«Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή νεολαία έχει απογοητευτεί. Είναι πλέον μια γενιά η οποία έζησε χειρότερες καταστάσεις από τη προηγούμενη οπότε είναι λογικό να είναι καχύποπτη και επιθετική», μου γράφει ένας άλλος νέος. Και απορώ, πως αυτή η γενιά μπορεί να θεωρείται απογοητευμένη. Τι της έλλειψε; Είναι η πιο καλοθρεμμένη γενιά, η πιο καλοντυμένη, η πιο ταξιδεμένη, η πιο πληροφορημένη, η πιο μορφωμένη, η γενιά με ένα προνόμιο που δεν το έχει καμία άλλη γενιά στο κόσμο. Έχει δωρεάν επαγγελματική κατάρτιση, δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πουθενά στο κόσμο δεν σπουδάζεις σε πανεπιστήμιο δωρεάν. Και για το ευχαριστώ, τι κάνει αυτή η απογοητευμένη γενιά στα πανεπιστήμια; Τα κάνει σκουπιδαριό, κάνει καταλήψεις και τα λεηλατεί, τα μεταχειριζεται σαν εργοστάσιο βομβών μολότοφ, λοιδωρεί και χειροδικεί εναντίον των καθηγητών και όλα αυτά χωρίς ίχνος ντροπής ή τύψης συνειδήσεως. Και όλα αυτά με την πεποίθηση ότι επιτελεί το δημοκρατικό της καθήκον. Πάει στα πανεπιστήμια, αυτή η πανέξυπνη γενιά, και αντί σπουδών γίνεται νεροκουβαλητής στους «νέους» ηγέτες της για να εξασφαλίσουν αυτοί μια θέση στη κομματική ιεραρχία.
Το πρόβλημα που έχει η σημερινή γενιά είναι ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί το «όχι» στις απαιτήσεις της. Μεγάλωσε μέσα στη χλιδή, δεν υπάρχει τίποτα που ζήτησε και δεν το είχε. Οι γονείς τους, που μεγάλωσαν στη στέρηση μετά τον εμφύλιο, τους έδωσαν ό,τι αυτοί στερήθηκαν. Αυτή η απογοητευμένη γενιά δεν φόρεσε κανένα ρούχο αν δεν είχε τη πιο μοντέρνα τη πιο ακριβή φίρμα γραμμένη στη πρόσοψη. Ήταν προσβολή να φορέσει ένα ρούχο χωρίς αποκλειστική, προπάντων αμερικανική, ταμπέλα. Το πανεπιστήμιο έγινε το καφενείο της. Έμπαινε και έβγαινε όποτε της άρεσε, χωρίς να βιάζεται να πάρει το πτυχίο της. Γιατί να βιαστεί; Τζάμπα έιναι, έχουμε καιρό. Που θα ξαναβρούμε τέτοιο καραμπαλίκι. Όταν βγήκε στη κοινωνία λοιπόν, ανακάλυψε ότι εκεί υπάρχουν άνθρωποι και θεσμοί που του λένε «όχι». Δεν μπορείς να κάνεις ότι θέλεις έξω από το σπίτι σου. Υπάρχουν νόμοι. Πρέπει να ακολουθείς κανόνες. Να περιμένεις τη σειρά σου. Έξω του λένε τι να κάνεις και αυτό δεν μας αρέσει.
Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί μου και να μου αντιπείς ότι δεν είναι όλη η νεολαία το ίδιο που επαναστατεί και σπάει και καίει. Συμφωνώ απόλυτα και μπορώ να πώ πως οι ήσυχοι, οι νομοταγείς και οι προκομένοι αποτελούν τη πλειοψηφία. Δυστυχώς όμως, αυτή η πλειοψηφία παραμένει άφωνη (silent majority). Κάθεται στη βολή της και δεν παίρνει, όχι μέρος στη καταστολή των φαινομένων βίας, αλλά ούτε και αρθρώνει λέξη για να καταδικάσει τη καταστροφή της δημόσιας περιουσίας και της περιουσίας ανθρώπων που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την αντιδικία τους με τη κυβέρνηση. Που είναι λοιπόν αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία ώστε να συμβάλει για να σταματήσουν οι ανομίες ή, τουλάχιστον, να καταδικάσει αυτά τα φαινόμενα αναρχίας; Και έτσι μας δίνει το δικαίωμα να εκλαμβάνουμε τη σιωπή της σαν συνενοχή.
