Στην απέναντι όχθη

δέντρα άπλωναν σκιές,

όρθιες αγκαλιές, έπαθλο

τολμηρών κολυμβητών.

Κοιτούσα από την όχθη μου

και … ονειρευόμουν απέναντι,

όνειρα, κουπιά αγόγγυστα τής βάρκας μου

και

σκεπτόμουν,

σκέψεις ανδρείες πολλές, ξεπροβοδίστρες

… η μιά τής άλλης.

Ταξίδι… απέναντι.

 

Το ταξίδι μεγάλωνα μέσα μου,

στο ποτάμι, στις σκιές των πρώτων δέντρων

και μετά στο δάσος.

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!