Για τρεισήμισι χρόνια, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ορίσουν ποιές είναι οι πάγιες ανάγκες των δημοσίων οργανώσεων. Έκριναν παρόλ’ αυτά, ότι πρέπει να δημιουργήσουν νέες δομές-ζόμπι, διάσπαρτες σε κάθε νομοσχέδιο.
Αύξησαν μέσα σε δύο, μόνο, χρόνια κατά 20.000 τους συμβασιούχους, σπάζοντας το φράγμα των 100.000 εκτάκτων σε μια χώρα που διαθέτει ήδη 602.997 μονίμους δημοσίους υπαλλήλους. Σήμερα ο αριθμός των εκτάκτων έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2014: Από 73.537 τον Δεκέμβριο 2014, έχει ανέλθει σε 127.484 τον Φεβρουάριο 2018. Ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων φλερτάρει με νούμερα του 2009-2010: Σήμερα, 730.481 συμπολίτες μας σιτίζονται από τους φόρους των καθημαγμένων συνεπών φορολογούμενων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται τόσο εκείνοι που είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι όσο κι εκείνοι που είναι άχρηστοι.
Αντί η κυβέρνηση να εκπονήσει ένα σχέδιο για την οριοθέτηση του ξεχαρβαλωμένου δημοσίου τομέα και, στη συνέχεια, να εκδώσει σταθερά περιγράμματα για την κάλυψη των θέσεων που θα ήταν αναγκαίες, προχώρησε σε κάθε είδους τέχνασμα ώστε να προσληφθούν οπουδήποτε όσο γίνεται περισσότεροι. Αντί να θέσουν αυστηρά κριτήρια αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας τόσο των υπηρετούντων όσο και των νεο-προσλαμβανόμενων στο δημόσιο, αρέσκονται σε φληναφήματα για την «απο-πολιτικοποίηση» της δημόσιας διοίκησης.
Απέναντι σ’ αυτό το είδος πολιτικής που στηρίζεται στην χονδροειδή παραποίηση της πραγματικότητας και την τακτική προπαγάνδα πρέπει να αντιπαρατεθούμε, όσοι θέλουμε να δούμε την Ελλάδα ν’ αφήνει πίσω της την εποχή του ρουσφετιού και του κομματικού κράτους.
Ο αγώνας για να επικρατήσει η κοινή λογική και η πραγματικότητα απέναντι στους ψεύτες, καιροσκόπους και πολιτικούς απατεώνες είναι σκληρός. Η αναμέτρηση των ευρωπαϊστών και των ορθολογιστών με τους πελατοκράτες όλων των χρωμάτων ήταν, πάντα, δύσκολη. Σήμερα, όμως, που ζούμε την πιο επιθετική μετάλλαξη του πελατειασμού στην διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο αγώνας παίρνει χαρακτηριστικά «τελικής αναμέτρησης».
Όσοι πιστεύουμε ότι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρμόζει μόνο μια ιταμή ήττα, πρέπει να συστρατευθούμε με όσες φιλελεύθερες δυνάμεις αντιτίθενται σθεναρά στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους. Δεν χωρούν, ενόψει αυτής της μάχης, ούτε προσωπικές στρατηγικές ούτε πικρίες ούτε αφ’ υψηλού κρίσεις και κριτικές.
Εγώ σ’ αυτή τη μάχη δηλώνω αταλάντευτα παρών.
