γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Τα μέσα διαμορφώνουν αφηγήσεις που συχνά αποκρύπτουν την αλήθεια. Για τους υποστηρικτές του Τραμπ, οι εκλογές του 2020 κλάπηκαν από τον Μπάιντεν. Συμπτωματικά, οι υποστηρικτές του Μπάιντεν λησμονούν ότι η Χίλαρι ισχυρίστηκε πως οι εκλογές που έχασε, κλάπηκαν από τον Τραμπ. Οι υποστηρικτές του Τραμπ πιστεύουν ότι είναι κατάλληλος για τη γηγενή εργατική τάξη, αλλά και οι υποστηρικτές του Μπάιντεν, τον βρίσκουν κατάλληλο για την εργατική τάξη. Εκείνοι του Τραμπ πιστεύουν ότι είναι καλύτερος στο οικονομικό πεδίο αλλά συμπτωματικά οι υποστηρικτές του Μπάιντεν προπαγανδίζουν τα οικονομικά του επιτεύγματα. Μια πόλωση συμπτώσεων υπάρχει.
Η αλήθεια είναι πως οι προσπάθειες των δημοκρατικών και μεγάλου μέρους του τύπου, να δυσφημήσουν τον Τραμπ, λες και ευθύνεται για τα δεινά της Αμερικής, είναι επικίνδυνες και διχαστικές. Εντελώς συμπτωματικά βέβαια, η ρητορική των Δημοκρατικών στην Αμερική, ταιριάζει γάντι με την αντίστοιχη ρητορική σταυροφορία της ηγεσίας της Ε.Ε. απέναντι σε ευρωπαίους πολιτικούς που δεν ακολουθούν το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Στοχοποιούνται συλλήβδην ως λαϊκιστές, ως ακροδεξιοί και επικίνδυνοι, από την δήθεν κατάργηση των δικαιωμάτων, μέχρι την υποτιθέμενη κατάλυση της Δημοκρατίας. Μια δαιμονοποίηση διαφωνούντων που οδηγεί σε επικίνδυνους ατραπούς. Συμπτωματικά λοιπόν, δύο μήνες νωρίτερα στην Ευρώπη, τη μοίρα του Τραμπ είχε ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Ρ. Φίκο, ο οποίος λοιδορούνταν επίσης από την ηγεσία της Ε.Ε.
Για τις παγκοσμιοποιημένες ελίτ, είναι απείρως ευκολότερο φαίνεται να φορτώσεις τους φόβους και τις απογοητεύσεις των ανθρώπων σε έναν αποδιοπομπαίο τράγο, σε παράφρονες πολιτικούς, παρά να αποδεχτείς τη φρίκη, τις ανισότητες και τις τεράστιες αστοχίες του νεοφιλελευθερισμού, ως Δούρειο ίππο της Δημοκρατίας. Ωστόσο η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών αναγνωρίζει τις αιτιότητες, τη δικτατορία των ολίγιστων μειονοτήτων και η οργή για την παραπληροφόρηση, τη διασπορά φόβου, την κλιματική τρομοκρατία και τη δύσκολη καθημερινότητα, εκδηλώθηκε στις ευρωεκλογές με κοινωνική δυσφορία και αποξένωση. Σημάδια οργής και θυμού εμφανίστηκαν και για τις εγχώριες κυβερνώσες ελίτ, καθώς όλο και λιγότεροι πολίτες εμπιστεύονται την κυβέρνηση, η οποία δείχνει απομακρυσμένη από την κοινωνία.
Πέρα όμως από τις συνωμοσιολογίες, τις συμπτώσεις, την ιδιοκτησιακή αντίληψη της Δημοκρατίας και τη λεκτική βία, η φυσική βία θυμίζει τη σκιώδη επιχείρηση Γκλάντιο, (Operation Gladio), κατά τον ψυχρό πόλεμο στην Ευρώπη. Επιχείρηση που είχε στόχο την αποσόβηση κάθε πιθανής ανατρεπτικής δραστηριότητας και την καταστολή των αριστερών αντιφρονούντων. Η Δημοκρατία στα χέρια των νεοφιλελεύθερων ελίτ πάσχει. Ο απόλυτος έλεγχος έχει γίνει η εμμονή τους.
Τα γεγονότα δείχνουν φόβο απώλειας και δραματική περίοδο παγκόσμιων αλλαγών.