Κι άλλη μια ερώτηση: Που είναι γραμμένο, σε ποιο βιβλίο δεοντολογίας (How to do book, manual), σε ποιο Σύνταγμα, σε ποιο βιβλίο κανονισμών είναι γραμμένο ότι όταν ένας νέος είναι απογοητευμένος, οργισμένος, παραπονεμένος, έχει το δικαίωμα να σπάσει, να κάψει να σκοτώσει; Όταν διακηρύττουν ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι η «αναρχία», και προσπαθούν τώρα να το εφαρμόσουν, με τι εμπειρία αύριο θα ηγηθούν της κοινωνίας, Τι και πως θα νομοθετήσουν; Πως θα δείξουν στα παιδιά τους αύριο το τρόπο να δημιουργήσουν; Πως μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει μια κοινωνία με τέτοια μέλη;
Αλλά γιατί τόση ευαισθησία για το θάνατο του 15χρονου Γρηγορόπουλου; Κάθε μέρα, από διάφορες αιτίες, πεθαίνουν νέοι άνθρωποι και ασφαλώς είναι τραγωδία ο χαμός ενός νέου ανθρώπου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη λυπήθηκε. Αλλά γιατί το όνομα του έγινε σύμβολο αντίστασης και πάλης και αγώνα, ενάντια στο σύστημα; Αν πεθάνει κάποιος από βόλι της αστυνομίας είναι μάρτυρας, αλλά αν κάποιος πεθάνει από τους τραμπουκισμούς τη απογοητευμένης γενιάς, είναι παράπλευρες απώλειες. Κανείς, από αυτούς που κλαίνε για το Γρηγορόπουλο, δεν κλαίει και ούτε καν αναφέρει τα ονόματα αυτών που κάηκαν ζωντανοί στη Μάρφιν Βάνκ. Κανείς δεν ξέρει τα ονόματά τους. Αυτοί δεν μετράνε. Ο μόνος που αδικοχάθηκε ήταν ο Γρηγορόπουλος. Οι άλλοι ήσαν κακότυχοι. Που είναι η ευαισθησία της σημερινής γενιάς για τη νέα αυτή γυναίκα και το αγέννητο μωρό της; Δεν χρειάζεται και αυτή μνημόσυνο στην επέτειο του θανάτου της;
Είναι απόλυτη ανάγκη, αυτή η προνομιούχος γενιά, να ελευθερωθεί από το «εγώ» της, από τις ιδεολογίες της και τις ιδεοληψίες της, να αγνοήσει την ικανοποίηση των αναγκών που η ίδια έχει δημιουργήσει, να συνειδητοποιήσει ότι διερχόμαστε μια κρίση και, σαν μέλη αυτής της κοινωνίας, να επιζητήσει το ρόλο της, ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να θεραπευτούν, όσο περισσότερο μπορεί να γίνει, οι αντίξοες συνθήκες που ταλανίζουν σήμερα ένα πολύ μεγάλο κομάτι της κοινωνίας μας. Είναι ανάγκη οι νέοι μας σήμερα να μα δείξουν το δύσκολο δημοκρατικό δρόμο, ώστε με τη συναίνεση και τη καταλλαγή να λύσουμε τις διαφορές μας και να βγούμε στην αντίπερα όχθη ενωμένοι και αποφασισμένοι να θεμελιώσουμε την ευτυχία μας.
Το έχω πει και το έχω γράψει, μέχρι που έχω γίνει νούμερο, και θα συνεχίσω να το γράφω, ότι, ανεξάρτητα από το πολίτευμα που ζούμε , χωρίς «νόμο και τάξη», (law and order), δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κοινωνία, ούτε δημοκρατία. Θα ξαναγυρίσουμε στη ζούγκλα, ό,που οι κάτοικοί της θα συμπεριφέρονται σαν αγρίμια, προσπαθώντας να κατασπαράξει ο ένας τον άλλον συναγωνιζόμενοι για τροφή και για χώρο.
