γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Ο Στράτος ξεκίνησε να εργάζεται από 14 ετών.
Η ζωή δύσκολη. Πάντα όμως την αντιμετώπιζε με χαμόγελο. Απέκτησε παιδιά κι εγγόνια. Μετά από πάνω από 50 χρόνια εργασίας στο χασάπικο απέκτησε και μια σύνταξη που τα μνημόνια κουτσούρεψαν.
Έχοντας περάσει, όμως πολλά στη ζωή του ήταν πάντα με το «δόξα τω Θεώ»
Πρόσφατα ο Στράτος αρρώστησε. Καρκίνος. Από το ένα όργανο πέρασε στο άλλο και μετά στα κόκκαλα. Οι πόνοι αφόρητοι. Τα νοσοκομεία τον τελευταίο μήνα έγιναν το σπίτι του. Μπαινόβγαινε, με μόνη ελπίδα να μειωθεί, τουλάχιστον ο πόνος. Αδύνατον…
Πριν μερικές μέρες, ενώ από το νοσοκομείο τον είχαν στείλει στο σπίτι του για να πεθάνει- έτσι είπαν στους συγγενείς του- οι αφόρητοι πόνοι τον ανάγκασαν να ξαναπάει, αυτή τη φορά σε άλλο. Σε ένα νοσοκομείο που κάποτε ήταν η κορωνίδα του ΕΣΥ.
Δυστυχώς, τον έριξαν σε ένα ράντζο σε έναν διάδρομο της Παθολογικής. Δυστυχώς, επίσης, ο καρκίνος μπορεί να «έτρωγε» τα σωθικά και τα κόκκαλά του, αλλά το μυαλό του παρέμενε καθαρό. Ζητούσε κάτι να απαλύνει τον πόνο. Οι συγγενείς, τα παιδιά του, αναζητούσαν ένα δωμάτιο. «Να μην πεθάνει στους διαδρόμους…». Τίποτα… Ο διάδρομος της Παθολογικής πλημμυρισμένος από τον ανθρώπινο πόνο. Από ανθρώπους, πολίτες ενός άδικου κράτους, ασφαλισμένους σε ένα απάνθρωπο ασφαλιστικό σύστημα , που δεν σου επιτρέπει καν να πεθάνεις με αξιοπρέπεια.
Πενήντα και πλέον χρόνια εργασίας και προσφοράς στο ασφαλιστικό σύστημα, ο Στράτος πέθανε τελικά από εγκεφαλικό, σε έναν διάδρομο του Ευαγγελισμού…
Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και των ρεταλιών των ΑΝΕΛ τα 50 χρόνια εργασίας δεν σου εξασφαλίζουν, τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή θάνατο σε ένα δωμάτιο ενός δημόσιου νοσοκομείου.
Στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα, δεν μπορείς να ζήσεις αλλά ούτε και να πεθάνεις με αξιοπρέπεια…
Παρέλαβαν ένα ασφαλιστικό σύστημα με αδυναμίες αλλά λειτουργικό και το ισοπέδωσαν. Μπαίνεις πλέον στα νοσοκομεία για περίθαλψη και σου λένε να φέρεις ακόμα και σεντόνια από το σπίτι σου… Για φάρμακα ούτε λόγος… Και, τελικά, νιώθεις τυχερός αν φύγεις όρθιος, χωρίς να έχεις κολλήσει κάποιο ενδονοσοκομειακό μικρόβιο…. Επαγγέλλονται ισότητα, αλλά όχι ισότητα στην ευημερία, αλλά ισότητα στη δυστυχία.
Θέλουν τους πολίτες όμηρούς τους. Να ζουν στην εξαθλίωση και να αναμένουν την ελπίδα μέσα από τα επιδόματα που θα ευαρεστηθεί να τους δώσει εν είδη φιλοδωρήματος, ο μεγάλος Πατισάχ, Αλέξης Τσίπρας.
Κι έρχεται η αρρώστια και γκρεμίζει τα πάντα. Και κυρίως γκρεμίζει τις φρούδες ελπίδες και την εικονική πραγματικότητα που φιλοτέχνησε η επιδοματική πολιτική του κάθε Τσίπρα. Αγωνίζεσαι μια ζωή και τελικά αφήνεις την τελευταία σου πνοή στον διάδρομο ενός νοσοκομείου, πάνω σε ένα ράντζο.
Στο διαδίκτυο διαβάζω ότι 15χρονη πέθανε στην Προνοιακή Μονάδα της Βούλας λόγω έλλειψης ιατρών… Η ΠΟΕΔΗΝ κατήγγειλε ότι στη Μονάδα δεν υπήρχε μόνιμος γιατρός. Κατά περίπτωση μόνο και με συμβάσεις ενός μηνός. Ανάλογα με τον μήνα, αν ήσουν τυχερός ζούσες, αν ήσουν άτυχος, όπως η 15χρονη, πεθαίνεις…
Την ίδια τύχη είχαν και πάνω από 70 Έλληνες που χτυπήθηκαν από την γρίπη…
Και όλα αυτά όταν – αποδεικνύουν έρευνες- οι συνταξιούχοι χρειάζονται μια σύνταξη το χρόνο για να πληρώνουν τα φάρμακά τους, με αποτέλεσμα το τεφτέρι να έχει ξαναβγεί στα φαρμακεία.
Την ίδια ώρα σε ευρωπαϊκή έρευνα η Ελλάδα κατατάσσεται στην 26η θέση σε ό,τι αφορά τη λίστα με τις υγιέστερες χώρες στον κόσμο, παρόλο που θεωρητικά μοιράζεται τη μεσογειακή διατροφή με τις πρωτοπόρους Ισπανία και Ιταλία. Σημειώνεται ότι η χώρα μας από το 2017, μέσα σε ένα χρόνο, υποχώρησε στη σχετική λίστα κατά έξι θέσεις!!!
Δεν ήταν έτσι η Ελλάδα… Ούτε επί ΝΔ, ούτε επί ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που σήμερα ηγούνται της κυβέρνησης και του υπουργείου Υγείας την κατάντησαν έτσι. Συνώνυμο της εξαθλίωσης με το 64% των πολιτών να μην έχουν επαρκείς συνθήκες διαβίωσης, αλλά και, τελικά, να μη μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες στο θάνατό του.
Το προηγούμενο Σάββατο η ΝΔ ανακοίνωσε το πρόγραμμά της για την Υγεία.
Μακάρι ο λαός να της δώσει την πολιτική δυνατότητα να το εφαρμόσει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρέπει να ξανακάνει τα νοσοκομεία χώρους περίθαλψης και όχι «διαμετακομιστικά κέντρα» προς τον θάνατο…
