Guest
Αναζητώντας τον Σαμψών της Ευρώπης
Προηγουμενο ΑρθροΗ ευθύνη του κ. Σαμαρά
του Νίκου Λάιου.
Το Ευρώ πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια, αλλιώς οι χώρες της Νότιας Ευρώπης δεν θα επιβιώσουν. Και η ερώτηση που πρέπει να κάνει η Ευρώπη στον εαυτό της: που είναι ο Σαμψών όταν τον χρειάζεσαι;
Πρέπει αυτό το κατασκεύασμα του Φρανκενστάιν που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση να πέσει στα κεφάλια μας για να σωθεί ο μέσος άνθρωπος;
Συλλογιζόμενοι την απάντηση, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας κάποια σχετικά δεδομένα. Στην Ιταλία για παράδειγμα, το 2014 η ανάπτυξη συρρικνώθηκε για τρίτο συνεχόμενο χρόνο και η ανεργία στους νέους βρέθηκε στο 43%. Στη γειτονική Ελλάδα, η εθνική ανεργία είναι 27% και το μέλλον δεν φαίνεται λαμπρό.
Μπορεί κάποτε η Ευρώπη να ήταν το παγκόσμιο κέντρο ανάπτυξης, αλλά τώρα έχει μετατραπεί σε έναν αποτελεσματικό κατασκευαστή ευρωπαϊκής φτώχειας. Τα τοξικά αποτελέσματα του ευρώ είναι εμφανή, με την Νότια Ευρώπη αλυσοδεμένη, κρατημένη μακριά από την πιθανότητα να ανακάμψει κάποια στιγμή από την μεγάλη της ύφεση, και όμως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών αγνοούν την απλή οικονομική λογική της αποτυχίας του πειράματος της ΕΕ.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η Ευρώπη πρέπει να σοβαρευτεί και να ξεκινήσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις –που όντως χρειάζονται- αλλά αυτή δεν είναι η αιτία της αρρώστιας. Το απλό γεγονός που εξαρχής αγνοείται είναι ότι τα μη επαρκή φορολογικά έσοδα δεν ταιριάζουν με ανεξέλεγκτες δαπάνες. Ή ότι οι εσωτερικές υποτιμήσεις έχουν μειώσει το ισοζύγιο των πληρωμών, αλλά ταυτόχρονα εξαφάνισαν την εσωτερική οικονομική ζήτηση και μείωσαν τα εισοδήματα.
Οι αυστηρές μερκελιστικές δημοσιονομικές πολιτικές και οι εσωτερικές υποτιμήσεις δεν λειτουργούν, και αυτό είναι ένα γεγονός που ο οικονομικός κόσμος το αποδέχεται. Όλη αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, η οποία στερείται της μυθοποίησης από την ευρωπαϊκή ελίτ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξυπηρετεί κάποιον υψηλότερο σκοπό –εκτός από την εκπλήρωση του ιμπεριαλιστικού ονείρου του υποσυνείδητου φραγκογερμανικού ιδεώδους αναβίωσης μιας νέας καρλομαγνικής Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό την αμφίεση της ΕΕ, με τον μέσο άνθρωπο της Ευρώπης να ρίχνεται στην πυρά αυτής της αυταπάτης.
Η πιο σημαντική αυταπάτη είναι ότι η Ευρώπη ζει αποκλειστικά στο όνειρο της ευρωζώνης, η οποία παρέχει ένα υποτιμημένο νόμισμα για Γερμανία, Ολλανδία και άλλες Βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, και στον αντίποδα ένα υπερτιμημένο νόμισμα για τη Νότια Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες έχουν ένα νόμισμα ρυθμισμένο να πουλάει γερμανικές Μερσεντές και άλλα βορειοευρωπαϊκά αγαθά αντί για τα δικά τους προϊόντα!
Αυτή είναι η πεμπτουσία της αδυναμίας του ευρωπαϊκού προγράμματος, με την Ελλάδα για παράδειγμα: ακόμα και αν επιτευχθεί 2% ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης, θα χρειαστούν δεκατρία ή και περισσότερα χρόνια για να επανέλθει η Ελλλάδα στα οικονομικά επίπεδα του 2008 και ίσως μία – δύο δεκαετίες για να βρει δουλειές για τους ανέργους της.
