρες να δέχονται περισσότερη πραγματική βοήθεια ώστε να καταπολεμούν τη φτώχεια αποτελεσματικά.»
