γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η αρχαία τραγωδία, ακόμη και σήμερα έχει επίκαιρα μηνύματα και διδάσκει πολλά. Η αξία της είναι διαχρονική στην αναζήτηση της αλήθειας. Ενίοτε μάλιστα αμφισβητεί την πραγματικότητα ενόσω μάλιστα τα ερωτήματα στο σύγχρονο κόσμο προκύπτουν αβίαστα.
Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη, περισσότερο συνδικαλισμό, εύρωστες επιχειρήσεις, καλύτερους μισθούς, σταθερότητα, ασφάλεια;
Αυτά θα πρέπει να απαντώνται στις εκλογές, γιατί τον εξοστρακισμό τον αποφασίζει ο λαός.
Αντιλαμβάνεται κανείς την ανάγκη συσπείρωσης αλλά η πολιτική αμετροέπεια έχει συνέπειες. Ο πρόεδρος πλέον μιλάει πολύ, αλλά λέει τόσα λίγα. Επεδίωξε μια εικονική πραγματικότητα που διάκειται ηθικά και ψυχολογικά επιζήμια για τους πολίτες και κατώτερη των περιστάσεων. Μια απώλεια συνείδησης του πραγματικού υπό τη δόξα της ισοπεδωτικής πολιτικής ορθότητας.
Η λογική του ”τι Πλαστήρας, τι Παπάγος”, ηχεί σαν πολιτική χυδαιότητα επαναφέροντας κάλπικα διλήμματα. Ιστορικά διλλήματα του είδους συνήθως είχε η Αριστερά, Μητσοτάκης – Παπανδρέου με Φλωράκη και Κύρκο και πρόσφατα στη Γαλλία, Μακρόν – Λεπέν, με Μελανσόν και είναι αλήθεια πως στέκονταν πάντα στην ορθή πλευρά της ιστορίας. Ο πρόεδρος όμως ενδυσάμενος τον χιτώνα του μεγάλου, αντιλαμβάνεται το ρόλο του ΠΑΣΟΚ σμικρυσμένου, με εκλογικούς όρους ΚΚΕ.
Ωστόσο η κοινωνία και δη το εξουθενωμένο πολιτικά αστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που διακριτικά αποστασιοποιήθηκε, ακόμη και στην πόλη μας, περίμενε περισσότερα.
Απειρία, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, ρηχότητα, καλάμι, αλαζονεία; Στην ευρωπαϊκή και κύρια στην ελληνική πραγματικότητα το συλλογικό φαντασιακό του ηγέτη είναι προσωποκεντρικό, είτε αφορά τον «πρίγκηπα» του Μακιαβέλι, είτε τον «χαρισματικό ηγέτη» του Βέμπερ, είτε ακόμη τον θολωμένο ουτοπικό “σωτήρα” της αριστερής αταξικής κοινωνίας.
Από τον Ντε Γκωλ, τον Μιτεράν, τον Κολ, τη Θάτσερ, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Γονζάλεθ μέχρι τη Μέρκελ. Η σημερινή απουσία ηγετικών φυσιογνωμιών, δουλεμένων στην εμπειρική καθημερινότητα και όχι σε προστατευμένα χρηματοοικονομικά και πολιτικά περιβάλλοντα, αποτυπώνεται στην κρίση της Ευρώπης, Οι δε εκλογές αποτελούν αφορμή για να ξέρει κανείς που θέλει να πάει, με πρόγραμμα και αναγκαίες συγκλίσεις στα κοινά προβλήματα και όχι για να φύγει ο κάθε Μητσοτάκης. Η άτη των οφικίων λοιπόν φέρνει την ύβρη. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια είχαμε αρκετές τέτοιες φωτεινές περιπτώσεις, όπως του Σαμαρά, του Αλέξη και εσχάτως της Καϊλή.
Οι θνητοί στην αρχαία τραγωδία τιμωρούνταν όταν έπρατταν ενάντια στη βούληση των θεών και της πόλης. Η πολιτική ασέβεια ακολουθεί τον αντίστοιχο δρόμο, ως δημόσια παράβαση μεγάλης σημασίας για την ομαλή λειτουργία της πόλης. Ο κόρος επιφέρει την ύβρη και τελικά την τίση. Η αδυναμία αυξάνει την πολιτική συμπίεση.
Η αποδόμηση ξεκίνησε και η καρέκλα τρίζει.