Η μόνη λύση για να σωθεί το πρόγραμμα της ΕΕ είναι το ομοσπονδιακό σύστημα, με ένα κεντρικό υπουργείο να θέτει τα κοινωνικοφορολογικά μέτρα και τις πολιτικές ενίσχυσης της ανάπτυξης, και όχι μέσω εσωτερικών υποτιμήσεων. Αλλά το ομοσπονδιακό σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό από τα ευρωπαϊκά κράτη ή τους ανθρώπους τους. Και επιστρέφουμε στο ερώτημα: ποιά άλλη λύση υπάρχει;
Ο άλλος αποτρεπτικός κοινωνικός παράγοντας αυτή τη στιγμή είναι στην εκπαίδευση, όπου 50% των παιδιών και νεαρών ενηλίκων στέλνονται σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με το όραμα των γονιών τους ότι όλα τα παιδιά θα εισέλθουν στην αγορά εργασίας και με κάποιο τρόπο θα γίνουν υψιλόμισθοι νομοθέτες, ή η οικονομική ή κοινωνική ελίτ της Ευρώπης. Το πρόβλημα όμως με αυτό το όραμα είναι ότι η αγορά εργασίας είναι μια πυραμίδα, σύμφωνα με την οποία πολλές θέσεις εργασίας υψηλής ή μέσης τεχνολογίας έχουν σταλεί στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα υπάρχουν δουλειές που οι νέοι δεν είναι τώρα διατεθημένοι να αναλάβουν, οπότε μετανάστες καλούνται να αναλάβουν αυτά «ταπεινωτικά» επαγγέλματα, και στη συνέχεια έχουμε την ειλικρίνεια ως Ευρωπαίοι να διαμαρτυρηθούμε για το πρόβλημα της μετανάστευσης ή των προσφύγων;
Το λυπηρό γεγονός σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ότι υπόκειται σε μια ηθική εργαλειοκρατίας, όπου οι τέχνες, ο πολιτισμός, η παιδεία, η αναζήτηση της αλήθειας πλέον εκτιμούνται μόνο όταν υπηρετούν κάποιον ευρύτερο οικονομικό και πρακτικό σκοπό, όπου τα κέντρα ανώτερης εκπαίδευσης έχουν γίνει οικοδεσπότες της οικονομικής βιομηχανίας –αλλά αυτό είναι θέμα για πιο ενδελεχή θεώρηση κάποια άλλη φορά.
Το ακόμα πιο λυπηρό γεγονός είναι ότι τώρα ζούμε μια νέα εποχή των Φιλισταίων. Μία εποχή με ανεπάρκεια στην φιλελεύθερη κουλτούρα και όπου τα συμφέρονται κείτονται στα κοινά και υλικά αγαθά. Αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση, η Ευρώπη θα είχε ήδη βρει τη λύση για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της, που με τη σειρά τους τώρα αρχίζουν να σκίζουν τον κοινωνικό της ιστό.
Αυτό που υποστηρίζεται εδώ δεν είναι η διάλυση της ίδιας της ΕΕ, αλλά μια ρεαλιστική εκτίμηση και η διάλυση του ψευδούς ναού του νομίσματός της. Και η ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι, που είναι ο Σαμψών όταν τον χρειάζεσαι;
Στον Ιουδαϊκό μύθο του Σαμψών και της Δαλιδάς, ο Σαμψών –ένας εβραϊκός εθνικός ήρωας- προδόθηκε από την όμορφη Δαλιδά. Με τη γοητεία της κατάφερε και κατέστρεψε τη δύναμη του Σαμψων όταν έκοψε τα μαλλιά του, προδίδοντάς τον έτσι στους εχθρούς του, τους αρχαίους Φιλισταίους.
Αλλά όταν η δύναμη επέστρεψε στα άκρα του όπως ήταν αλυσοδεμένος στις στήλες του φιλισταϊκού ναού αφιερωμένο στον Δαγών –τη θεότητα των Φιλισταίων για την αφθονία των σιτηρών και άλλων γεωργικών- ο Σαμψών γκρέμισε τις στήλες του ναού ρίχνοντάς τες πάνω στους παρηκμασμένους Φιλισταίους.
Είναι η Ελλάδα ο Σαμψών μας;
Παρόλο που δεν υποστηρίζω δεξιές ή αριστερές πολιτικές –οι δικές μου θα ήταν με τους ουμανιστές, αν υπήρχαν- μπορεί η πρόσφατη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει φρέσκο αέρα και τη δύναμη στα χέρια για να ρίξουν τις στήλες του παρηκμασμένου ναού και της θρησκείας του ευρώ; Ελπίζω πως ναι, γιατί αν δεν γίνει κάτι σύντομα, η Ευρώπη θα βιώσει δεκαετίες μίζερης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αποτυχίας.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν για την Ελλάδα Σαμψών μας, γιατί τότε ο μέσος άνθρωπος θα μπορεί να αναπνεύσει με ανακούφιση όταν επιτέλους θα κρατάει την τύχη του στα χέρια του, να ζήσει με πάθος, επανάσταση και ελευθερία –όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος Καμύ στο βιβλίο του «ο Μύθος του Σίσυφου»- αλλιώς ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μετατραπεί σε Σίσυφο από τις δικές τις επιλογές.
Διαβάστε το άρθρο και στα αγγλικά στο ovimagazine.com
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.
Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.
